Τέλος εποχής, καιρός για Δράση

Ο χρόνος για τα κόμματα και σε μεγάλο βαθμό τους πολιτικούς που εξέφρασαν τις παραταξιακές διαχωριστικές γραμμές της μεταπολεμικής εποχής έχει πλέον παρέλθει. Όμως η δύναμη της συνήθειας, η αδράνεια τους κρατάει ακόμα εδώ όπως το λιωμένο παγωτό που κολλάει στο χέρι.

Η κατακερματισμένη και ως κάποια εποχή διχασμένη κοινωνία μας, ο συνδικαλιστικός εναγκαλισμός των βασικών καθεστωτικών κομμάτων και η ξύλινη και άνευ αντικειμένου συνθηματολογική ρητορική της παραδοσιακής Αριστεράς συντέλεσαν με τον τρόπο τους στην ανάδειξη του λαϊκισμού ως την βασική πτυχή του πολιτικού λόγου αλλά και πράξης. Η απαξίωση της κοινής λογικής, της εμπεριστατωμένης άποψης και του διαλόγου αλλά και της αξιοκρατίας προς όφελος της συντεχνιακής και παραταξιακής λογικής και της δημοκοπικής ψηφοθηρίας οδήγησαν στην διόγκωση του πελατειακού κράτους και των ελλειμμάτων του, στην υπερχρέωση και τελικά μέσω της αδράνειας και της αναξιοπιστίας στην κατάρρευση. Δυστυχώς, αυτή τη φορά θα πρέπει να αναφωνήσωμε ότι επτωχεύσαμε. Χρεοκοπήσαμε. Τετέλεσθε.

Τα δύο πρώην μεγάλα κόμματα εξουσίας που “διακυβέρνησαν” την χώρα τα τελευταία χρόνια, απέτυχαν συστηματικά στο να διαχειριστούν αποτελεσματικά και προς κοινή ωφέλεια την Ευρώ-παϊκή προοπτική της Ελλάδας. Ειδικότερα, με την εμμονή τους στη λογική της μονοκομματικής αυτοδυναμίας-παντοδυναμίας μας εξώθησαν στην χρεοκοπία, οικονομική αλλά και ηθική. Οι Έλληνες, δεν αντιληφθήκαμε εγκαίρως την πρώτη, μεθυσμένοι από τη γκλαμουριά και τη δανειακή ευμάρεια του σκληρού ευρώ, αλλά πάντως ήμασταν υποψιασμένοι για τη δεύτερη και πλέον σήμερα σίγουροι και για τις δύο.

Ακόμα και αυτοί που ακόμα αρνούνται τη πραγματικότητα σύντομα θα βρεθούν ενώπιόν της. Μπροστά στην κάλπη, αυτή την φορά θα βρίσκεται ο ξεβολεμένος εαυτός μας και η ευκαιρία να κάνουμε κάτι, συλλογικά και προς όφελος όλων. Η ψήφος στην ΠασοκοΝεοΔημοκρατία είναι απέλπιδα επιλογή, χρεοκοπημένη και χωρίς ψηφοληπτική αξιολόγηση.

Προτίμησε το καινούργιο, ακόμα και εάν μυρίζει παλιό, γιατί ανάμεσα σε αυτούς που είτε από επιλογή είτε από ανάγκη απεμπλάκησαν από τον εναγκαλισμό και αποφάσισαν να σε προσεγγίσουν χωρίς κομματικό, ψηφοθηρικό μηχανισμό μπορεί να προκύψει το νέο. Το ιδανικό σε μια συμμετοχική δημοκρατία θα ήταν να ήμαστε και εμείς ανάμεσά τους. Να είχαμε αναλάβει εμείς, ο καθένας ατομικά και όλοι μαζί την ευθύνη. Την επόμενη φορά, ίσως. Τώρα όμως, η βασική διάκριση, το κριτήριο, θα πρέπει να είναι η καταλληλότητα για την περίσταση. Μη τιμωρήσεις και μη χαριστείς! Αξίζουμε όλοι μια καλύτερη Ελλάδα αλλά θα πρέπει να τη φτιάξουμε. Δεν θα μας χαριστεί. Θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία αλλά και ΔΡΑΣΗ.