Ζήτω η Δημοκρατία ...

... και ας είναι λιγότερο τέλεια από ότι θα θέλαμε

Ένας φίλος έγραψε σχολιάζοντας το μήνυμα του Προέδρου της Δημοκρατίας Παπούλια για τα 39 χρόνια από την αποκατάσταση της Δημοκρατίας, και το παραθέτω ολόκληρο:

«I beg to differ ... Δημοκρατία ΔΕΝ είναι α) οταν μια μικρή κλίκα πολιτικών φατριών και οικογενειών κυβερνά αυτή τη χώρα για 30 χρόνια έχοντας κατακλέψει και κατασπαταλήσει τα χρήματα των φορολογούμενων, β) οταν μια ομάδα επιχειρηματιών-εκδοτών-μοδιστρων-ιδιοκτητών κεντρων διασκέδασης και άλλων καλών παιδιών μπορούν και έχουν για δεκαετίες χρέη δισεκατομμυρίων προς το δημόσιο και παράλληλα να εξασκούν τις δραστηριότητες τους και να πλουτίζουν ατομικά όλο και περισσότερο, γ) οταν καταστρεφεις τη μεσαία ταξη και την πιο παραγωγική μερίδα του ιδιωτικού τομέα για να προστατέψεις τα κεκτημένα σου, σαν γνήσιος ολιγάρχης-δικτάτορας. 
Να χαίρεστε κύριε Πρόεδρε τη "δημοκρατία" σας....
ΥΓ. Και εύχομαι να ΜΗΝ τα εκατοστήσει με αυτη τη μορφή...»

Και κάποιος συμπλήρωσε: «Αντί για 30 χρόνια πες καλύτερα 150 χρόνια. Από την δολοφονία του Καποδίστρια και μετά, η χώρα σταμάτησε να είναι ευνομούμενη και έγινε όλα αυτά που περιγράφεις.»

Δεν διαφωνώ με το περιεχόμενο και κυρίως με το νόημα αλλά με την μομφή προς τον θεσμό. (Να χαίρεστε κύριε Πρόεδρε τη "δημοκρατία" σας....)

Πρώτον, δεν είναι «σας» αλλά «μας»! Δεύτερον, δεν είναι το πρόσωπο αλλά ο θεσμός του Προέδρου της Δημοκρατίας. Η Δημοκρατία είναι πολιτειακό σύστημα. Προτιμώ μια κακή δημοκρατία από μια «Χούντα» ανερμάτιστων, ρατσιστών, φασιστό-κομμουνιστών και κάθε άλλης λογής ψευτό[1]-επαναστατών. Γιατί σε αντίθεση με την αρχαία Αθήνα, την τυραννίδα δεν θα την φέρουν οι αριστοκράτες (οι άριστοι δηλαδή) αλλά οι χείριστοι δικτατορίσκοι και οι απανταχού ψεκασμένοι, δημαγωγοί και λαοπλάνοι. Οι ίδιοι δηλαδή που σήμερα (από την εποχή του Καποδίστρια) σφετερίζονται τις ελευθερίες της δημοκρατίας αλλά απέχουν των υποχρεώσεων.

Ζήτω η Δημοκρατία και ας είναι λιγότερο τέλεια από ότι θα θέλαμε. Είναι θέμα αρχής!
Κάτω η μεταπολίτευση! Αυτή πρέπει να είναι η ουσία της μεταρρύθμισης. Η αλλαγή της και όχι η επαναφορά στο εμφυλιοπολεμικό μας παρελθόν. (αυτή η χώρα είνα γεμάτη φαντάσματα)

Γιατί η μεταπολίτευση, εκτός από ένα πλαίσιο πολιτειακής οργάνωσης και πολιτικής χειραφέτησης που πριν από 50 χρόνια θα φαινόταν αδιανόητο, μας κληροδότησε και μια κλίκα πολιτικών φατριών και οικογενειών που κυβερνά αυτή τη χώρα για 40 χρόνια. Που έχουν κατακλέψει και κατασπαταλήσει τα χρήματα των φορολογούμενων μαζί με μια ομάδα επιχειρηματιών-συνδικαλιστών-εκδοτών-μόδιστρων-ιδιοκτητών κέντρων διασκέδασης και άλλων καλών παιδιών που μπορούν και έχουν για δεκαετίες χρέη δισεκατομμυρίων προς το δημόσιο αλλά παράλληλα να εξασκούν ανεμπόδιστοι τις δραστηριότητές τους και να πλουτίζουν ατομικά. Μια κλίκα (πες την τάξη) πολιτικών-διαπλεκόμενων-συνδικαλιστών που σήμερα πια ελέω κρίσης καταστρέφουν την μεσαία τάξη και την πιο παραγωγική μερίδα του ιδιωτικού τομέα για να προστατέψουν τα κεκτημένα τους. Που έχουν από κοινού μεταλλάξει το πολιτειακό μας σύστημα προς μία γνήσια ολιγαρχική δικτατορία με το περίβλημα δημοκρατίας.

Και τώρα, μέσα από τις στάχτες της χρεοκοπίας μας, αναδύεται ο μαύρος καπνός της εθνικιστικό-σοσιαλιστικής και της κομμουνιστικής επανάστασης σαν να μη ζήσαμε τον Εικοστό Αιώνα και σαν να μην χύθηκε το αίμα δεκάδων και τα δάκρυα εκατοντάδων εκατομμυρίων ανθρώπων από τις συνέπειές τους.  

____________________________________
[1] Οι ψευτό-επαναστάτες σε αντιδιαστολή με τους πραγματικούς Επαναστάτες. Δύσκολος ο διαχωρισμός μεταξύ της εθνικής απελευθέρωσης και ανεξαρτησίας από την Οθωμανική Αυτοκρατορία (Επανάσταση του '21) και του ταξικού αγώνα ή της κατάληψης της εξουσίας στο όνομα του λαού, του στρατού, του έθνους, κλπ καθώς όλες οι επαναστάσεις/στάσεις έχουν ως κοινό τόπο την αλλαγή του Status-quo (καμιά φορά και την βίαιη διατήρησή του). Υπάρχει όμως αλλά δεν θα το συζητήσω εδώ αυτό.  

«Υπάρχει θέμα αν ...»

Αφορμή ήταν η συνέντευξη της Ν. Μπακογιάννη στον ΣΚΑΪ σήμερα 17/7/13. Να διαβάσουν ιστορία όσοι μιλούν για «Γουναράδικα» λέει!

Και όμως υπάρχει θέμα, και δυστυχώς δεν γίνεται αντιληπτό από πολλούς ότι μία μεγάλη μερίδα αυτοανακηρυγμένων επαναστατών που κατά τα άλλα βρίθουν από αγανάκτηση και ζητούν περισσότερη δημοκρατία, καλούν ταυτόχρονα σε κινηματική δράση τον λαό κατά των μνημονίων και όποιου άλλου βρεθεί μπροστά τους. Τι είναι εξάλλου η δημοκρατία μπροστά στην ανατροπή ...

Μερικές χρήσιμες σκέψεις, γιατί «είναι παλιά αλήθεια ότι, στην πολιτική, συχνά πρέπει να διδαχθείς απ’ τον εχθρό.» (Β.Ι. Λένιν)

«Η απόγνωση είναι φυσιολογική για αυτούς που δεν καταλαβαίνουν την αιτία του κακού, δεν βλέπουν καμία διέξοδο και δεν έχουν τη δύναμη να αγωνιστούν.»

Έτσι λοιπόν, επειδή «χωρίς επαναστατική θεωρία δεν μπορεί να υπάρξει επαναστατική δράση» και επειδή «στην πολιτική, ηθική δεν υπάρχει, υπάρχει μόνο σκοπιμότητα», χρησιμοποιούνται όλα τα μέσα καθώς:

«Ένα επαναλαμβανόμενο ψέμα, γίνεται αλήθεια», 
«Αλήθεια είναι ότι συμφέρει το λαό»,
και στο κάτω, κάτω
«Η αλήθεια είναι μια μικροαστική εμμονή.»

Και βέβαια, όπως μας απέδειξε η ιστορία (το λέει άλλωστε και ο ίδιος) «ο λαός δεν έχει ανάγκη την ελευθερία, επειδή η ελευθερία είναι μια από τις μορφές της αστικής δικτατορίας.»

Μην έχετε αυταπάτες. Η «κρίση» ανέσυρε τα μισοξεχασμένα τέρατα του 20 αιώνα. Ναζισμός και Κομμουνισμός ετοιμάζονται να δώσουν ξανά την μάχη στα ματωμένα αλώνια. Ίσως και να είναι ήδη αργά.

Απορίες Αφελούς: Μνημόνια ή ΣΥΡΙΖΑ!

Η μεγάλη Έξοδος των μνημονιακών!
(όπως την φαντάζεται ο ποιητής)

Σκέψεις Αφελούς Πολίτη, εμπειριολόγου, α-πολιτικού και νέο-φιλελεύθερου κατά κάποιους.

Τόσα χρόνια κάποιοι πιστεύουμε ότι τον τόπο συγκυβερνούν οι ολιγαρχίες μαζί και οι «αριστερές» (συνδικάτα, συνδικαλιστές-πελάτες, καθηγητές και συντεχνίες επαγγελματιών, κλπ αν και ο πολιτικός τους προσδιορισμός είναι επί το πλείστον συγκυριακός). Είναι δε σχετικά ανέξοδο αυτό, αφού σε τελική ανάλυση είναι «win-win» για όλους αυτούς. Μήπως, λέω μήπως, ήρθε η ώρα να αναλάβουν και την ευθύνη των λόγων και πράξεών τους;

«Δεν είμαστε σπορά της τύχης. Ερχόμαστε από πολύ μακριά και πάμε πολύ μακριά. Και  ξέρουμε σε κάθε στιγμή, σε κάθε στροφή, σε κάθε περίπτωση με ποιον είμαστε, προς τα πού πηγαίνουμε. Κι αυτό δεν το διαπραγματευόμαστε με κανέναν και για τίποτε.» λέει ο Αλέξης Τσίπρας (1ο Συνέδριο ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ), μέσω Κ. Βάρναλη.

«Δεν είμαι εγώ σπορά της Τύχης, ο πλαστουργός της νιας ζωής», από το ποίημα «Οδηγητής» - «Το Φώς που καίει» του Κ. Βάρναλη.

Δεσμεύτηκε ότι ως κυβέρνηση θα προχωρήσει στην ακύρωση του μνημονίου:

-          Με σκληρή διαπραγμάτευση για το χρέος.

-          Με στόχο διαγραφή μεγάλου μέρους του, τη ρήτρα ανάπτυξης και το πάγωμα αποπληρωμής των τόκων.

-          Με δυνατή Συμμαχία του Νότου

-          Με στόχο μια Διεθνή διάσκεψη για το χρέος, στα πλαίσια της διάσκεψης του Λονδίνου το 1953, για τη Γερμανία.

Περιέγραψε τα διλήμματα της περιόδου ως εξής:

-          Μνημόνια ή δημοκρατία.

-          Μνημόνια ή κοινωνική δικαιοσύνη.

-          Μνημόνια ή εθνική ανεξαρτησία.

Και κατέληξε συμπυκνώνοντας και υπεραπλουστεύοντας ως γνήσιος λαϊκιστής και δημαγωγός: Μνημόνια ή ΣΥΡΙΖΑ!

«Έχουμε χέρια καθαρά, μυαλό ανοιχτό και ψυχή βαθιά. Έχουμε αγάπη για την Ελλάδα και το λαό μας. Έχουμε το δίκιο με το μέρος μας και δεν έχουμε εξάρτηση από κανένα. Δεν διεκδικούμε τίποτα για εμάς» είπε στους παρόντες στο συνέδριο Φωτόπουλο, Μπαλασόπουλο και Καλφαγιάννη μεταξύ άλλων.

«Για αυτό και είμαστε σε θέση να διεκδικήσουμε τα πάντα για όλους.

Όλα για όλους και τίποτα για εμάς.»

Μήπως λοιπόν; Λέω μήπως! (απορίες αφελούς)

Αφήνοντας πίσω το μνημόνιο (Σ.Θ.)

(του Σαράντου Θεοδωρόπουλου)

Το Μνημόνιο θα τελειώσει. Ή ο Λαός θα το ανατρέψει πριν οι "εταίροι" μας θα μας εγκαταλείψουν. Γι' αυτό πρέπει να εστιάσουμε στην προτασιακή διαδικασία για τη μεταμνημονιακή εποχή.

Περιληπτικά

« Μετά το μνημόνιο η Χώρα θα πρέπει να πορευτεί στη Διεθνή Πραγματικότητα πατώντας στα ποδάρια της. Θα είναι μία χώρα που έχει υποχωρήσει σε απίστευτο βαθμό στον διεθνή πολιτικό χώρο, στη διεθνή οικονομική ζωή και στον διεθνή καταμερισμό εργασίας …

...

Η «διάσωση» της Χώρας δεν ήταν Σωτηρία. Πρέπει να απαντηθεί το γιατί δεν τέθηκε ποτέ αυτά τα χρόνια ένα, έστω αφηρημένο, αντισταθμιστικό σχέδιο αύξησης παραγωγής πλούτου, παρά μόνο το καταστροφικό και αναγόμενο στη σφαίρα της ψυχιατρικής μοντέλο του «ελληνικού προγράμματος εξυγίανσης» …

…

Ο αντιπολιτευτικός λόγος θα πρέπει να αντικατασταθεί από επιθετική πολιτική διεκδίκησης της καλυτέρευσης της καθημερινότητας μέσα από την οργάνωση και την ιεράρχηση της παραγωγής μέσα από τη Δουλειά και την Αξιοπρέπεια. »

Για το πλήρες κείμενο

http://www.topontiki.gr/article/55608/Afinontas-piso-to-mnimonio

http://sarantostheodoropoulos.blogspot.gr/2013/07/blog-post_10.html

Μεταρρύθμιση και Λαϊκισμός. Σκέψεις και προβληματισμός.

Όταν η μετακίνηση (κινητικότητα) ανάγεται σε μέγα-μεταρρυθμιστικό επίτευγμα (όχι το γεγονός – αλλά ο στόχος), είναι αλήθεια ότι δεν μπορούμε να έχουμε σοβαρές ελπίδες! Γιατί η μετακίνηση ενός άχρηστου = άχρηστη, ενώ η μετακίνηση ενός ικανού = τουλάχιστον απώλεια μέχρι να επιτύχει ένα βαθμό επάρκειας στα νέα του καθήκοντα ενώ υπάρχει και ο κίνδυνος της αναπλήρωσης. Σε κάθε περίπτωση, η αναμφίβολα απαραίτητη κινητικότητα (με σεβασμό στις ανθρώπινες διαστάσεις του θέματος αλλά όχι με τη επικυριαρχία τους) είναι ένα εργαλείο και όχι ο στόχος της μεταρρύθμισης.

Ο δε στόχος της μείωσης του κόστους λειτουργίας του δημοσίου δεν είναι μεταρρύθμιση αλλά κοινή λογική, λογιστική. Είναι η απαραίτητη προϋπόθεση για να έχεις έναν δημόσιο τομέα και τις απαραίτητες κοινωνικές παροχές προς τους αδυνάτους. Το «μέτρον άριστον» είναι το εφικτό.

Είναι άλλο το όραμα (προς τα πού θα ήθελες να πας) και άλλο η πραγματικότητα του τι μπορείς να έχεις σήμερα. Το πλάνο, αυτό που κανείς δεν έχει αλλά και δεν νοιάζεται να φτιάξει, είναι το σχέδιο για το πώς θα πας από το πραγματικό σήμερα στο οραματικό αύριο. Δεν υπάρχουν αυτόματα! Ούτε με λαϊκή κυριαρχία, ούτε μόνο με την λαϊκή βούληση δεν γίνεται αυτό.

Λαϊκισμός είναι να απευθύνεσαι στο συναίσθημα των ανθρώπων και να προτάσεις το ειδικό συμφέρον στο γενικό. Να το αποκαλείς Λαϊκό ενώ είναι μόνο συνδικαλιστικό ή έστω μίκρο-ταξικό (αφορά τους λίγους). Ακόμα και αν αυτοί οι «λίγοι» είναι πολλοί (δ/υ, και όλοι οι αμειβόμενοι από τον κρατικό προϋπολογισμό ασχέτου σχέσεως εργασίας) πάλι δεν είναι το σύνολο, η κοινωνία. Λαϊκισμός είναι επίσης το δίνεις υποσχέσεις για την θεραπεία φανταστικών αδικιών. «Το λεξικό ορίζει το λαϊκισμό ως μια πολιτική φιλοσοφία που υποστηρίζει τα λαϊκά δικαιώματα και τη λαϊκή κυριαρχία, συνήθως απέναντι σε μια προνομιούχα άρχουσα τάξη» γράφει ο Άλαν Γκρίνσπαν (πρώην πρόεδρος της FED) στο βιβλίο του «Η εποχή των αναταράξεων» (εκδόσεις Ωκεανίδα). Δυστυχώς, ο ορισμός είναι καλύτερος από την πρακτική!

Αντίθετα, μεταρρύθμιση είναι το σύνολο των αναγκαίων αλλαγών, τα προαπαιτούμενα, για να μπορούμε να πάμε από το πραγματικό σήμερα στο οραματικό αύριο. Είναι αλήθεια ότι ο καθένας μας μπορεί να έχει ένα διαφορετικό όραμα ή έτσι να νομίζει.

Η «αλλαγή» είναι σύνθημα, όχι όραμα. Η μείωση της γραφειοκρατίας και η αποϋλοποίηση της σχέσης πολίτη, κράτους (μία πηγή της διαφθοράς) είναι ένα μεταρρυθμιστικό όραμα. Η απόλυση «τόσων» χιλιάδων δ/υ, κλπ δεν είναι ούτε όραμα, ούτε μεταρρύθμιση. Είναι όμως ένα απαραίτητο μέτρο για την επανεκκίνηση της οικονομίας καθώς το βάρος των ελλειμμάτων (λόγω του κόστους λειτουργίας του δημοσίου) δεν επιτρέπει την μείωση της φορολογίας και άρα την όποια επιχειρηματικότητα και ανάπτυξη.

Ανάπτυξη δεν είναι η κολεκτιβοποίηση της παραγωγής. Ανάπτυξη είναι η αύξηση του εθνικού πλούτου. Αυτό στην ολοένα και πιο αλληλοεξαρτούμενη οικουμενική πραγματικότητα συνεπάγεται την συνεχή βελτίωση της ανταγωνιστικότητάς σου στις επιμέρους αγορές. Είναι άλλο η εσωτερική επάρκεια εφόσον την έχεις και άλλο η ανάπτυξη. Δυστυχώς ο όρος «ανάπτυξη» έχει υποστεί πολιτική κακοποίηση από τους λαϊκιστές (και όχι μόνο).

«Κατά τη γνώμη μου» λέει ο πρώην τραπεζίτης και σημαίνον οικονομολόγος «ο οικονομικός λαϊκισμός είναι μια αντίδραση ενός εξαθλιωμένου λαού σε μια αποτυχημένη κοινωνία, μια κοινωνία που χαρακτηρίζεται από μια κοινωνική άρχουσα τάξη που θεωρείται τάξη των καταπιεστών. Υπό καθεστώς οικονομικού λαϊκισμού, η κυβέρνηση ανταποκρίνεται στις απαιτήσεις των λαϊκών στρωμάτων αγνοώντας παντελώς τόσο τα ατομικά δικαιώματα όσο και την οικονομική πραγματικότητα του πώς ο πλούτος ενός έθνους μπορεί να αυξηθεί ή ακόμη να διατηρηθεί στο ίδιο επίπεδο. Με άλλα λόγια, οι αρνητικές οικονομικές συνέπειες των χρησιμοποιούμενων μεθόδων αγνοούνται, είτε εκούσια είτε κατ’ ανάγκην.»

«Ο οικονομικός λαϊκισμός δίνει μεγάλες υποσχέσεις, χωρίς να σκέφτεται πώς θα τις χρηματοδοτήσει. Πολύ συχνά η προσπάθεια υλοποίησης των υποσχέσεων απολήγει σε δημοσιονομική στενότητα, η οποία καθιστά αδύνατο το δανεισμό από τον ιδιωτικό τομέα ή από ξένους επενδυτές. Αυτό σχεδόν πάντα οδηγεί στην εξάρτηση από την Κεντρική Τράπεζα, η οποία καλείται να παίξει το ρόλο του ταμία. Η απαίτηση από μια κεντρική τράπεζα να τυπώσει χρήμα για να αυξήσει την αγοραστική δύναμη της κυβέρνησης οδηγεί κατά κανόνα σε πληθωριστική χιονοστιβάδα. Τα αποτελέσματα που βλέπουμε στην ιστορία είναι κατά κανόνα … σοβαρή απειλή για τον κοινωνικό ιστό των κοινωνιών τους.»

Ο λαϊκισμός έφερε την Ελλάδα εδώ με κύριους εκφραστές του τον Ανδρέα Παπανδρέου και τον Κώστα Καραμανλή. Όχι ότι όλο το πολιτικό σύστημα δεν συνέπλευσε. Ακόμα και το ΚΚΕ, για να κερδίσει σε απήχηση, ξεχείλωσε την ταξική του βάση (προλεταριάτο) συμπεριλαμβάνοντας μικρομεσαίους επιχειρηματίες και επιχειρήσεις και «προσλαμβάνοντας» αβανταδόρους πολιτευτές (βλ. Λ. Κανέλλη) για προβολή.

Σήμερα, η παταγώδης αποτυχία και η εν τέλει χρεοκοπία του οικονομικού λαϊκισμού «αλλά ελληνικά» (κάτι μεταξύ Λατινικής Αμερικής και πρώην Ανατολικού μπλοκ) καθιστά την μεταρρύθμιση μονόδρομο. Μόνο που την μεταρρύθμιση την επαγγέλλονται όλοι. Και οι λαϊκιστές της δεξιάς και της αριστεράς. Ουέ και αλίμονο!