(του
Σαράντου Θεοδωρόπουλου)
Το Μνημόνιο θα τελειώσει. Ή ο Λαός θα το ανατρέψει πριν οι "εταίροι" μας θα μας εγκαταλείψουν. Γι' αυτό πρέπει να εστιάσουμε στην προτασιακή διαδικασία για τη μεταμνημονιακή εποχή.
Περιληπτικά
« Μετά το μνημόνιο η Χώρα θα πρέπει να πορευτεί
στη Διεθνή Πραγματικότητα πατώντας στα ποδάρια της. Θα είναι μία χώρα που έχει
υποχωρήσει σε απίστευτο βαθμό στον διεθνή πολιτικό χώρο, στη διεθνή οικονομική
ζωή και στον διεθνή καταμερισμό εργασίας …
...
Η
«διάσωση» της Χώρας δεν ήταν Σωτηρία. Πρέπει να απαντηθεί το γιατί δεν τέθηκε
ποτέ αυτά τα χρόνια ένα, έστω αφηρημένο, αντισταθμιστικό σχέδιο αύξησης
παραγωγής πλούτου, παρά μόνο το καταστροφικό και αναγόμενο στη σφαίρα της
ψυχιατρικής μοντέλο του «ελληνικού προγράμματος εξυγίανσης» …
…
Ο
αντιπολιτευτικός λόγος θα πρέπει να αντικατασταθεί από επιθετική πολιτική
διεκδίκησης της καλυτέρευσης της καθημερινότητας μέσα από την οργάνωση και την
ιεράρχηση της παραγωγής μέσα από τη Δουλειά και την Αξιοπρέπεια.
Για το
πλήρες κείμενο
Φίλε μου Σαράντο,
ReplyDeleteΟι προτάσεις αν δεν ακολουθούνται και από ένα ρεαλιστικό σχέδιο, με κάποιον μετρήσιμο στόχο(ους), με προϋπολογισμό και την ανάλυση δυνατοτήτων (τι μπορούμε, τι χρειάζεται για να μπορούμε, ποιοί οι κίνδυνοι, ποιες οι δυνατότητες και οι αδυναμίες του σχεδίου, κλπ) ελάχιστα ή καθόλου θα διαφέρει από αυτό που, σωστά, καταγγέλλεις. Και βέβαια, σε μια παρέμβαση δεν περιμένω να έχεις αναπτύξει το «Business Plan» αλλά ελπίζω να το έχεις κάνει ώστε δοθείσης της ευκαιρίας να μπορείς και να το εφαρμόσεις (όχι εσύ προσωπικά αλλά ο πολιτικός φορέας/φορείς). Όπως ξέρεις, δεν συμφωνώ με την κατεύθυνση και τις αιτιάσεις (γενικά) αλλά σε κάθε περίπτωση σου λέω ότι ακόμα και ένα «κακό» σχέδιο που εφαρμόζεται αποτελεσματικά είναι καλύτερο από το μη σχέδιο ή από την κακή εφαρμογή του καλύτερου! Μόνο μια υπενθύμιση. Όταν διοικείς (κυβερνάς) δηλαδή πράττεις. Είναι άλλο πράγμα από το να διεκδικείς και να καταγγέλλεις. Είσαι έτοιμος;
Καλή επιτυχία!
Αγαπητε Γιώργο , eπί της ενστάσεώς σου θα ήθελα να παρατηρήσω ότι απαντήσεις σε όλα έχει μόνο η μεταφυσική και η Θεολογία .
ReplyDeleteΗ επιστήμη έχει πράξη που υπακούει στο θεωρητικό μοντέλο . Οι διορθώσεις που προκύπτουν από τη συγκυρία και οι τακτικές και πάλι με βάση τη θεωρητική αναφορά γίνονται , αλλιώς είναι αποσπασματικές και ανερμάτιστες , που σε βάθος χρόνου αναιρούν το μοντέλο , όοως συμβαίνει σήμερα στην πατρίδα μας.
Από εκεί και πέρα όσα αναφέρεις πολύ σωστά , με βάση αυτή την προσέγγιση δεν είναι ο αυτοσκοπός αλλά τα εργαλεία για να γίνει πράξη το μοντέλο . Όπως ο οικονομισμός δεν είναι καπιταλισμός. Γι αυτό και η οικονομική πολιτική δεν ταυτίζεται με τη λογιστική . Στο εμπειριοκρατικό πρότυπο υπάρχει η τάση της μερικότητας η οποία τείνει, παραθεωρώντας το όλον, να κατατάσσει σε σκοπό το μέσον . Αλλά αυτό είναι φονταμενταλισμός που δημιουργεί μανιχαϊστικά ψευδοδιλήμματα , όπως το Δραχμή ή Ευρώ . Οπου το μέσο ή το μακροοικονομικό εργαλείο γίνεται σημείο αναφοράς , όπως η μπούργκα έξω από την όποια σωτηριολογική αξιακή ιεράρχηση του Ισλάμ. Ετσι δημιουργείται η ιδεοληπτική πρόσληψη της Σαρία της λιτότητας και της τζιχάντ του Μνημονίου.
Σε κάθε περίπτωση σχέδιο και πλάνο υπάρχει και θα εκπλαγείς όταν το δεις. Και όπως ξέρεις εγώ δεν είμαι η αποφασιστική ποσότητα . Η συλλογικότητα όμω της Αριστεράς είναι ανά πάσα στιγμή έτοιμη .
Φίλε αγαπητέ,
DeleteΜία υπενθύμιση από αυτούς που αντιλαμβάνονται την οικονομική θεωρία και τους περιορισμούς της.
Ένας φυσικός, ένας χημικός και ένας οικονομολόγος έχουν εγκλωβιστεί σε ένα νησί, χωρίς τίποτα για να φάνε. Μία μέρα, βρίσκουν μια κονσέρβα σούπας στη παραλία. Αποφασίζουν να προτείνουν λύσεις για να την ανοίξουν. Ο φυσικός λέει, "Ας ανοίξουμε την κονσέρβα χτυπώντας την με μια πέτρα." Ο χημικός λέει, "Ας θερμάνουμε πρώτα την κονσέρβα ανάβοντας μια φωτιά." Ο οικονομολόγος λέει, "Ας υποθέσουμε ότι έχουμε ένα ανοιχτήρι ..."
Η επιστήμη σηκώνει ψηλά τα χέρια. Η θεωρητική προσέγγιση και το μοντέλο στο οποίο αναφέρεσαι ανήκει σε προηγούμενους αιώνες και απέτυχε, οικτρά. Ο κεντρικός προγραμματισμός δεν δουλεύει. Όχι σε ανοικτά και ανταγωνιστικά συστήματα. Ο ανταγωνισμός δεν είναι πολιτική θεωρία αλλά πραγματικότητα. Φυσικά, αν υποθέσουμε α) ότι δεν υπάρχει παγκόσμιος ανταγωνισμός –καταμερισμός ή όπως άλλως θες- (όχι μόνο κρατικός αλλά μεταξύ οικονομικών οντοτήτων), β) ότι τα λεφτά υπάρχουν (τζάμπα – χωρίς κόστος) και γ) ότι οι συμμετέχοντες στο λαϊκό κίνημα δεν είναι συνυπεύθυνοι για την κρίση (συνδικαλιστές τύπου Φωτόπουλου, πολίτες-πελάτες, κλπ) τότε εντάξει.
Και μια παρατήρηση από τα συνεδριακά τεκταινόμενα. Αν τα καθαρά χέρια που «δεν διεκδικούμε τίποτα για μας», αλλά «τα πάντα για τους πάντες» είναι αυτά των Φωτόπουλου, Μπαλασόπουλου και Καλφαγιάννη κ.α. … άστα καλύτερα. Μείνε στον θεωρητισμό.
Φιλικά, πάντα!