Οι Βρυκόλακες της Βαϊμάρης

Προτείνω να μην αγνοηθεί η δυναμική της 20^ης Φεβρουαρίου (γενική απεργία). Πιστεύω ότι θα ζήσουμε μία κορύφωση στο δράμα. Η αντοχή του «συστήματος» θα δοκιμαστεί. Δυστυχώς, ο άκρατος λαϊκισμός των συνιστωσών της αντιπολίτευσης αλλά και μέρους της συμπολίτευσης σε συνδυασμό με την πραγματική αγωνία και απόγνωση μεγάλου μέρους της κοινωνίας δεν επιτρέπουν εφησυχασμό.

Έχει καλλιεργηθεί εδώ και πολύ καιρό από πολλούς για μικροπολιτικά οφέλη η αντίληψη ότι υπάρχει μια συνομωσία κατά των Ελλήνων, του Λαού, της πατρίδας, της κοινωνίας, κλπ. Δυστυχώς, αυτή βασίζεται σε παραπληροφόρηση και στην γενική άγνοια αλλά και άρνηση της πραγματικότητας. Δεν κατηγορώ τους κοινωνούς αυτής της αντίληψης γιατί αναγνωρίζω την αδυναμία κατανόησης του διακυβεύματος. Ταυτόχρονα δε, η λαϊκίστικη αντίληψη ενός τμήματος της κυβερνώσας «δεξιάς», το δόγμα «νόμος και τάξη» οξύνει τα πράγματα.

Οι συνθήκες για την προετοιμασία μιας εξέλιξης των πραγμάτων τύπου «Βαϊμάρης» είναι σε πλήρη ωρίμανση. Καθημερινά στρατολογούνται παιδιά και νέοι στα στρατόπεδα των «ταγμάτων εφόδου» από την μία και των «πυρήνων» της κάθε καταστροφικής μηδενιστικής ιδεολογίας από την άλλη. Με την επίσημη ανεργία στους νέους να φτάνει το εξωφρενικό 61% (παρά την αδήλωτη εργασία που γενικεύεται σε τμήματα της «παραοικονομίας») και την αφασιακή κατάσταση της μέσης και ανώτερης/ατης εκπαίδευσης δεν είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς το γιατί. Μία σπίθα χρειάζεται και η «20^η του Φλεβάρη» προσφέρεται.

Το διαδίκτυο κατακλύζεται καθημερινά από κλήσεις και καλέσματα «γενικής πολιτικής απεργίας» και «μίσους»και η «αντιμνημονιακή» μπαρούφα συνεπαίρνει τα πλήθη, αλλά ακόμα και τμήματα της λεγόμενης αστικής τάξης που «προλεταριοποιήται» ταχύτατα. Ταυτόχρονα, κάθε ψευδοπροφήτης της«συντέλειας» του κόσμου αλλά και της «επανάστασης», σαν τους βρυκόλακες του Ίψεν ηθικολογεί για την:

<<  κοινωνική υποκρισία, τα φαντάσματα και τους «βρυκόλακες» που στοιχειώνουν την ανθρώπινη ύπαρξη και κληρονομούνται από τους αυστηρούς θεσμούς, τους συμβιβασμούς, το «νόμο»και την «τάξη» που υποβάλλουν οι αταίριαστες με την ανθρώπινη ψυχή,συμπεριφορές αλλά και την ασφυκτική πίεση που ασκούν συχνά στον άνθρωπο οι κοινωνικοί κανόνες. >>

Απόσπασμα από το blog “lets talk about theatre”, http://theatrokaioximono.blogspot.gr/          

Βέβαια όλοι διακατεχόμενοι από την ημιμάθεια της «μοναδικής πηγής», του ενός βιβλίου της μαθητείας μας, της μιας ιδεολογίας (ή ιδεοληψίας) φέρουν μια αυθεντία συγκλονιστική, καταγγελτική και συνάμα αφοριστική για την άλλη άποψη και την οπτική του άλλου. Και αυτό πλέον παίρνει βίαιες διαστάσεις. Έτσι, η κατάλυση της δημοκρατίας έχει ήδη συντελεστεί (αφού αρχή της δημοκρατίας είναι ο διάλογος και ο σεβασμός της αντίθετης άποψης) και μένει μόνο να γίνει η επικύρωση του γεγονότος με ένα συμβολικό συμβάν. Μια «νύχτα των κρυστάλλων».