Μία πρόταση για την εκκλησία του δήμου

Βουρκάρι, Τζια

Τα τελευταία χρόνια, περνάω κάποιες μέρες του χρόνου στην Τζια, μια αποκάλυψη για μένα καθώς την αγνοούσα για χρόνια, κακώς! Παρά την εγγύτητά της με την Αττική, η Τζια (Κέα) διατηρεί μια πιο αρχέγονη ομορφιά με στοιχεία κυκλαδίτικα από μια άλλη εποχή αλλά και πολύ «αστικό» πλούτο συγκεντρωμένο τα τελευταία χρόνια. Πάρα πολλά σπίτια και οικισμοί που ξεφύτρωσαν την τελευταία εικοσαετία. Όλοι αυτοί οι έποικοι αλλά και οι κάτοικοι εξυπηρετούνται από ένα δημόσιο ιατρείο, το Πολυδύναμο Περιφερειακό Ιατρείο Κέας όπου υπηρετεί (ούσε) μόνο ένας γενικός γιατρός. Και αυτός έφυγε (φεύγει).

Κι αναρωτιέμαι, είναι δυνατόν; Και έτσι αρχίζει το γνωστό «που είναι το κράτος», «τι κάνει το υπουργείο», κλπ. Και εντωμεταξύ, τι κάνουν οι «Τζιώτες», ρωτάω εγώ; Τι κάνει ο δήμος (όχι η Κοινότητα αλλά οι άνθρωποι-ο λαός-ο δήμος); Γιατί δεν κάνουν το πολυδύναμο ιατρείο δημοτική, κοινωνική (πες το όπως θες) επιχείρηση; Γιατί δεν αναλαμβάνουν να το συντηρούν αφού το έχουν ανάγκη και αυτοί αλλά και οι χιλιάδες έποικοι του καλοκαιριού;

Μόνο το διάστημα Ιούλιος- Αύγουστος περίπου 80.000 άνθρωποι πάνε και έρχονται (πχ. περίπου 160.000 εισιτήρια). Το εισιτήριο κοστίζει 10-11€. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι δεν θα είχαν το συμφέρον να λειτουργεί το Ιατρείο επαρκώς; Δεν θα ήταν διατεθειμένοι να πληρώσουν 1 με 2 ευρώ παραπάνω στο εισιτήριο για να απολαμβάνουν μια βασική ιατρική κάλυψη; Ας βάλουνε λοιπόν ένα Ιατρειόσημο στο εισιτήριο. Μόνο στους δύο αυτούς μήνες θα συγκέντρωναν από 160 έως 320 χιλ ευρώ, αρκετά για να καλύψουν πχ 4 ιατρούς με 2.500€ μικτά και τρείς νοσηλεύτριες με 1.000€ μικτά και 9.000 ευρώ τον μήνα για αναλώσιμα για όλο το έτος. Το παράδειγμα δεν είναι οικονομοτεχνική μελέτη αλλά μπακαλοπροϋπολογισμός. Θα μπορούσε να συνεισφέρει και κάθε μεγαλόσχημος που διατηρεί ένα σπίτι στο νησί, έτσι σαν χορηγία. Υπάρχουν αρκετοί!

Σε κάθε περίπτωση, αυτό που προτείνω είναι ότι η αυτό-οργάνωση σε τοπικό επίπεδο είναι εφικτή, αρκεί να το σκεφτείς και αρκεί να το θελήσεις.

Από ένα χρεοκοπημένο κράτος δεν μπορούμε μόνο να ζητάμε. Δεν μπορούμε να προσάπτουμε την αποτυχία του μόνο στους άλλους. Μπορούμε όμως να αναλάβουμε την ευθύνη και να δράσουμε. Αλλιώς, η προσωπική αποτυχία μετουσιώνεται σε συλλογική μέσω της ατομικής ευθύνης. Είναι δε πάντα πιο εύκολο να λες στον άλλο να αλλάξει, παρά να αλλάζεις εσύ ο ίδιος. Έτσι όμως τίποτα δεν θα αλλάξει ποτέ!