«Θα περίμενε κανείς ότι η ανεργία θα ένωνε τους επικεφαλής υπουργείων και ινστιτούτων, υπουργούς και επιστήμονες, ανήκουν ή όχι στον ίδιο ιδεολογικά χώρο, για να συζητήσουν το ‘πώς’ και το ‘γιατί’, τρόπους βελτίωσης και σταδιακής θεραπείας. Αντί να ξιφουλκούν δημοσίως προκαλώντας τη γενική καχυποψία ότι η σύγκρουση αφορά κυρίως στην επικοινωνιακή διαχείριση της καταστροφής (τι άλλο μπορεί να είναι το πάνω από 25% ανεργία για μια χώρα), δεν θα ήταν προτιμότερο να συμβάλουν ο καθένας με τις δυνάμεις, την κατάρτιση και την εμπειρία του στην κοινωνική αποσυμπίεση μέσα από προγράμματα ανάπτυξης;»
Μαρία Κατσουνάκη στην Καθημερινή (Η ανεργία, «μήλον της Έριδος»)
H ανεργία είναι το μεγαλύτερο πραγματικό πρόβλημα αυτής της χώρας. Το δημόσιο όμως δεν μπορεί να προσλάβει τους 1 εκατ. ανθρώπους που έχασαν την δουλειά τους. Ακόμα και αν το θέλει, δεν το μπορεί. Και «δραχμές», που λέει ο λόγος, να τυπώσει αυτές δεν θα αξίζουν τίποτα. Εργοστάσια δεν φτιάχνονται με «δραχμές» γιατί τα πάγια, οι επενδύσεις, θα πρέπει να αγοραστούν από το εξωτερικό. Οι πρώτες ύλες το ίδιο. Στα λόγια οι λύσεις είναι εύκολες. Στην πράξη όμως δεν φτάνει να κάνεις όνειρα (ας πούμε σχέδια) για την παραγωγική ανασυγκρότηση. Πρέπει να βρεις και τον τρόπο να την χρηματοδοτήσεις και .... λεφτά δεν υπάρχουν! Τα σπίτια δεν γίνονται εργοστάσια και μηχανήματα. Τα χωράφια θέλουν εργαλεία, ενέργεια, υδάτινους πόρους για να παράγουν.
Το κράτος δεν μπορεί να εγγυηθεί εισοδήματα και άρα να ρίξει την ανεργία γιατί δεν έχει εισόδημα άλλο από τους φόρους που εισπράττει από την ιδιωτική δραστηριότητα. Χωρίς αυτήν, δεν έχει τίποτα. Ανακυκλώνει τα ίδια λεφτά. Αλλά, λεφτά δεν υπάρχουν. Και αυτά που υπήρξαν ήταν δανεικά.
Μόνο ο ιδιωτικός τομέας μπορεί να βγάλει την χώρα, την κοινωνία από την κρίση και αυτός βάλλεται ένθεν και ένθεν. Ο μόνος τρόπος να αυξηθούν τα έσοδα του κράτους είναι η ανάπτυξη. Όχι κάθε είδους ανάπτυξη αλλά η εξωστρεφής, εξαγωγική ανάπτυξη που θα στηρίζεται σε εγχώρια προστιθέμενη αξία και παραγωγή. Το κράτος χρειάζεται να μπορεί να συνεισφέρει κεφάλαια και εγγυήσεις αλλά όχι το σύνολο της επένδυσης γιατί τότε γυρνάμε στο κρατικοδίαιτο μοντέλο και είπαμε: λεφτά δεν υπάρχουν.
Όμως η ανεργία είναι και το μεγαλύτερο πρόβλημα της Ευρώπης. Αυτό παραδέχτηκε και ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Μπαρόζο (Barroso). Όμως η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι διχασμένη, κατακερματισμένη καλύτερα, σε Ευρωζώνη και οι άλλοι, σε Βορρά και Νότο, σε πυρήνα και περιφέρεια. Χωρίς συλλογικότητα, χωρίς πολιτική ενοποίηση (ομοσπονδία κρατών) δεν μπορεί να προτείνει και κυρίως να εφαρμόσει πραγματικές λύσεις.
Οι Ευρωεκλογές του Μαΐου θα μπορούσαν να είναι εφαλτήριο για ένα νέο ξεκίνημα αλλά οι πολιτικές πραγματικότητες στο εσωτερικό των κρατών μελλών δεν επιτρέπουν την αισιοδοξία. Αντίθετα, οι λαϊκιστές και οι λογής εθνικιστές και ευρωσκεπτικιστές θα κυνηγήσουν την ψήφο αποδοκιμασίας και αγανάκτησης κατά των πολιτικών. Κατά των κομμάτων που μας οδήγησαν σε αυτήν την τεράστια κρίση, με τις λάθος πολιτικές, το πελατειακό σύστημα και τη διασπάθιση του δημοσίου χρήματος.
ΥΓ. Στο πλαίσιο αυτό, χαιρετίζω και την πρωτοβουλία της ΔΡΑΣΗΣ με την «αντί-ΔΡΑΣΗ στην ανεργία». Κάθε συμβολή ακόμα και συμβολική είναι θετική. Θετικότερη από την απραξία και την απάθεια ή την λαϊκίστικη εκμετάλλευση του πόνου ή του τρόμου.
Μαρία Κατσουνάκη στην Καθημερινή (Η ανεργία, «μήλον της Έριδος»)
H ανεργία είναι το μεγαλύτερο πραγματικό πρόβλημα αυτής της χώρας. Το δημόσιο όμως δεν μπορεί να προσλάβει τους 1 εκατ. ανθρώπους που έχασαν την δουλειά τους. Ακόμα και αν το θέλει, δεν το μπορεί. Και «δραχμές», που λέει ο λόγος, να τυπώσει αυτές δεν θα αξίζουν τίποτα. Εργοστάσια δεν φτιάχνονται με «δραχμές» γιατί τα πάγια, οι επενδύσεις, θα πρέπει να αγοραστούν από το εξωτερικό. Οι πρώτες ύλες το ίδιο. Στα λόγια οι λύσεις είναι εύκολες. Στην πράξη όμως δεν φτάνει να κάνεις όνειρα (ας πούμε σχέδια) για την παραγωγική ανασυγκρότηση. Πρέπει να βρεις και τον τρόπο να την χρηματοδοτήσεις και .... λεφτά δεν υπάρχουν! Τα σπίτια δεν γίνονται εργοστάσια και μηχανήματα. Τα χωράφια θέλουν εργαλεία, ενέργεια, υδάτινους πόρους για να παράγουν.
Το κράτος δεν μπορεί να εγγυηθεί εισοδήματα και άρα να ρίξει την ανεργία γιατί δεν έχει εισόδημα άλλο από τους φόρους που εισπράττει από την ιδιωτική δραστηριότητα. Χωρίς αυτήν, δεν έχει τίποτα. Ανακυκλώνει τα ίδια λεφτά. Αλλά, λεφτά δεν υπάρχουν. Και αυτά που υπήρξαν ήταν δανεικά.
Μόνο ο ιδιωτικός τομέας μπορεί να βγάλει την χώρα, την κοινωνία από την κρίση και αυτός βάλλεται ένθεν και ένθεν. Ο μόνος τρόπος να αυξηθούν τα έσοδα του κράτους είναι η ανάπτυξη. Όχι κάθε είδους ανάπτυξη αλλά η εξωστρεφής, εξαγωγική ανάπτυξη που θα στηρίζεται σε εγχώρια προστιθέμενη αξία και παραγωγή. Το κράτος χρειάζεται να μπορεί να συνεισφέρει κεφάλαια και εγγυήσεις αλλά όχι το σύνολο της επένδυσης γιατί τότε γυρνάμε στο κρατικοδίαιτο μοντέλο και είπαμε: λεφτά δεν υπάρχουν.
Όμως η ανεργία είναι και το μεγαλύτερο πρόβλημα της Ευρώπης. Αυτό παραδέχτηκε και ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Μπαρόζο (Barroso). Όμως η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι διχασμένη, κατακερματισμένη καλύτερα, σε Ευρωζώνη και οι άλλοι, σε Βορρά και Νότο, σε πυρήνα και περιφέρεια. Χωρίς συλλογικότητα, χωρίς πολιτική ενοποίηση (ομοσπονδία κρατών) δεν μπορεί να προτείνει και κυρίως να εφαρμόσει πραγματικές λύσεις.
Οι Ευρωεκλογές του Μαΐου θα μπορούσαν να είναι εφαλτήριο για ένα νέο ξεκίνημα αλλά οι πολιτικές πραγματικότητες στο εσωτερικό των κρατών μελλών δεν επιτρέπουν την αισιοδοξία. Αντίθετα, οι λαϊκιστές και οι λογής εθνικιστές και ευρωσκεπτικιστές θα κυνηγήσουν την ψήφο αποδοκιμασίας και αγανάκτησης κατά των πολιτικών. Κατά των κομμάτων που μας οδήγησαν σε αυτήν την τεράστια κρίση, με τις λάθος πολιτικές, το πελατειακό σύστημα και τη διασπάθιση του δημοσίου χρήματος.
ΥΓ. Στο πλαίσιο αυτό, χαιρετίζω και την πρωτοβουλία της ΔΡΑΣΗΣ με την «αντί-ΔΡΑΣΗ στην ανεργία». Κάθε συμβολή ακόμα και συμβολική είναι θετική. Θετικότερη από την απραξία και την απάθεια ή την λαϊκίστικη εκμετάλλευση του πόνου ή του τρόμου.
No comments:
Post a Comment
You can post your feedback or comment. Please remember to be polite and brief.