Ποιός φοβάται την Βιρτζίνια ...

Ποιός φοβάται την Βιρτζίνια Γουλφ; «Εγώ», λέει η ηθοποιός, «διαβάζοντας το έργο καταλαβαίνεις πόση ζωή, πόση αληθινή ζωή περιέχει. Γι' αυτό και είναι δύσκολο. Μιλάει για αυταπάτες, ψευδαισθήσεις, όνειρα… Όλοι δεν θέλουμε το παραμύθι; Μόνο που του Τζορτζ και της Μάρθας είναι σκληρό, επώδυνο. Γιατί ο καθένας τους έχει δίκιο, το δικό του δίκιο.» (Μίρκα Παπακωνσταντίνου, Μάρθα)

Όμως δεν γράφω για το έργο του Έντουαρντ Άλμπι. Η αφορμή ήταν αυτή η φράση που διάβασα ανοίγοντας τον υπολογιστή το πρωί:

"The best road to progress is freedom's road."

John F. Kennedy

Έτσι αναπόφευκτα η σκέψη μου με οδήγησε αλλού. Σε αυτούς τους αμετανόητους του πρώην «ΠΑΣΟΚ» και νυν ΣΥΡΙΖΑ, που ψάχνουν ακόμα τον «άλλο δρόμο» για την πρόοδο λες και δεν τον περπάτησαν ποτέ, λες και δεν μας έφεραν ως εδώ, λες και η δεκαετία του '80 ήταν ένα οικονομικό θαύμα. Αυτοί που ονειρεύονται μια κυβέρνηση από τ' αριστερά της σοσιαλδημοκρατίας και μέχρι την εξωκοινοβουλευτική αριστερά (Κου-Κου-ρουκου). Αυτοί που μαζί με τους πρώην «ΚΚΕ» και τους αρκετούς άλλους (μ-λ, κ-λ, κλπ) ευαγγελίζονται μια ουτοπία. Όμως ούτε ο Πλάτωνας που την φαντάστηκε δεν την έφτιαξε. Και η ουτοπία αυτή δεν είναι τίποτα άλλο από μια χίμαιρα. Αυταπάτες και ψευδαισθήσεις. Ένα χάιδεμα στα αυτιά του «λαού». Μια χυδαία υπενθύμιση ότι ο λαϊκισμός της αριστεράς είναι εξίσου αν όχι περισσότερο σαγηνευτικός από τον λαϊκισμό της συντηρητικής δεξιάς. Γιατί μιλάει και υπόσχεται την κοινωνική δικαιοσύνη, την ευημερία, και την κοινωνική αυτό-οργάνωση. Έναν καλύτερο άνθρωπο ενταγμένο (υποταγμένο) στο σύνολο. Κακά τα ψέματα, στον πυρήνα του ΣΥΡΙΖΑ είναι ο κομμουνισμός αλλά χωρίς τα σφυροδρέπανα.

Ποιός λοιπόν φοβάται να ζει χωρίς τις ψευδαισθήσεις;

Πρόοδος είναι το να πηγαίνεις μπροστά, να αλλάζεις, και όχι να μένεις ο ίδιος υπέροχος εαυτός σου. Αυτό δηλαδή που υπόσχονται στους πολλούς για να εκλεγούν. Ο ορισμός του λαϊκισμού. Και μετά, όπως λέει και η βίβλος του «original» κόμματος «Στρατηγικός στόχος ... είναι η κατάκτηση της επαναστατικής εργατικής εξουσίας, η δικτατορία του προλεταριάτου, για τη σοσιαλιστική οικοδόμηση.»  Εντάξει, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι ακριβώς κομμουνιστικό κόμμα, αλλά πολλά από τα ηγετικά στελέχη του ήταν και υπήρξαν, η παιδεία τους είναι τέτοια και η λογική τους είναι τέτοια επίσης. Απλά για την αναγκαία δικτατορία του προλεταριάτου, ο ορισμός του προλεταριάτου διαφέρει. Δεν είναι εργατικό-βιομηχανικό το προλεταριάτο αλλά κοινωνικό. Αποτελείται από δημόσιους υπάλληλους και πρώην πασοκοβολεμένους, συντεχνίες και συνδικαλιστές, κρατικοδίαιτους καθηγητές και «πρίγκιπες» του αμφιθεάτρου.

Υπάρχουν και οι άλλοι, οι μαχητές του δρόμου και της κοινωνίας που ονειρεύονται την αποκαθήλωση της αστικής τάξης και την κατάλυση της «δημοκρατίας» (ρεπάμπλικ) και την σύσταση μιας αληθινής δημοκρατίας, μιας «εκκλησίας του δήμου» στην οποία όλοι θα μετέχουν. Όλοι; Και όσοι διαφωνούν; Όπως την περίοδο της κατασκήνωσης στο Σύνταγμα που όλοι έπαιρναν τον λόγο αρκεί να μην ήθελαν να πουν τίποτα αντίθετο. Όπως στις φοιτητικές συνελεύσεις, ένα πράμα. Τέτοια δημοκρατία! Έχεις κάθε δικαίωμα να διαφωνείς, αλλά τότε δεν μπορείς να είσαι μαζί μας και αφού δεν είσαι μαζί μας είσαι ο εχθρός!

Όμως σύντροφοι, δεν υπάρχει καν προλεταριάτο, αλλά μόνο «νέο-έλληνες» και τα μικρό-συμφέροντά τους, του καθενός ατομικά και της συντεχνίας του. Όλοι θέλουμε το παραμύθι, μόνο που στην περίπτωσή μας, όπως και του Τζορτζ και της Μάρθας στο έργο του Άλμπι, είναι σκληρό, επώδυνο. Γιατί ο καθένας μας έχει δίκιο, το δικό του δίκιο. Και δεν χωράνε αυταπάτες. 

“Socialism is the same as Communism, only better English”  (George Bernard Shaw)

    &

“Communism doesn't work because people like to own stuff.” (Frank Zappa)