Η Ελληνική Τραγωδία

Source: Bloomberg, Eurostat

Ψάχνοντας κάτι παλιά αρχεία έπεσα πάνω σε αυτό. Είναι μια καταγραφή/απεικόνιση του πως δημιουργήθηκε το
χρέος και γιατί είναι τόσο μεγάλο αλλά και ταυτόχρονα τόσο μεγαλύτερο –ως ποσοστό του ΑΕΠ- σε σχέση με τα άλλα κράτη. Μόνο την περίοδο 2001-2010, το δημόσιο χρέος αυξήθηκε κατά περίπου 80 ποσοστιαίες μονάδες του ΑΕΠ!

Σημείωση υπενθύμιση ότι τα νούμερα αυτά είναι για την δεκαετία 2001-2010, πριν το PSI/PSI+. Χωρίς αυτό (το PSI) και προσθέτοντας τα ελλείματα της περιόδου που ακολουθεί (2011-2016), το συνολικό χρέος προς ΑΕΠ σήμερα θα ήταν κάπου μεταξύ 210-230%, κατ’ εκτίμηση.

Τα νούμερα αυτά αποδεικνύουν ότι ζούσαμε πάνω από τις δυνάμεις μας για τουλάχιστον μία δεκαετία και ειδικά από την εποχή του Ευρώ και μετά. Οι λόγοι είναι πολλοί. Σε επίπεδο οικονομίας και αριθμών, τα χαμηλά επιτόκια μας άνοιξαν την όρεξη με αποτέλεσμα την αύξηση του δανεισμού ο οποίος όμως δεν πήγε σε επενδύσεις (αύξηση παραγωγής) αλλά στην κατανάλωση καθώς χρησιμοποιήθηκε ως εισόδημα! Αυτό έγινε και στον ιδιωτικό τομέα αλλά η αιτία της κατάρρευσης είναι το δημόσιο. Οι πολιτικοί μας έκαναν ότι θα έκανε ο κάθε άσχετος με τα οικονομικά. Δανείστηκαν βασιζόμενοι στο μειούμενο κόστος εξυπηρέτησης του δανεισμού και έδωσαν παροχές, σε χρήμα και σε είδος. Μια κλασσική περίπτωση οι μαζικές μονιμοποιήσεις Παυλόπουλου, οι οποίες στέκουν μεν νομικά αλλά στερούνται κάθε ηθικής βάσης ως τρόπος διαχείρισης των κοινών.

Ο λόγος θα έπρεπε να είναι σήμερα προφανής σε όλους αλλά δεν είναι γιατί το μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας νομίζει ότι σκέφτεται (πχ. Πολάκης) ή αρέσκεται στο να μη σκέφτεται (πχ. γίδια).

Μιλάμε για περίπου 170 δισ. που φυσικά δεν είναι μίζες όπως θα ήθελαν να πιστεύουν οι παραπάνω αλλά επί το πλείστον μισθοί, αμοιβές και συντάξεις του ευρύτερου δημόσιου τομέα.

Οι καταθέσεις κατοίκων στις Ελληνικές τράπεζες αυξήθηκαν από 129 δισ. τον Δεκέμβριο του 2001 σε 222 δισ. το τέλος του 2010. Τα υπόλοιπα 70 είναι αυτά που έφυγαν στο εξωτερικό αλλά όχι μέσω της λίστας Λαγκάρντ, κλπ όπως θα ήθελαν να πιστεύουν οι παραπάνω (μιλάμε για το 2010) αλλά κυρίως μέσω της κατανάλωσης και των εισαγωγών (πληρωμές στο εξωτερικό).

Τώρα, από το 2011 μέχρι σήμερα, αυτό που συμβαίνει είναι η άρνηση του μεγαλύτερου τμήματος της κοινωνίας να αποδεχτεί αυτή την απλή (αλλά και τραγική) πραγματικότητα. Αλλά για την περίοδο 2011 μέχρι σήμερα θα γράψω άλλη φορά.