Ο μύθος της κυβερνησιμότητας και η απατηλή λάμψη της αυτοδυναμίας; μπαταχτσήδες όλου του κόσμου ενωθείτε.

Για χρόνια ακούμε για τα οφέλη της αυτοδυναμίας στο πλαίσιο της κυβερνησιμότητας της χώρας. Έτσι οδηγούμαστε ως πρόβατα στη κάλπη με το δίλημμα ή αυτοί ή το χάος. Η αλήθεια είναι ότι για πολλά χρόνια οι επιλογές δεν ήταν υπαρκτές. Ακόμα και οι υπαρκτές επιλογές δεν ήταν καν επαρκείς γιατί οι πολιτικοί αυτοί και τα κόμματά τους ή δεν θέλανε να ηγηθούν και να αναλάβουν κυβερνητικό ρόλο αλλά μονάχα να διαμαρτύρονται, ή θέλανε μόνο να εκλέγονται. Δεν είναι και λίγο να είσαι ανεπάγγελτος και ξαφνικά να απολαμβάνεις αποδοχές (βουλευτική αποζημίωση) υψηλόβαθμου διοικητικού στελέχους του ιδιωτικού τομέα, και όχι μόνο.

Για, παράδειγμα, στις τελευταίες βουλευτικές εκλογές το 2009 οι επιλογές περιορίζονταν στην απερχόμενη κυβέρνηση της ΝΔ του κ. Καραμανλή που παραιτήθηκε για να μη αναλάβει την ευθύνη της επερχόμενης κατάρρευσης που προκάλεσε η αλόγιστη διακυβέρνησή της, στο ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΚΕ που δεν θέλανε να κυβερνήσουν (ο τρόμος του κάθε αριστερού που σέβεται τον εαυτό του είναι η εξουσία - Μίμης Ανδρουλάκης), στο ΠΑΣΟΚ του κ. Παπανδρέου που θεωρούσε αυτοδίκαια νοητό ότι θα είναι η επόμενη αυτοδύναμη κυβέρνηση τετραετίας και απλά πετούσε «πέτρες, δάκρυα και υποσχέσεις» και στο ΛΑΟΣ του κ. Καρατζαφέρη που ήταν και ο μόνος που ζήτησε (κατά το debate) την ψήφο μας για να κυβερνήσει!

Από τότε πέρασαν μόνο δυόμιση χρόνια -τι χρόνια!- και σήμερα φτάσαμε, μετά από την οικονομική και ηθική-πολιτική μας χρεοκοπία, να συζητάμε για μια συγκυβερνητική «αυτοδυναμία» ΠΑΣΟΚ-ΝΔ. Μια αυτοδυναμία που τελεί υπό αμφισβήτηση ακόμα και με το +50 δώρο του Εκλογικού νόμου για το πρώτο σε ψήφους κόμμα.

Σήμερα όμως υπάρχουν επιλογές, περισσότερες ίσως και από όσες χρειάζεται. Κάποιες φαντάζουν τρομακτικές στα μάτια μου και κάποιες απλά επικίνδυνες. Υπάρχουν όμως και κάποιες λογικές. Σήμερα λοιπόν δεν υπάρχουν δικαιολογίες ούτε και αυτοπαγιδευτικά διλήμματα. Υπάρχει όμως κίνδυνος.

Ο κίνδυνος να οδηγηθούμε αρχικά σε ένα περιβάλλον διπλού νομίσματος και τελικά στη Δραχμή. Αυτό θα είναι η συνέπεια μιας ανεξέλεγκτης χρεοκοπίας εφόσον δεν σχηματιστεί μια κυβέρνηση συμμαχίας με άξονες την Ευρωπαϊκή προοπτική και τη Μεταρρύθμιση.

Στην αντίθετη περίπτωση, εάν δηλαδή δεν επιτευχθεί μια τέτοια κυβερνητική συμμαχία, η εξέλιξη του Προγράμματος (το κατά κόσμο μνημόνιο) που με τόσες θυσίες πετύχαμε, θα είναι αμφίβολη καθώς οι δανειστές μας πιθανότατα θα αποσύρουν την εμπιστοσύνη τους. Έτσι, χωρίς άλλη πηγή χρηματοδότησης, θα οδηγηθούμε στην ανεξέλεγκτη χρεοκοπία οι συνέπειες της οποίας θα είναι αφάνταστων διαστάσεων καθώς σήμερα εξαρτόμαστε ταμειακά ολοκληρωτικά από τον δανεισμό αυτό.

Πολλοί αναρωτιούνται «και γιατί είναι κακό να ξαναγυρίσουμε στη Δραχμή;» Γιατί η Δραχμή αποτέλεσε το νόμισμα της διαφθοράς και το μέσο της συναλλαγής των πολιτικών με την κομματική πελατεία τους. Οι κυβερνήσεις της «αυτοδυναμίας» είχαν δύο εργαλεία στα χέρια τους. Τον διορισμό στο δημόσιο (και αργότερα στους ΟΤΑ και στις ΜΚΟ) και από τα μέσα του 80 την πληθωριστική Δραχμούλα (που έκοβαν και τύπωναν κατά το δοκούν). Για κάποια χρόνια μετά από την ένταξή μας στην ΕΟΚ και την ΕΕ και τελικά στο κλαμπ του Ευρώ, απέκτησαν και τις επιδοτήσεις-επιχορηγήσεις, τα πακέτα Ντελόρ, κλπ. και τέλος το φθηνό ευρωνόμισμα που μέσω του υπερδανεισμού λειτούργησε υπερκαταναλωτικά. Το κράτος έγινε ο μεγαλύτερος εργοδότης αλλά και ο μεγαλύτερος καταναλωτής. Έτσι η παντοδυναμία των «αυτοδύναμων» πωλητη-κών, σε ένα δικομματικό σύστημα (του 85%) με την εναλλαγή τους στην εξουσία τους κατέστησε ανεξέλεγκτους και προπάντων αλαζόνες, Στην αρχαία Αθήνα της άμεσης δημοκρατίας των πολιτών(*), αυτοί που αποκτούσαν μεγάλη φήμη ή δύναμη εξοστρακίζονταν από τους πολλούς.

Λοιπόν, το πρόγραμμα αυτό που περιγράφεται στο Μνημόνιο Συνεννόησης για την εκταμίευση της χρηματοδοτικής ενίσχυσης προς την Ελλάδα, στερεί από τους πωλητη-κούς της «αυτοδυναμίας» και τα δύο. Και την δυνατότητα να μοιράζουν λεφτά και την δυνατότητα να μοιράζουν θέσεις εργασίας (ρουσφέτια) επιβαρύνοντας όλους εμάς με τα έλλειμμα και τελικά με τους φόρους. Οι φόροι που πληρώνουμε τώρα, είναι ο λογαριασμός που ξεχνούσαν να μας στείλουν τόσα χρόνια. Αλλά τώρα που «δεν υπάρχουν λεφτά» κόπηκε άξαφνα ο ομφάλιος λώρος τους με την κομματική, συντεχνιο-συνδικαλιστική πελατεία τους.

Αν εμείς οι πολίτες μείνουμε στο θυμό, η ολική και ανεξέλεγκτη χρεοκοπία και η Δραχμή θα πρέπει να θεωρούνται βεβαιότητα καθώς οι απογοητευμένοι και αγανακτισμένοι πελάτες θα οδηγηθούν στον επόμενο πωλητη-κό λαϊκιστή που θα τους χαϊδέψει τ’ αυτιά. Σοφιστές «πωλητές» επικαλούμενοι την «κοινή λογική» της αντι-μνημονιακής προπαγάνδας, κανονικοί μπαταχτσήδες, καραδοκούν στα αριστερά και τα δεξιά του πολιτικού φάσματος. Η ευθύνη είναι δική μας.

Το σύνθημα «πολίτες, όχι πελάτες» πιάνει τον ταύρο από τα κέρατα. Είναι το σύνθημα που περικλείει το τέλος και την αρχή μιας εποχής. Το τέλος της ΠΩΛΗΤΗ-ΚΗΣ και την απαρχή της ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ.

(*) Στην άμεση δημοκρατία αυτή μετείχαν μόνο οι άνδρες πολίτες και όχι οι γυναίκες, οι μέτοικοι και φυσικά οι δούλοι. Κανείς δεν είναι τέλειος.