Μήπως να ξανά-διαβάζαμε την ιστορία του σύγχρονου Ελληνικού κράτους; Αυτή που δεν διδαχθήκαμε ποτέ στο σχολείο (εκτός των της 3ης δέσμης, ίσως), γιατί ήταν πολύ πρόσφατη και δεν έχουν περάσει ακόμα 2-3 αιώνες… Γιατί μεγαλώσαμε μέσα στην αμάθεια και την μυθοπλασία, ο καθένας με την ιδεοληψία του (αντί ιδεολογία του).
Σε αυτήν την ανάγνωση, λοιπόν, θα βλέπαμε ότι οι περίοδοι αδιάλειπτου δημοκρατικού πολιτεύματος και ειρήνης, μέχρι και το 1974, ήταν περιορισμένες. Γιατί, λοιπόν, μας κάνει εντύπωση η σημερινή ανάκαμψη των άκρων (εθνικιστικών ή κομμουνιστικών – το προτιμώ από δεξιών ή αριστερών, για να λέμε και τα πράγματα με τ’ όνομά τους). Αυτοί ήμασταν και αυτοί παραμένουμε. Το κέντρο, σχεδόν πάντα, ήταν μειοψηφία.
Η εξαίρεση της περιόδου της μεταπολίτευσης, η περίφημη εθνική συμφιλίωση, απλά επιβεβαιώνει τον κανόνα. Αλλά και τότε ακόμα τα άκρα δεν εξέλειψαν, απλά διαχύθηκαν μέσα στις μεγαλύτερες κομματικές ενώσεις.
Σήμερα, ελλείψει διαλυτών, επανασυσσωρεύονται όπως η συσσώρευση του μάγματος στον υπόγειο θάλαμο κάτω από το ηφαίστειο της Σαντορίνης και η τάση αυτή, αργά ή γρήγορα, θα οδηγήσει στην εκτόνωση. Τώρα όσοι αντιλαμβάνονται την αναλογία με την Σαντορίνη, έχει καλώς.
No comments:
Post a Comment
You can post your feedback or comment. Please remember to be polite and brief.