Μετά από τις Εκλογές της 6ης Μαΐου, ο ξένος τύπος έγραφε: «οι Έλληνες επιλέγουν το χάος», «διασυρμός των κομμάτων της κυβέρνησης», «για να το πούμε ωμά, είναι τελείως ασαφές, εάν η επόμενη κυβέρνηση θα τηρήσει τις δεσμεύσεις», «Οι φασίστες μπαίνουν στη βουλή». Η γερμανική υπηρεσία του Πρακτορείου Reuters μετέδιδε: «Η χώρα, που σώθηκε από τη χρεοκοπία με κούρεμα του χρέους της, αντιμετωπίζει την προοπτική δυσκολίας σχηματισμού κυβέρνησης. Τυχόν αμφιβολίες σχετικά με τη συνέχιση του προγράμματος σταθεροποίησης θα μπορούσε να θέσει σε κίνδυνο την παραμονή της χώρας στην ευρωζώνη».
Φοβάμαι, σκέφτηκα, ότι όλα όσα έχουμε υποστεί θα πάνε χαμένα. Ότι η ευρωπαϊκή προοπτική που χτίζαμε και στην οποία ελπίζαμε τόσα χρόνια κινδυνεύει να χαθεί. Μια ολόκληρη γενιά αλλά και αυτή που έρχεται θα πάνε χαμένες. Θα γίνουμε η Κούβα της Ευρώπης. Φοβήθηκα!
Ο φόβος είναι ένα σωτήριο συναίσθημα. Σε προφυλάσσει από τον κίνδυνο. Σε προειδοποιεί. Αλλά είναι από την φύση του αυτή συντηρητικός. Σε βάζει να αναζητήσεις την επιστροφή στο γνώριμο, το ασφαλές, την θαλπωρή της μητρικής αγκαλιάς. Πρέπει να κάνω κόμπο την καρδιά μου και την λογική μου και να ψηφίσω ΝΔ/Σαμαρά. Όλοι γύρω μου το ίδιο σκέφτηκαν.
Αμφιταλαντεύτηκα ανάμεσα στον φόβο και την λογική. Τον θυμό για την διεφθαρμένη παλαιοκομματική νομενκλατούρα που μας οδήγησε στην χρεοκοπία αλλά και την ριζοσπαστική της μετεξέλιξη, τον ΣΥΡΙΖΑ. Αμφιταλαντεύτηκα ανάμεσα στην ανάγκη για τον σχηματισμό μιας φίλο-Ευρωπαϊκής κυβέρνησης και της ανάγκης για να αλλάξει κάτι σε αυτή την χώρα. Αμφιταλαντεύτηκα ανάμεσα στην ανάγκη για την ουσιαστική μεταρρύθμιση και την αυτοπροστασία από τον κίνδυνο της επέλασης των συντεχνιακών συνιστωσών. Δεν με φοβίζει η Αριστερά, με φοβίζει η δημαγωγία και ο λαϊκισμός του ναρκισσισμού που αναδύεται από την σύμπραξη των συνιστωσών της ριζοσπαστικής αριστεράς με τις προνομιούχες συντεχνίες του μετάσοβιετικού-αστικού μας συστήματος. Ακόμα αμφιταλαντεύτηκα ψάχνοντας να βρω την ουσία στα λόγια των "εξ ων συνετέθη" εκπροσώπων του ΣΥΡΙΖΑ και τις αντιπροτάσεις των "Νέο Δημοκρατών" φωστήρων όπως ο πρώην υπ. οικονομικών κ. Παπαθανασίου (βασικός συντελεστής της εγκληματικής "αμέλειας" που οδήγησε στην χρεοκοπία και το μνημόνιο.)
Μετά από ώριμη σκέψη, αποφάσισα ότι ο φόβος μόνο δεν φτάνει. Η Ελλάδα χρειάζεται λύσεις. Πρέπει λοιπόν να υπάρχει και η λογική στην Βουλή. Όχι άλλοι φόροι για να συντηρείται το πελατειακό κράτος των υπεράριθμων ιερών αγελάδων. Όχι άλλο αναχρονιστικό πανεπιστήμιο. Όχι άλλη ανοχή στην σήψη και την διαφθορά. Έτσι, στην πραγματικότητα, στις Εκλογές στις 17 του Ιουνίου, υπάρχει μόνο μία επιλογή: Δράση/Δημιουργία Ξανά.
Τώρα πια «δεν ελπίζω τίποτα, δεν φοβάμαι τίποτα είμαι λεύτερος»
No comments:
Post a Comment
You can post your feedback or comment. Please remember to be polite and brief.