[
Με στενοχωρεί που ζούμε σε μια πόλη η οποία δεν μπορεί να προστατεύσει τα
σημεία αναφοράς κάθε γενιάς και τα παραδοσιακά της στέκια. Η λαίλαπα του
νεοπλουτισμού και της γκλαμουριάς εξαφάνισε τα περισσότερα στο όνομα του
περιώνυμου «αέρα». Σήμερα με δυσκολία μπορεί κανείς να βρει ένα-δυο γνώριμα
σημεία μιας αστικής Αθήνας, που δεν ανήκει δα και στο πολύ απώτερο παρελθόν.
Ξέρω... Αυτή είναι η φορά και η εξέλιξη των πραγμάτων. Όπως λέει και ο πάντοτε
πρακτικός φίλος μου ο Γιάννης «πόσες φορές πέρασες από το βιβλιοπωλείο τα
τελευταία δύο χρόνια;». Ενδεχομένως και καμία. Και όπως πάντα συμβαίνει,
καταλαβαίνεις τι σήμαινε κάτι για σένα μόνο όταν το χάνεις. ]
Αλέξης
Παπαχελάς από την ενότητα Διάλογος της Καθημερινής (Στο «Βιβλιοπωλείον της Εστίας»)
Θα
μείνω σε αυτό γιατί αυτό με αγγίζει. Κτήρια, άνθρωποι και ιδέες
"καίγονται" και χάνονται (το ίδιο σκεφτόμουνα όταν διάβαζα για την Achaia Clauss στην Πάτρα). Αφήνουν δε πίσω τους το καινό που λόγο της έλλειψης
σημείου αναφοράς είναι κενό από περιεχόμενο. Έτσι το νέο ελάχιστα θυμίζει το
παλιό και η παράδοση χάνεται απαράδοτη ή απορριμμένη, σαν το σκουπίδι. Εμπόδιο
τάχα στην νεωτερικότητα και την πρόοδο. Αλλά δεν νοείται πρόοδος αν δεν
πηγαίνεις από το ‘β’ στο ‘γ’ και από το ‘γ’ στο ‘δ’ και ούτω καθεξής. Η πρόοδος
προϋποθέτει την εξέλιξη και η εξέλιξη την συνέχεια. Εδώ πετάμε το παλιό για το
κενούργιο (επίτηδες με «ε»).
ΥΓ.
Δεν είμαι τόσο μεγάλος αλλά μου λείπει ήδη, γιατί εκεί βρίσκεται το σημείο
αναφοράς, αυτό που σε συνδέει με αυτό που ήταν πριν γίνει αυτό που είναι. Η διαχρονικότητα.
Άλλως, ο χρόνος εγκλωβίζεται σε ένα αιώνιο παρόν και αυτό στην πραγματικότητα δεν οδηγεί πουθενά.
No comments:
Post a Comment
You can post your feedback or comment. Please remember to be polite and brief.