Το δικό μου Πολυτεχνείο

<< Εδώ Πολυτεχνείο! Εδώ Πολυτεχνείο! Σας μιλά ο Ραδιοφωνικός Σταθμός των ελεύθερων αγωνιζόμενων φοιτητών, των ελεύθερων αγωνιζόμενων Ελλήνων. Κάτω η χούντα ...>>

Είχα ακούσει, ζωντανά, αυτές τις φλογερές φωνές που σε τίποτα δεν θύμιζαν την θεία Λένα και τα μελό ραδιορομάντζα του τότε ραδιοφώνου. Τις κασέτες αυτές (που είχε ηχογραφήσει ο πατέρας μου) τις άκουγα συχνά μαζί με την αφήγησή του για τα γεγονότα μιας εποχής που ήμουν μόλις 5-6 χρονών αλλά θυμόμουνα, μέχρι που κάποια χρόνια μετά είδα μία εκπομπή-ντοκουμέντο του Φρέντυ Γερμανού. Μαγεύτηκα, εμπνεύστηκα και με συνεπήρε το πνεύμα του μαχόμενου -για τα ιδανικά του, για την ελευθερία- φοιτητή.


Σαν μαθητής, πρωτοστάτησα στο να πηγαίνουμε στο Πολυτεχνείο (μετά κατάλαβα ότι υπήρχαν οργανώσεις και καπελώματα) κάθε χρόνο με ένα γαρίφαλο, με ένα σφίξιμο στην καρδιά αλλά με μία θέρμη. Λίγα χρόνια μετά τα γεγονότα, Αριστοτέλους και Ηπείρου ήταν το φροντιστήριο της θείας μου όπου πήγαινα για Αγγλικά. Αυτή, φοιτήτρια ακόμα το '73, με είχε πάρει από το χέρι να μου δείξει τις τρύπες από τις σφαίρες στους γύρω τοίχους όπου "δεν είχε συμβεί τίποτα".

Μεγάλωσα με αυτή την θέρμη ότι υπάρχει ελπίδα. Γούντστοκ, Μπέρκλεϋ, Ο Μάης, "Τhe Strawberry Statement". Λίγο η σκοτεινή ατμόσφαιρα της γκρίζας πόλης (Κυψέλη, Δροσοπούλου, Γκράβα), λίγο η μουσική, Σάιμον & Καρφάνγκελ (αυτά τα καστόρινα μποτάκια -όπως στο εξώφυλλο- τα έχω λιώσει πολλές φορές), The Eagles -οι πρώτες απόπειρες στο Hotel California στην κιθάρα, ο Πετρίδης στο ραδιόφωνο. Κοινώς ροκ, ερωτευμένος με τους χίπις, με τα παιδιά των λουλουδιών, με τους ζωγραφισμένους σκαραβαίους, ερωτευμένος με την εφηβεία μου!

Το δικό μου Πολυτεχνείο ήταν πάντα μια υπενθύμιση ότι μπορείς να κάνεις την διαφορά, ακόμα και με την θυσία. Ήταν όμως και κάτι μεγάλο και μοναδικό, κάτι που δεν εμφανίζεται σε κάθε γενιά.
Μέχρι την εποχή που είδα να το καίνε, αυτοί που δήθεν το τιμούσαν. Μέχρι που μπήκα στο πανεπιστήμιο και διαλύθηκε το ροζ συννεφάκι. Μέχρι που είδα τα τραπεζάκια, τους συναδέλφους με τα δεκαετή μούσια στα αμφιθέατρα. Ποια ιδανικά, ποια ελευθερία και ποιο Μπέρκλεϋ.
Από τότε κάτι έσπασε μέσα μου.

Το Πολυτεχνείο θα είναι πάντα σε μια ειδική θέση στην καρδιά μου.

Για την γενιά του Πολυτεχνείου δεν έχω πολλά να πω. Αποτύχατε!
Για την σημερινή γενιά, δεν έχω πάρα πολλά να πω. Αποτύχαμε (να σας εμπνεύσουμε)!
Για την δική μου γενιά, να πω ότι βαδίζουμε ολοταχώς στον γκρεμό και δεν θα μας σώσει κανένα Πολυτεχνείο. Βλέπετε εμείς είμαστε η γενιά του "Μετά ...".

ΥΓ. Ακόμα θυμάμαι τα δάκρυα της πρώτης φοράς που είδα τα σίδερα της πύλης ...