Στις 18 Ιουνίου έχουμε τα εξής ενδεχόμενα :
1) Όχι κυβέρνηση ( σχετικά απίθανο )
2) Κυβέρνηση Τσίπρα με άλλες δυνάμεις ( λιγώτερο πιθανο )
3) Κυβέρνηση ΝΔ με άλλες δυνάμεις ( το πιθανώτερο ) . Δηλαδή με Μανο - Τζήμερο και ΠΑΣΟΚ .
Το τρίτο ενδεχόμενο , είναι το πιθανώτερο , διότι έστω και με βραχεία κεφαλή η Νέα Δημοκρατία , μάλλον θα είναι πρώτο κόμμα και θα έχει το μπόνους των 50 εδρών , αλλά όχι αυτοδυναμία .
Θεωρητικά αυτό είναι το ασφαλέστερο για την παραμονή μας στο Ευρώ , την Ευρωζώνη , τη μη διακοπή της χρηματοδότησης.
Αυτό όμως είναι τελείως θεωρητικό .
Αποκλείει τη συμμετοχή της αντιμνημονιακής μερίδας . Και έρχεται αντιμέτωπο με όλους όσους έχουν θιγεί από το μνημόνιο . Αυτούς στους οποίους τους αρνείται ο κ. Σαμαράς την ιδιότητα του πατριώτη , αφού πατριώτης είναι μόνο ο ίδιος και όσοι τον ακολουθούν που συνιστούν το πατριωτικό μέτωπο. Οι άλλοι είναι αντιευρωπαίοι , μιάσματα , απάτριδες , πεινάλες που θέλουν να μας πάρουν τα σπίτια, λιγούρια που θα υπεξαιρέσουν τις καταθέσεις , οι μαυροσκούφηδες που θα κόψουν με τα κονσερβοκούτια το λαιμό όποιου έχει καλό αυτοκίνητο , οι εαμοβούλγαροι κ.λπ. Άρα , έχει ταξικοποιήσει τις πολιτικές διαφορές και ιδεολογικοποιήσει τις οικονομικές διαφορές.
Ο κ. Σαμαράς έχει διχάσει την κοινωνία .
Στο περιβάλλον αυτό , οποιοδήποτε μέτρο , το οποίο για κάποιο αδιευκρίνιστο λόγο τοποθετείται προς το Σεπτέμβριο , ακόμη και προς τη σωστή κατεύθυνση να είναι αποκλείεται να τύχει , όχι ευμενούς αποδοχής , αλλά ούτε καν ανοχής
Δεν καταλαβαίνω , βέβαια , γιατί του Σαμαρά θα του παγώσουν τα μέτρα μέχρι τον Σεπτέμβριο ενώ του Τσίπρα θα του δείξουν την έξοδο από το Ευρώ . Αλλά πες ότι το κάνουν .
Το Σεπτέμβρη όμως θα πουν, κύριε Σαμαρά τηρήστε τις δεσμεύσεις σας και τιμήστε την υπογραφή σας .
Τότε , μιά κυβέρνηση από 3 κόμματα με ποσοστό βαριά 42% όλα μαζί ( στις 160 έδρες ) θα πρέπει να επιβληθεί σε μία αντιπολίτευση του 56% . σε ανθρώπους εξοργισμένους και απελπισμένους.
Απέναντι σε μια κοινωνική οργή που θα σοβεί και δεν θα έχει εκτονωθεί .
Είναι σίγουρη η κοινωνική αναταραχή , οπότε αντίο ανάκαμψη . Ανάκαμψη εντός κοινωνικής αναταραχής , με εμφυλιοπολεμικά σύνδρομα και διαχαστική φρασεολογία , είναι αδύνατη .
Στις πλατείες του 2012-2013 θα είναι 1.000.000 περισσότεροι άνεργοι , που δεν θα φεύγουν διότι δεν θα έχουν που αλλού να πάνε , και που δεν θα έχουν διέξοδο αν φύγουν .
Θα είναι και μία μερίδα λαϊκής δεξιάς υπό τον Καμμένο και τη Χρυσή Αυγή .
Θα φωνάζει ο Μάνος κλείστε τον ΟΣΕ , τον ΟΛΠ , τον ΕΛΤΑ , θα σιγοντάρει η Ντόρα , ο Σαμαράς θα σκέφτεται ότι η ΔΑΚΕ πάει για τον Καμμένο, λήξις οι μεταρρυθμίσεις . Και μπροστά στον κίνδυνο της πτώχευσης , ξανά μανά οριζόντια φορολογία , μισθολογικές περικοπές , περικοπές συνάξεων , κόντρα διαδηλώσεις . Θα φύγουν ο Μάνος με το Τζήμερο . Μετά από λίγο και η Ντόρα. Ξανά θα έχουμε το νούμερο του βαριετέ «ο Χοντρός και ο Λιγνός» . Πλατείες , διαδηλώσεις . Κανένα οικονομικό πρόγραμμα δεν θα μπορεί να ακολουθηθεί. Οι θυσίες του Λαού θα πέφτουν στο πιθάρι των Δαναΐδων . Η ύφεση θα καλπάζει.
Ακόμη και αν μέχρι το 2014 δεν έχουμε γίνει Ναμίμπια ,η πορεία δεν θα είναι αναστρέψιμη .
*Ο ΣΘ είναι δικηγόρος
… ζητάω προκαταβολικά συγνώμη για την έκταση του σχολίου.
Συμφωνώ με την ανάλυσή σου. Δυστυχώς για τον τόπο και η ηγετική ομάδα της ΝΔ είναι αφερέγγυα (όπως ήταν και του ΠΑΣΟΚ). Πρώτον γιατί είναι συνυπεύθυνη για την κατάσταση στην οποία βρεθήκαμε το 2007-2009, ευθύνη την οποία ουδέποτε ανέλαβε και δεύτερον γιατί εξέθρεψε τον θυμό και την αγανάκτηση της πλειοψηφίας για μικροκομματικά οφέλη το 2010-2011.
Ο χρόνος για τα κόμματα και σε μεγάλο βαθμό τους πολιτικούς που εξέφρασαν τις παραταξιακές διαχωριστικές γραμμές της μεταπολεμικής εποχής έχει πλέον παρέλθει. Όμως η δύναμη της συνήθειας, η αδράνεια τους κρατάει ακόμα εδώ όπως το λιωμένο παγωτό που κολλάει στο χέρι.
Τα δύο πρώην μεγάλα κόμματα εξουσίας που “διακυβέρνησαν” την χώρα τα τελευταία χρόνια, απέτυχαν συστηματικά στο να διαχειριστούν αποτελεσματικά και προς κοινή ωφέλεια την Ευρώ-παϊκή προοπτική της Ελλάδας. Ειδικότερα, με την εμμονή τους στη λογική της μονοκομματικής αυτοδυναμίας-παντοδυναμίας μας εξώθησαν στην χρεοκοπία, οικονομική αλλά και ηθική. Οι Έλληνες, δεν αντιληφθήκαμε εγκαίρως την πρώτη, μεθυσμένοι από τη γκλαμουριά και τη δανειακή ευμάρεια του σκληρού ευρώ, αλλά πάντως ήμασταν υποψιασμένοι για τη δεύτερη και πλέον σήμερα σίγουροι και για τις δύο.
Δεν θα σταθώ στην ηθική διάσταση του αντιμνημονιακού παραληρήματος. Για εμένα είναι λάθος γιατί οδηγεί άμεσα να στο γίνουμε «Ναμίμπια». (το 2012 και όχι το 2014) Είμαι υπέρ του μνημονίου και αδιάφορος για το Ευρώ. Αλλά τώρα δεν μπορούμε και δεν πρέπει να βγούμε από την ευρωζώνη. Το κόστος της εξόδου σήμερα θα είναι από 30% έως 50% του ΑΕΠ, άμεσα!
Είμαι υπέρ του μνημονίου αλλά όχι και των εισπρακτικών μέτρων που με ευθύνη της ελληνικής κυβέρνησης εμπεριέχει. Είμαι υπέρ της μεταρρύθμισης της διοίκησης και της μείωσης του δημοσίου. Αυτό σημαίνει και την μείωση του αριθμού των δημοσίων υπαλλήλων. Πόσο; Όσο αντέχει η φοροδοτική μας ικανότητα και όσο αυτό δεν γκρεμίζει την όποια ανταγωνιστικότητα μας έχει μείνει ή την όποια στοχεύσουμε από εδώ και μπρος.
Τα λεφτά του κράτους δεν είναι κάποιου άλλου αλλά δικά μας. Τα δικά μας, αυτά που δουλεύουμε για να βγάλουμε και μας παρακρατούν ή υφαρπάζουν με έκτακτες εισφορές. Αλήθεια, γιατί δεν κάνουν και έκτακτες περικοπές εξόδων και δαπανών; μα φυσικά για να μη χάσουν πελάτες. Στην τρισκατάρατη Αμερική (Ηνωμένες Πολιτείες) του καπιταλιστικού κεφαλαίου, οι βουλευτές – αντιπρόσωποι του λαού – όταν κάνουν επερώτηση στην βουλή ρωτάνε για το πως ξοδεύονται τα λεφτά του φορολογούμενου και όχι του κρατικού προϋπολογισμού. Το Δημόσιο είμαστε εμείς!
Το δίλημμα και αυτών των Εκλογών είναι ίδιο με το δίλημμα του Οδυσσέα. Λυπάμαι αλλά δεν υπάρχει εύκολη επιλογή. Σκύλλα ή Χάρυβδης; Η Σκύλλα θα αρπάξει μερικούς από το πλήρωμα αλλά το πλοίο με τους περισσότερους θα περάσει. Από την Χάρυβδη κινδυνεύουν όλοι γιατί αν σε πιάσει στις δύνες της το σκάφος θα βουλιάξει αύτανδρο. Πρέπει λοιπόν να περάσουμε από την «Σκύλλα» και όχι από την «Χάρυβδη». Αυτό είναι και το πραγματικό δίλημμα των εκλογών και του όποιου νέου πρωθυπουργού.
Την «Σκύλλα» της Ευρωζώνης και της ανάληψης της ευθύνης του εαυτού μας και όχι την «Χάρυβδη» της αντιμνημονιακής μπλόφας: τα παίζω όλα ή τίποτα. Η υπεύθυνη στάση είναι η πρώτη. Αυτή του ηγέτη που ξέρει που θέλει να πάει και αναλαμβάνει την ευθύνη. Η δεύτερη επιλογή μοιάζει γενναία και θυμίζει το «καλύτερα μιας ώρας ελεύθερη ζωή παρά σαράντα χρόνια σκλαβιά και φυλακή» αλλά δεν είναι.
Δεν είναι μαγκιά και ωδή στη ελευθερία γιατί όλοι τα φάγαμε τα λεφτά αυτά που τα χρωστάμε. Όλοι αλλά όχι όλοι το ίδιο. Κάποιοι λίγοι πολύ, κάποιοι άλλοι λιγότερο και κάποιοι πολλοί, λίγο. Πάντως με τον ένα ή το άλλο τρόπο, κάτι όλοι. Είναι δίκαιο να ζητάμε την τιμωρία αυτών που έφαγαν τα πολλά αλλά όχι επιλέγοντας και την «αυτοχειρία». Πρέπει να είμαστε εδώ και μετά, όρθιοι. Ελεύθεροι. Θέλει αρετή και τόλμη η Ελευθερία, αλλά και ΔΡΑΣΗ.
Ο Σαμαράς δεν είναι η λύση. Αλλά δεν είναι και αυτοχειρία.
No comments:
Post a Comment
You can post your feedback or comment. Please remember to be polite and brief.