Η Πολυκατοικία. Ιστορίες διαχειριστικής τρΕλλας!

Σε μια πολυκατοικία που ξέρω, πριν λίγο καιρό συνέβη το εξής.

Πρώτα απ’ όλα όμως για να μπορέσετε να καταλάβετε να σας πω ότι κάποια χρόνια πριν η πολυκατοικία πέρασε μια φάση αλλαγής και από την καθαρά οικιστική της χρήση πέρασε σε μία πιο μεικτή. Κάποια από τα διαμερίσματα έγιναν γραφεία και επαγγελματικοί χώροι και οι ιδιοκτήτες τους ή μετακόμισαν στους πιο πάνω ορόφους ή έφυγαν για «καλύτερες πολιτείες» με τα έσοδα των ενοικίων ή τον αέρα που εισέπραξαν.

Διαχειριστές της πολυκατοικίας εναλλάσσονταν οι πιο παλιοί από του ιδιοκτήτες επειδή είχαν εμπειρία στα «του οίκου» και γιατί οι νεώτεροι (και σε ηλικία) ή βαριόντουσαν να ασχοληθούν ή είχαν άλλες δουλειές ή δεν κατοικούσαν πια εκεί. Έτσι οι κατοικούντες την πολυκατοικία μετατράπηκαν σιγά, σιγά από κυρίως ιδιοκτήτες σε κυρίως ενοικιαστές. Κάποιοι δε από τους νέους ενοίκους στα χαμηλά ήσαν μετανάστες. Κανένα πρόβλημα όμως.

Οι μισοί και βάλε νέοι ένοικοι, οι επαγγελματίες, αύξησαν τα έσοδα της πολυκατοικίας και κάποιοι από τους μετανάστες, για να μην έχουν μπλεξίματα, προσφέρθηκαν να κάνουν και κάποιες μικροδουλειές στον κήπο, να αλλάζουν τις λάμπες, στα διαμερίσματα, κανένα σκούπισμα, ήταν γενικά καλή περίπτωση.

Έτσι οι διαχειριστές άρχισαν να ξοδεύουν κάποια χρήματα παραπάνω για την αναβάθμιση και τον καλλωπισμό της πολυκατοικίας, την αντικατάσταση του λέβητα και τη νέα ανεξάρτητη θέρμανση, το νέο ασανσέρ, την ανακαίνιση της εισόδου, καλύτερα φυτά στον μικρό, ομολογουμένως, αλλά συμπαθητικό κήπο.
Προσλάβανε και θυρωρό του τον πληρώνανε (από τα κοινόχρηστα) με το ενοίκιο στο σπίτι του ισογείου που είναι του ενός διαχειριστή συν κάτι λεφτά ακόμα, μόνιμο κηπουρό  και αρχιτέκτονα εξωτερικών χώρων με συνεργείο συντήρησης (ο γαμπρός του άλλου διαχειριστή), βάλανε αυτόματο πότισμα και σιντριβάνι –ζεν- (από την εταιρία του γαμπρού) και κάνανε κάποιες άλλες επενδύσεις, σε νέα πατώματα (ο αδελφός του γαμπρού), καινούργια μόνωση, κλπ. Για την διευκόλυνση όλων, οι διαχειριστές έπαιρναν κάποια μικροδάνεια στεγαστικά (μέσω της τράπεζας που δούλευε ο άλλος γαμπρός του πρώτου διαχειριστή) και επιμέριζαν το κόστος σε όλους (στα κοινόχρηστα).

Τα προβλήματα άρχισαν ξαφνικά όταν με την κρίση, την αύξηση της τιμής του πετρελαίου, την μείωση των εσόδων της πολυκατοικίας (των ιδιοκτητών δηλαδή) από τους επαγγελματίες όπου κάποιοι ή το έκλεισαν ή έφυγαν και φέσωσαν τους ιδιοκτήτες, εμφανίστηκαν και κάποια κρούσματα κλοπών (κάποιοι τα επέδωσαν στους μετανάστες που πλέον κανείς δεν ήξερε ή έβλεπε) άρχισε η πολυκατοικία να μην βγαίνει κάθε μήνα και να μαζεύονται φέσια. Εντωμεταξύ ήταν και τα μικροδάνεια που μέχρι τότε δεν ήταν πρόβλημα αλλά τώρα πια πίεζαν τους διαχειριστές που και αυτοί δεν είχαν πια την επιφάνεια του παρελθόντος. Ήρθαν και οι φόροι …

Και τώρα δεν ξέρουν πια τι να κάνουν. Αλλά ακόμα πληρώνουν τον κηπουρό-αρχιτέκτονα (μαύρα όμως), την καθαρίστρια (η «κοπέλα» του γωνιακού διαμερίσματος με το μπαλκόνι στον πέμπτο) γιατί κανείς άλλος δεν καθαρίζει, και την εταιρία (του ανιψιού της κυρίας του πέμπτου – που κάνει και τα λογιστικά της πολυκατοικίας) για να βγάζει τα κοινόχρηστα και να κάνει τις επισκευές, κλπ.

Εδώ δυσκολεύομαι να συνεχίσω την ιστορία γιατί κάποιοι ίσως ήδη καταλάβατε ότι δεν είναι ακριβώς μια πολυκατοικία αυτή που περιγράφω αλλά η ίδια η Χώρα.

Βέβαια, η Πολυκατοικία αυτή (η ωραία και μοιραία Ελλάς) δεν πληρώνει μόνο κηπουρούς, λογιστές και καθαρίστριες αλλά και κάθε άλλης λογής ανθρώπους (δημόσιοι υπάλληλοι) που είναι όλοι χρήσιμοι. Όλοι την δουλειά τους κάνουν (οι περισσότεροι τουλάχιστον). Αλλά το θέμα δεν είναι μόνο το αν είναι χρήσιμοι αλλά και το εάν είναι απαραίτητοι. Γιατί για να βγει η διαχείριση, αφού δεν κόβει τις δαπάνες, αναγκάζεται να αυξάνει συνεχώς τα κοινόχρηστα! Αλλά ποιός έχει πια να τα πληρώσει; Γιατί δεν πληρώνουν και όλοι έτσι κι αλλιώς (και άντε να τους βρεις μερικούς από αυτούς) και έτσι όλοι οι υπόλοιποι χρεώνονται και τα δικά τους φέσια. Όσοι μένουν στην πολυκατοικία δεν έχουν άλλη επιλογή παρά να πληρώνουν. Για πόσο όμως;

Υπάρχουν και τα δάνεια που δεν εξυπηρετούνται … Κάποιοι, μεταξύ μας, «χέστηκαν» -συγνώμη- γιατί σου λένε «δικά μας είναι»; «Ας τα πληρώσουν οι διαχειριστές που τα πήραν». Εντάξει, στο παράδειγμα της πολυκατοικίας είναι κάπως έτσι αλλά στην μεγάλη Πολυκατοικία δεν είναι. Εκεί ήμαστε όλοι μας, εμείς και τα παιδιά μας.

Και για να σας δώσω μια άλλη οπτική στα άλλως γνωστά, ακούστε και αυτό. Οι διαχειριστές της πολυκατοικίας μας, αποφάσισαν ότι πρέπει να διαγραφούν τα χρέη (προς την ΤΡαπεζα) γιατί δεν μπορούν να αποπληρωθούν. Πήγαν λΟΙπόν στην τράπεζα ΚΑι της λένε. Ή τα διαγράφεις εσύ ή το κάνουμε εμείς μονομερώς … (?) Αλλά ας το ξεπεράσουμε αυτό και ας πούμε ότι τακτοποιήθηκε το θέμα, το έσβησαν το χρέος.

Γυρνάνε λοιπόν στα σπίτια τους και ξαφνικά συνειδητοποιούν ότι στις ειδήσεις συζητάνε για την διάσωση των τραπεζών γιατί δώσανε λέει επισφαλή δάνεια που δεν εξυπηρετούνται και τώρα κάνουν διαγραφές (γράφουν την ζημιά στα κεφάλαιά τους) και αν δεν βρεθούν νέοι μέτοχοι για να καλύψουν την ζημιά και να βάλουν τα λεφτά, οι τράπεζες θα κλείσουν και θα εκκαθαριστούν (κουρεύοντας τελικά τις καταθέσεις).

Πάνε και αυτοί όπως παν' κι άλλοι. Κοινώς, πήγαν για μαλλί και βγήκαν κουρεμένοι.