Friday 23 March 2012

Λόγος-Αντίλογος

Ο Λόγος

Πολλοί πιστεύουν ότι η χώρα χρειάζεται τη δημιουργία ενός νέου πολιτικού φορέα που θα συσπειρώσει μεταρρυθμιστικές και φιλοευρωπαϊκές δυνάμεις που στηρίζουν ή ανήκουν στη ΝΔ στο ΠΑΣΟΚ στους Φιλελεύθερους αλλά και στην ανανεωτική Αριστερά, που θα μπορούσε να ενεργοποιήσει πολίτες, ιδιαίτερα της νεότερης γενιάς, που βρίσκονται σήμερα εκτός πολιτικής, είτε γιατί πίστεψαν λανθασμένα ότι θα μπορούσαν να εξασφαλίσουν τις συνθήκες μιας ιδιωτικής ευημερίας σε ένα φαύλο σύστημα διακυβέρνησης είτε γιατί θεωρούσαν το παιχνίδι της πολιτικής βρώμικο.
Συμφωνώ!
Πολλοί, ανάμεσά τους και εγώ, μέχρι τώρα δίναμε την ψήφο μας σε ανθρώπους και κόμματα του άκοπου πλουτισμού, σωτήρες, λαϊκιστές και ψεύτες. Μήπως ήρθε η ώρα να δώσουμε ψήφο εμπιστοσύνης στον εαυτό μας;
Αν είσαι ένας από τους πολλούς Έλληνες, που με την καθημερινή τους εργασία, με την επιμονή και εντιμότητά τους στηρίζουν την Ελλάδα. Χωρίς κομπίνες και χατίρια.
Αν λες φτάνει πια αλλά προτάσσεις την προσπάθεια ενάντια στην άρνηση και τη διαμαρτυρία,
αν επιθυμείς να τα καταφέρεις στηριγμένος/η στις δικές σου δυνάμεις. Αν συντάσσεσαι με αυτούς που με την εργασία και την υπεύθυνη στάση τους στήριζαν και στηρίζουν την Ελλάδα,
αν πιστεύεις ότι προϋπόθεση για την ευημερία είναι ο ενδυναμωμένος πολίτης που πιστεύει στον εαυτό του. Μόνο ελεύθεροι, ενεργοί, δημοκρατικοί πολίτες μπορούν να αλλάξουν τη μοίρα τους και του τόπου μας.
Αν πιστεύεις στην ισότητα ευκαιριών και την παύση των προνομίων άκοπου πλουτισμού μιας κοινωνικής ομάδας σε βάρος μιας άλλης,
αν πιστεύεις ότι θεμέλιο της ελευθερίας είναι η προστασία των ανθρώπινων δικαιωμάτων,
αν πιστεύεις στην συνεργασία και την επιβράβευση της προσπάθειας, της εργασίας και της δημιουργικής δράσης, και τέλος
αν οραματίζεσαι μια φωτεινή Ελλάδα της αλήθειας που στηρίζεται στους Έλληνες και στην δημιουργικότητα τους, στην ιστορία της και στα ανεκπλήρωτα πλεονεκτήματά της, στο περιβάλλον, τον πολιτισμό, στην παιδεία. Μια Ελλάδα φιλική σε όλους που επιδιώκουν την επένδυση στην ποιότητα ζωής και στην ευημερία,
υπάρχει απάντηση!
Η Δράση μετέχει στις εκλογές.

Ο Αντίλογος

Στηρίζω τη Δράση. Πιστεύω όμως ότι κάτι λείπει. Η Δράση, η φιλελεύθερη συμμαχία, Δημοκρατική Συμμαχία, η δημιουργία ξανά και τα στελέχη του μεταρρυθμιστικού και φιλοευρωπαϊκού φάσματος (από το ΠΑΣΟΚ, την ΝΔ και την ανανεωτική Αριστερά) και προπαντός όλοι αυτοί που συντάσσονται με την λογική και όχι με τα συντεχνιακά συμφέροντα και τις παραταξιακές υποχρεώσεις θα πρέπει να συνεννοηθούν για να κατέβουν σε ένα κοινό μέτωπο, ένα ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΜΕΤΑΡΥΘΜΙΣΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ με προτεινόμενο πρωθυπουργό τον Κύριο Παπαδήμο ή άλλο πρόσωπο κατά προτίμηση πολλών άφθαρτο αλλά ικανό. Τι το καλό θα προσφέρει το να συγκεντρώσει ο καθένας το 1 ή 2,5% ή να εκλεγεί βουλευτής αλλά να παραμένει εγκλωβισμένος στα παραδοσιακά κόμματα (η γνωστή ρήση περί του μαντριού); Τίποτα παρά μονάχα μια καταγραφή. Η Ελλάδα χρειάζεται λύσεις!
Πολλοί λοιπόν που πιστεύουν στα παραπάνω και συμφωνούν με το πλαίσιο αρχών της Δράσης αναρωτιούνται εάν θα πάει χαμένη η ψήφος τους εάν τη ψηφίσουν.

Ο Επίλογος

Δεν υπάρχουν εγγυήσεις στη ζωή. Η Ελλάδα χρειάζεται λύσεις και απεμπλοκή από τα ολιγοπωλιακά συντεχνιακά συμφέροντα και τους θεσμικούς εκφραστές τους, τα καθεστωτικά κόμματα. Δεν είμαι δογματικός. Προτάσσω τη λογική. Εάν συμφωνούμε ότι το πρόβλημα βρίσκεται στη δομή του πολιτικού συστήματος και συγκεκριμένα στον τρόπο λειτουργίας των κομμάτων και στην διαδικασία ανάδειξης των πολιτικών στελεχών τους, στην πολυσυλλεκτικότητά τους που δεν βασίζεται σε αρχές αλλά σε συμβιβασμούς και συνδιαλλαγή με ομάδες ειδικού ενδιαφέροντος, καθώς και στον συντηρητικό εκλογικό νόμο που φροντίζει για την μη ανανέωση της βουλής με νέα σχήματα, τότε η μόνη επιλογή δεν είναι να διαιωνίσουμε το πρόβλημα ψηφίζοντας το παλιό αλλά να τολμήσουμε στηρίζοντας το νέο.
Η μόνη χαμένη ψήφος είναι αυτή της αποχής ή της μη απαλλαγής. Απαλλαγής από την παλαιοκομματική εξάρτηση και όχι από τον Ευρωπαϊκό προσανατολισμό.

Monday 19 March 2012

Greek Political Risk

Many non Greek observers and analysts have shifted their interest into the next day of the forthcoming Elections. Although not yet known when, it is widely reported that Elections will take place no later than early May. Technically, the declaration of a General Election has to be at least three weeks in advance.
What many feel is at risk is the determination of the Greek political spectrum to go ahead adhering to the Program needs (M.O.U. or “Μνημόνιο” in Greek) in light of a massive popular opposition to further belt tightening and a widely televised social unrest.
It is a fact that the perception of the average non Greek about Greece, the situation on the streets, is distorted by non symmetric news coverage. The word Greece in the media is usually followed by an “archive” video or by AP/Reuters, etc.  photos of demonstrators throwing Molotov cocktails at police, angry mobs et. al. In every presentation and/or conference you hear and see strategists, economists and analysts commenting on the social unrest in Athens (followed by a similar photo, etc.).
My favourite one.
However, things are not like this at all. Considering the effects of the internal devaluation imposed on the working and the middle classes’ incomes, Greeks have generally behaved with unprecedented constraint and calm. Athens is not in ruins and not every demonstration is like this. The angry mobs depicted in the news-reports are usually comprised of small groups of non-political self proclaimed anti-authoritarian sects that operate independently and are not supported by public opinion at large. Still, what is ignored is the fact that demonstrations, even the big ones, involve less than 1-2% of the population and acts of violence are committed by less than 1% of those, much less and in rare occasions
Therefore, coming back to the question at hand, the day after is less of a risk factor for Greece’s future. The outcome of the next Elections is, more or less, going to be a coalition government amongst pro-European parties (old and/or new). Most Greeks see Greece’s future in the Eurozone and feel that most of the structural reforms are right and should happen. Even some of the moderate left parties proclaim that. The devil is in the details of course but since most parties appearing in the polls these days have no election history or any history at all, those outcomes cannot really be analysed.
It is a fact that the prevailing trend in the polls is to deprive the traditional powers of New Democracy (conservative/right) and PASOK (social democrats) their universal strength (that is their ability to gather votes from across the spectrum). That is not so bad, after all, considering that those two political super-powers trough their mechanisms and ties to the public sector unions are predominantly responsible for the misfortunes of modern Greece. Party member favouritism, special group interests and public sector corruption thrived during the time of their dominance. A breakaway from the single party government tradition can be a positive development for Greece and the Greeks as exhibited by the Papademos led government.
It is also a fact that the left is on the rise, mostly out of the ranks of the centre left/social democrats that currently lack conclusive leadership and are penalised (PASOK) for failing to proactively manage the crisis and protect social welfare. However, most of the breakaway parties formed recently cannot act as catalysts in any outcome as their new found shine will eventually fade as days go by and reality takes charge.
A multi party Parliament and an eventual pro-Euro coalition government will help defuse the pressure of special interest groups and unions. In such an environment, the “technical” assistance from the Troika can eventually act as a catalyst for reform, as briefly evidenced during the Papademos government.
That is why, this time around, a non clear majority vote is an opportunity and not a threat.

Friday 16 March 2012

Masters of the Universe Beware the Bonfire of the Vanities

"Too Big to Fail" is a phrase referring to the idea that the largest and most interconnected businesses are so large that a government cannot allow them to declare bankruptcy because their failure would have a disastrous effect on the overall economy. The term has emerged as prominent in public discourse since the 2007–2009 global financial crisis. The original use of this phrase, however, was to indicate that a large interconnected business was so diversified that it was immune to failure.

At 7:30am, on a Sunday morning of September 2008, JP Morgan CEO Jamie Dimon dialled into a conference call with two dozen members of his management team.
“Here is the drill” he said. “We need to prepare right now for Lehman Brothers filing.” (pause) “And for Merrill Lynch filing” (pause) “and for AIG filing” (pause) “and for Morgan Stanley filing” (big pause) “and potentially for Goldman Sachs filing”. There was a collective gasp on the phone.

(Andrew Ross Sorkin, “Too Big To Fail”)

Greece is not too big but is certainly bigger than Argentina and Russia combined when they failed. And without being too big to fail, it is still the back door, the Kerkoporta, of the Eurozone-walls.

On the morning of 29 May 1453, the small postern called Kerkoporta was left open by accident or treason, allowing the first fifty or so Ottoman troops to enter the city of Constantinople. The Ottoman-Turks raised their banner atop the Inner Wall and opened fire on the Byzantine-Greek defenders of the peribolos below. This spread panic, beginning the rout of the defenders and leading to the fall of The City.

As history is being written, we don't know if Greece is Bear Stearns or the next Lehman. But this time the conference call should sound like “we need to prepare right now for Greece failing.” (pause) “and for Portugal failing” (pause) “and for Spain or Ireland failing” (pause) “and for Italy failing” (big pause) “and potentially for UK failing”. (gasp)


PS. This comment was originally written on April 2010 (FT/Alphaville).
As it seems, Greece is probably going to go down in history as the largest sovereign default (but an orderly one, for now.) However, we should not get complacent. The sovereign debt/Euro crisis is far from over yet. And as after Bear Sterns it just got worse, this time is not going to be any different. Judging from the German/EU and market response so far, the next episode is not going to be another bail out.

Wednesday 14 March 2012

Τέλος εποχής, καιρός για Δράση


Ο χρόνος για τα κόμματα και σε μεγάλο βαθμό τους πολιτικούς που εξέφρασαν τις παραταξιακές διαχωριστικές γραμμές της μεταπολεμικής εποχής έχει πλέον παρέλθει. Όμως η δύναμη της συνήθειας, η αδράνεια τους κρατάει ακόμα εδώ όπως το λιωμένο παγωτό που κολλάει στο χέρι.
Η κατακερματισμένη και ως κάποια εποχή διχασμένη κοινωνία μας, ο συνδικαλιστικός εναγκαλισμός των βασικών καθεστωτικών κομμάτων και η ξύλινη και άνευ αντικειμένου συνθηματολογική ρητορική της παραδοσιακής Αριστεράς συντέλεσαν με τον τρόπο τους στην ανάδειξη του λαϊκισμού ως την βασική πτυχή του πολιτικού λόγου αλλά και πράξης. Η απαξίωση της κοινής λογικής, της εμπεριστατωμένης άποψης και του διαλόγου αλλά και της αξιοκρατίας προς όφελος της συντεχνιακής και παραταξιακής λογικής και της δημοκοπικής ψηφοθηρίας οδήγησαν στην διόγκωση του πελατειακού κράτους και των ελλειμμάτων του, στην υπερχρέωση και τελικά μέσω της αδράνειας και της αναξιοπιστίας στην κατάρρευση. Δυστυχώς, αυτή τη φορά θα πρέπει να αναφωνήσωμε ότι επτωχεύσαμε. Χρεοκοπήσαμε. Τετέλεσθε.
Τα δύο πρώην μεγάλα κόμματα εξουσίας που “διακυβέρνησαν” την χώρα τα τελευταία χρόνια, απέτυχαν συστηματικά στο να διαχειριστούν αποτελεσματικά και προς κοινή ωφέλεια την Ευρώ-παϊκή προοπτική της Ελλάδας. Ειδικότερα, με την εμμονή τους στη λογική της μονοκομματικής αυτοδυναμίας-παντοδυναμίας μας εξώθησαν στην χρεοκοπία, οικονομική αλλά και ηθική. Οι Έλληνες, δεν αντιληφθήκαμε εγκαίρως την πρώτη, μεθυσμένοι από τη γκλαμουριά και τη δανειακή ευμάρεια του σκληρού ευρώ, αλλά πάντως ήμασταν υποψιασμένοι για τη δεύτερη και πλέον σήμερα σίγουροι και για τις δύο.
Ακόμα και αυτοί που ακόμα αρνούνται τη πραγματικότητα σύντομα θα βρεθούν ενώπιόν της. Μπροστά στην κάλπη, αυτή την φορά θα βρίσκεται ο ξεβολεμένος εαυτός μας και η ευκαιρία να κάνουμε κάτι, συλλογικά και προς όφελος όλων. Η ψήφος στην ΠασοκοΝεοΔημοκρατία είναι απέλπιδα επιλογή, χρεοκοπημένη και χωρίς ψηφοληπτική αξιολόγηση.
Προτίμησε το καινούργιο, ακόμα και εάν μυρίζει παλιό, γιατί ανάμεσα σε αυτούς που είτε από επιλογή είτε από ανάγκη απεμπλάκησαν από τον εναγκαλισμό και αποφάσισαν να σε προσεγγίσουν χωρίς κομματικό, ψηφοθηρικό μηχανισμό μπορεί να προκύψει το νέο. Το ιδανικό σε μια συμμετοχική δημοκρατία θα ήταν να ήμαστε και εμείς ανάμεσά τους. Να είχαμε αναλάβει εμείς, ο καθένας ατομικά και όλοι μαζί την ευθύνη. Την επόμενη φορά, ίσως. Τώρα όμως, η βασική διάκριση, το κριτήριο, θα πρέπει να είναι η καταλληλότητα για την περίσταση. Μη τιμωρήσεις και μη χαριστείς! Αξίζουμε όλοι μια καλύτερη Ελλάδα αλλά θα πρέπει να τη φτιάξουμε. Δεν θα μας χαριστεί. Θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία αλλά και ΔΡΑΣΗ.