Thursday 12 December 2013

Καλάβρυτα 13/12/1943

Οι αναμνήσεις μιας στιγμής, τραγικής για μια ολόκληρη γενιά αλλά και για την γενιά που ακολούθησε. Το κείμενο αυτο είναι η μαρτυρία ενός ξεκάθαρου μυαλού.
Εβδομήντα χρόνια μετά, ζωντανεύει στιγμές μιας φρίκης έτσι όπως την έζησαν αυτοί, χωρίς ιδεολογίες και φανφάρες. Χωρίς καταδίκες και κατάρες ακόμα και προς τα τέρατα της ιστορίας, τους Ναζί. Γιατί αυτοί που έζησαν τον πόλεμο, την κατοχή, την εκτέλεση, την αντίσταση, το ολοκαύτωμα ήταν πρώτα και πάνω απ´όλα άνθρωποι, γονείς, παιδιά όπως εγώ και εσείς. Με τις αρετές και τις αδυναμίες τους. Αυτό που βίωσαν αναπαράγεται με απόλυτη καθαρότητα και διαύγεια χωρίς καμία ύστερη επίγνωση των ιστορικών, πολιτικών και κάθε άλλης διάστασης που η ιστορία (οι συγγραφείς της δηλαδή) προσδίδουν στα γεγονότα μετά.
Για μένα, η πιο τραγική, η πιο ανθρώπινη στιγμή είναι αυτή που ο συγγραφέας διηγείται  πως ένα βλέμμα, μία κίνηση του χεριού ενός στρατιώτη καθόρισε τον ρου της ιστορίας ενός ανθρώπου. Αυτή την τραγική στιγμή που ο δολοφόνος γίνεται σωτήρας συνάμα.
Αλλά και δημιουργός μιας ενοχής, ανθρώπινης και εξόχως τραγικής. Γιατί εγώ; Αναρωτιέται ο συγγραφέας!
Ταυτόχρονα, η ιστορία του ανθρώπου αυτού είναι εκτός από μαρτυρία και ένας ύμνος στο ανθρώπινο πνεύμα. Όχι μόνο γιατί μέσα σε μια στιγμή έχασε τα πάντα, πατέρα, φίλους, σπίτι, την παιδική του υπόσταση. Όχι γιατί ενώ βρέθηκε πρόσφυγας χωρίς τίποτα κατόρθωσε να φτάσει εκεί που έφτασε. Να γίνει γιατρός για να σώζει ζωές, μπας και ξορκίσει το ανείπωτο κακό που έζησε σαν παιδί.
Ένας επιζών. Ένας νικητής. Όπως τόσοι άλλοι επιζήσαντες της γενιάς του.
Γιατί η τιμή δεν αξίζει μόνο στον χαμένο ανθυπολοχαγό της Αλβανίας και το γελαστό παιδί αλλά και σε αυτόν που μέσα από την προσωπική του υπέρβαση μας δίνει με ήθος και θάρρος ένα θετικό υπόδειγμα για την ζωή και το μέλλον που μπορούμε να έχουμε -να φτιάξουμε- αρκεί να το θελήσουμε. Κάτι ιδιαίτερα πολύτιμο στην σημερινή συγκυρία που αποκαλούμε κρίση.

Καλάβρυτα 13/12/1943. Μαρτυρία του Καθηγητή Σωκράτη Κ. Αθανασιάδη

Ο Καθηγητής Σωκράτης Αθανασιάδης περιγράφει μερικά από τα πολυάριθμα γεγονότα που έχουν αποτυπωθεί στη μνήμη του από την εποχή της Ιταλικής κατοχής και μέχρι και την 13/12/43, ημερομηνία καταστροφής των Καλαβρύτων από τα Γερμανικά στρατεύματα κατοχής.

Παράξενοι καιροί - Το «νέο» και οι φορείς του

Παράξενοι καιροί, μοντέρνοι αλλά και παλιοί ταυτόχρονα όπου το νέο είναι το παλιό μεταμφιεσμένο σε καινούργιο. Κάποιοι το αποκαλούν και μεταρρύθμιση (αλλά δεν είναι). Είναι απλά η εποχή των τεράτων!

Η πραγματική μεταρρύθμιση είναι το νέο, αυτό που πιστεύει στον εαυτό του και αλλάζει πηγαίνοντας μπροστά και όχι πίσω. Όπου η ιστορία είναι διδαχή και όχι ντετερμινισμός. Αλλά όταν δεν έχεις καμία εμπιστοσύνη στον εαυτό σου, φοβάσαι το νέο και έτσι γυρνάς πάντα στο γνώριμο παλιό που καταριέσαι.

Όμως κανένας δεν μπορεί να μένει αμέτοχος για όσα συμβαίνουν γύρω του. Όχι για πάντα τουλάχιστον. Συντάσσομαι με όσους διάλεξαν να είναι μέρος της λύσης και όχι του προβλήματος. Δεν είμαι πολιτικός αλλά αποφάσισα να συμμετέχω γιατί πάνω απ’ όλα είμαι, όπως όλοι μας, πολίτης. Όπως φαντάζομαι και ο Κωνσταντίνος Αλεξάκος που έγραψε, προλογίζοντας το άρθρο του στo Andro με το οποίο συμφωνώ και συντάσσομαι και αναδημοσιεύω χωρίς να έχω ζητήσει την έγκρισή του:

[ Αν έρθει το «νέο» φοβάμαι ότι οι χειρότερες αντιδράσεις θα είναι από αυτούς που σήμερα το ευαγγελίζονται· από τους «παλιούς» που πλασάρονται στην κοινωνία και την πολιτική ως φορείς του. ]

Το «νέο» και οι φορείς του (andro.gr)
του Κωνσταντίνου Αλεξάκου, αρχική δημοσίεση στις 11/12/2013

Είναι γελοίο να παίρνουμε ως αυτονόητο το άλμα που έχουν κάνει όλες οι δυτικές κοινωνίες μέσα σε λιγότερο από μια δεκαπενταετία, και συγχρόνως να αρνούμαστε το ενδεχόμενο να μην είναι πλέον κατάλληλοι για τη διακυβέρνηση (τοπική ή εθνική) όσοι δεν αντιλαμβάνονται αυτές τις αλλαγές. Δεν χρειάζεται απαραίτητα να τις δέχονται –δεν είναι όλες θετικές, άλλωστε– αλλά πρέπει να τις αντιλαμβάνονται, γιατί αυτές έχουν τροποποιήσει τα αιτήματα της κοινωνίας, την πολιτική σκέψη, και τις πρακτικές αυτής καθεαυτής της λειτουργίας του πολιτεύματος. 
Μπορούμε να το σχηματοποιήσουμε, μιλώντας για γενιές και την ανάγκη συμμετοχής των 28 – 45 στην πολιτική, αλλά θα ήταν μόνο ένα σχήμα. Η πραγματικότητα δείχνει ότι εξαιρούνται της πολιτικής πρακτικής όλοι όσοι αντιλαμβάνονται τις διαφορές με το χθες, ανεξαρτήτως ηλικίας. Ακόμα κι αν έχει τύχει να διατελέσουν υπουργοί για μερικά φεγγάρια, το παλαιό τους φτύνει, τους ξερνάει. 
Ο εισοδισμός τους σε παρωχημένες κομματικές δομές και σχήματα διακυβέρνησης δεν απέδωσε. Όσες αλλαγές κατάφεραν, αντεστράφησαν σχεδόν αυτόματα με την απομάκρυνσή τους από τη θέση ευθύνης. Έτσι, τα αιτήματα έμειναν ασχημάτιστα, ενώ οι εσωτερικές διαμάχες στον καθένα μας μεταξύ παλιού και νέου έγιναν αντίδραση ή οργή. 
Αυτό είναι το χειρότερο δυνατό αποτέλεσμα ειδικά σε ό,τι αφορά τους μικρούς ενήλικες, αυτούς που μπαίνουν στην κοινωνία ως φοιτητές ή εργατικό δυναμικό για να συναντήσουν ένα πλαίσιο το οποίο τους ζητάει να σκοτώσουν ό,τι νέο μπορούν να προσφέρουν προκειμένου να ενσωματωθούν στο παρωχημένο. Ως εκ τούτου, η «απορία» και η κριτική για τη νέα γενιά και τις επιλογές της μόνο υποκριτικές μπορούν να χαρακτηριστούν. 
Η ευθύνη πέφτει σε όσους έχουν τα εργαλεία για να κουβαλήσουν, ή ακόμα και να εκβιάσουν, την αλλαγή και δεν το κάνουν, επιλέγοντας να γίνουν θεατές στο αδιέξοδο της συντήρησης. Ο χρόνος είναι αμείλικτος και πολύ σύντομα δεν θα είναι σε θέση να προσφέρουν πραγματικά, οπότε θα προστεθούν στους γραφικούς• θα μείνουν στο περιθώριο να διηγούνται ιστορίες αποτυχίας, ζητώντας δικαίωση μέσα από το φρικώδες «εγώ τα έλεγα…». 
Η αστική ευγένεια, ο πολιτικός πολιτισμός, το εφήμερο υπέρτερο καλό (ως κομματικός/εκλογικός σχεδιασμός συνήθως) και τα ψευτοδιλήμματα είναι μερικές από τις δικαιολογίες που επιλέγουν οι προοδευτικοί για να κρυφτούν από τις ευθύνες τους προς την κοινωνία που επιδίωξαν/επιδιώκουν να εκπροσωπήσουν. Δεν λείπουν, δε, και αυτοί που θα φτάσουν να στραφούν εναντίον αυτής της κοινωνίας, κατηγορώντας την για τον συντηρητισμό της ψήφου της. Δεν φταίει δηλαδή αυτός που δεν εξήγησε πειστικά τα πραγματικά διλήμματα και επιλογές για το μέλλον, αλλά αυτός που δεν «μύρισε τα νύχια του» για να καταλάβει τι του έλεγαν… 
Ο δρόμος είναι σαφής, όσο και δύσκολος. Οι «κόκκινες γραμμές» είναι επίσης σαφείς, και ξεκινάνε με τον αποκλεισμό και την περιθωριοποίηση από το προοδευτικό εγχείρημα όσων δεν θέλουν ή δεν μπορούν να σχεδιάσουν και να υλοποιήσουν προοδευτικές πολιτικές. Δεν είναι ζήτημα εκδίκησης, αλλά προστασίας ενός απαραίτητου εγχειρήματος που πρέπει να ξεκινήσει, έστω και τώρα, αν θέλουμε να υπάρχει απτή πιθανότητα επιτυχίας του την επόμενη τριετία, πενταετία ή δεκαετία. Οι πρόσκαιρες συμμαχίες –οι αρπαχτές– ενόψει εκλογών μόνο κακό κάνουν. 
Ο λαός δεν είναι ηλίθιος –πρόκειται για άλλη μια συντηρητική παρεξήγηση‒, θα αναγνωρίσει και θα στηρίξει τις πραγματικά προοδευτικές προτάσεις, όταν αυτές είναι δουλεμένες και προς όφελός του. Ειδάλλως, ενδέχεται να στραφεί στις «τελικές λύσεις» του ριζοσπαστισμού, εφόσον δεν του προσφέρεται καμία άλλη εναλλακτική• το «σάρωσέ τα όλα και πάμε από την αρχή». Αυτή είναι η ψήφος στα άκρα, που αν είναι μια φορά λάθος αυτού που τη ρίχνει, ας σκεφτούμε πόσες φορές λάθος είναι το ότι έμεινε χωρίς ρεαλιστική και ειλικρινή πρόταση, χάρις και στην αδράνεια, αν όχι ανικανότητα, όσων διατείνονται πως είναι φορείς… του «νέου».

Friday 22 November 2013

Πανεπιστήμιο 2041* (2+2=5)


Σκοπός του Δημόσιου Πανεπιστημίου είναι η παροχή υψηλού εκπαιδευτικού έργου στους πολίτες-φοιτητές. Η μη λειτουργία του δεν επιτυγχάνει τον σκοπό αυτό. Ίσως, λοιπόν, ήρθε η ώρα της κατάργησής του. Αν κάποτε στο μέλλον ωριμάσουμε και σοβαρευτούμε το ξαναφτιάχνουμε αλλά τώρα, απλά κλείστε το.

Τόσο απλά και Δημοκρατικά, όπως το κλείνουν και οι τόσοι όσοι άλλοι. Τέλος. Λουκέτο! Μας πρήξατε.

Αντί αυτού (του κόστους και της ταλαιπωρίας), δώστε στους επιτυχόντες ένα κουπόνι-μία υποτροφία να πάνε σε ένα ιδιωτικό ή αν δεν θέλετε ιδιωτικό, να πάνε σε κάποιο του πολιτισμένου κόσμου. Κάπου που θα είναι πάνω απ´ όλα πανεπιστήμιο-σχολείο και αυτοί θα μπορούν να είναι και να αισθάνονται φοιτητές.

Κάποιοι αναρωτώνται αν για τις χρόνιες παθογένειες των πανεπιστήμιων ευθύνονται οι κάθε λογής «Πελεγρίνιδες» ή η πολιτική τάξη που τους δημιούργησε; (αλήθεια ποιά;)

Παραγωγός, παράγωγο και πελατεία. Τίποτα από τα τρία αυτά δεινά δεν υπάρχει από μόνο του, όχι για πολύ τουλάχιστον. Η "Siemens" και η κάθε siemens δωροδοκεί γιατί υπάρχουν αυτοί που δωροδοκούνται και όσοι άλλοι ωφελούνται. Αν μπορούσε να κάνει την δουλειά της αλλιώς, θα το έκανε. Αυτό δεν την καθιστά αγία. Τουναντίον.

Φυσικά και φταίει το πολιτικό σύστημα για την κατάντια μας. Όμως γιατί ακόμα και σήμερα αυτό το αυτονόητο έχει παραταξιακή απόχρωση; Γιατί απλά η πελατεία πήγε σε άλλο μαγαζί. Το αίτημα δεν είναι η κάθαρσή αλλά η "μη αλλαγή" και η αναδια-νομή της εξουσίας. Αλλαγή, για να μην αλλάξει τίποτα.

Υπάρχει και η πιο κλασσική αριστερή συνταγή για λαοκρατία, κατάληψη της εξουσίας από το προλεταριάτο (αλήθεια ποιοί το αποτελούν σήμερα), συντακτική συνέλευση και τέλος εγκαθίδρυση του σοσιαλισμού με το βίαιο γκρέμισμα της αστικής τάξης.

«Το προλεταριάτο θα χρησιμοποιήσει την πολιτική του κυριαρχία για ν' αποσπάσει βαθμιαία από την αστική τάξη όλο το κεφάλαιο, για να συγκεντρώσει όλα τα εργαλεία παραγωγής στα χέρια του κράτους, δηλαδή του οργανωμένου σαν κυρίαρχη τάξη προλεταριάτου, και για να αυξήσει όσο μπορεί πιο γρήγορα τη μάζα των παραγωγικών δυνάμεων» [1]
Γράφει ο Λένιν [1] ότι: «Το κράτος είναι ιδιαίτερη οργάνωση δύναμης, είναι η οργάνωση της βίας για την καταπίεση κάποιας τάξης. Και ποιά τάξη πρέπει να καταπιέζεται από το προλεταριάτο; Φυσικά, μόνο η τάξη των εκμεταλλευτών, δηλαδή η αστική τάξη.»

Μόνο που αυτό, πετυχημένα ή όχι το έκαναν ήδη οι ΝΔ-ΠΑΣΟΚ κατά την μεταπολίτευση, με ελάχιστες εξαιρέσεις –την συγκέντρωση όλων των εργαλείων παραγωγής στα χέρια του κράτους. Και τώρα που αυτό χρεοκόπησε, με την υπερφορολόγηση της αστικής περιουσίας και της μεσαίας τάξης, το έργο τους ολοκληρώνεται.
Και μετά μιλάμε για την χρεοκοπία του καπιταλισμού … έλεος.

Αυτή είναι η ειδικού τύπου Σοβιετία και ο Πελεγρίνης είναι απλά άλλο ένα «μέλος του εξωτερικού κόμματος» που τώρα συγκρούεται με το «εσωτερικό κόμμα» (1984). Ούτε αυτός είναι  προλετάριος, ούτε οι συγκλητικοί του αλλά ούτε και οι πραιτωριανοί διοικητικοί υπάλληλοι του Πανεπιστημίου –το οποίο είναι η μήτρα του κακού.

Ας ακούσουμε λοιπόν την Αριστερά: «Ας αποδεσμευθεί λοιπόν η Αριστερά από την λογική του λεγκαλισμού, τελείως απρόσφορου εντός ενός κράτους έκτακτης ανάγκης, και ας προτάξει με τρόπο χειραφετημένο τις δικές της πολιτικές σκοπιμότητες και ανάγκες, οι οποίες μπορεί μια μέρα να οδηγήσουν και σε μια Συντακτική Συνέλευση και, άρα, σε μια πρωτογενή συντακτική διαδικασία με λαϊκό και εργατικό κοινωνικό περιεχόμενο.» [2]

Μια παρατήρηση: Η άλλη πλευρά του συστήματος δεν είναι «αντισυστημική»! Είναι απλά η άλλη πλευρά. Ο μεγάλος διχασμός είναι όταν μέσα στο ίδιο Κόμμα συστεγάζεται η «άλλη πλευρά του συστήματος» με την πραγματική «αντισυστημική» παράταξη. Ειδικά όταν αυτό θελήσει να διεκδικήσει την εξουσία και πόσο μάλλον όταν κληθεί και να την διαχειριστεί.

* Το 2041 είναι το αποτέλεσμα αναριθμητισμού των δύο τελευταίων ψηφίων του έτους 2014 (οσονούπω), κατά το πρότυπο του «1984» του Όργουελ (1948, έτος συγγραφής του βιβλίου που εκδόθηκε ένα χρόνο αργότερα).

Παραπομπές:
[1] - «Κομμουνιστικό Μανιφέστο» (Μάρξ και Ένγκελς), (σελ. 31 και 37 της 7ης γερμ. έκδ. του 1906). Πηγή: Β.Ι. Λένιν, Κράτος κι Επανάσταση, Κεφάλαιο 2: Η πείρα του 1848-1851
[2] - Από το άρθρο του Δημήτρη Μπελαντή με τίτλο «Επιστράτευση για την απόλυση !» που φιλοξενήθηκε στις 21/11/2013 στο blog {http://sarantostheodoropoulos.blogspot.gr/2013/11/blog-post_21.html

Tuesday 19 November 2013

Το προνομιούχο 5%

Ένα υποθετικό παράδειγμα (σύνθεση δύο πραγματικών ιστοριών σε μία)
Για το παράδειγμά μας, ο μικτός μισθός που χρησιμοποιείται είναι περίπου 5.400€ τον μήνα. (Ετήσια δαπάνη για τον εργοδότη: 5.400×14×1.33 = 100.548€)
Όλα τα νούμερα και οι υπολογισμοί είναι θεωρητικοί και βασίζονται στην σύνθεση πραγματικών και φανταστικών στοιχείων που όμως είναι ταυτόχρονα απόλυτα ρεαλιστικά.

Από τα 100.000€ που στοιχίζει ετησίως στον εργοδότη του το στέλεχος του παραδείγματός μας, το 37% θα πάνε σε ασφαλιστικές εισφορές (εργαζόμενου + εργοδότη) και ένα περίπου 24% είναι οι φόροι εισοδήματος και η εισφορά αλληλεγγύης που του αναλογούν. Έτσι, από τα 100.000€ συνολικό κόστος, αυτός θα πάρει στα χέρια του 39.000€. (ή έτσι νομίζει)

Για να καταλαβαινόμαστε αντιστοιχούν σε 2.785€ καθαρά τον μήνα. 
Αν ζούσε στην Αγγλία, με 100 χιλ. ετήσιο μισθολογικό κόστος θα πλήρωνε 50% φόρο και θα έπαιρνε στα χέρια του 50 χιλιάδες.

Τώρα, επειδή ζει στην Ελλάδα, υποθετικά πάντα, και είναι παντρεμένος και η σύζυγός του έχει ένα σπίτι-διαμέρισμα στο Παλαιό Ψυχικό 150τ.μ. με τιμή ζώνης 6.000€/τ.μ., 10-ετίας, το ακίνητο αυτό έχει αντικειμενική €900.000! Ας πούμε ότι το αγόρασαν €352 χιλ (ή 120 εκ. Δρχ) με χρήματα από την "προίκα" της.

Τους ήρθε λοιπόν τώρα να πληρώσουν, ΦΑΠ '13: 3.400€, ΦΑΠ '12: 3.400€, ΦΑΠ '11: 3.400€ σύνολο 10.200€ μέσα σε 4-5 μήνες αλλά και ΔΕΗ/ΕΕΤΑ'13: 2.600€. Έχουν και δύο αυτοκίνητα, ένα 1600άρι παλιό και ένα τζιπ 2400κ.εκ. που αγόρασαν μεταχειρισμένο -με έτος πρώτης κυκλοφορίας το 2008. Για τα σήματα κυκλοφορίας θα πληρώσουν 265€ (1600κ.εκ.) και 880€ για το άλλο, αλλά και τέλος πολυτελούς διαβίωσης 665€.
Σύνολο: 10.200+2.600+265+880+665=14.610€ μέσα σε 5 μήνες, μέχρι τις 31/12/13.
Με βάση τα παραπάνω, το μεγαλοστέλεχος πρέπει να πληρώσει 14.610€ από τα 6x2.785€= 16.710€ που θα πληρωθεί μέχρι τότε, εφόσον πληρωθεί. Θα μείνουν δηλαδή 2.100 ευρώ για πέντε μήνες. 

Σε ετήσια βάση, από τις 100.000€ που θα κοστίσει στον εργοδότη του, οι 77.710€ θα πάνε σε φόρους και ασφαλιστικές εισφορές. Σε αυτόν και την οικογένειά του θα μείνουν 22.290€. (-10.000 γιατί πίστευε ότι μπορούσε να προσφέρει στο παιδί του το όφελος ενός ιδιωτικού σχολείου). 12.290€ λοιπόν για τα ετήσια κοινόχρηστα, θέρμανση, ρεύμα, τηλέφωνο, βενζίνη, σούπερ-μάρκετ, ρούχα, σινεμά, ή όποια άλλη πολυτέλεια.

Το τραγελαφικό είναι ότι για αυτό το εισόδημα θα πρέπει να συγκεντρώσει και αποδείξεις για 15.000€ για να μην πληρώσει και έξτρα φόρο! Παράλογο;

Ναι, φυσικά. Ποιός του είπε να ζει στο Ψυχικό ή η γυναίκα του να χάσει την δουλειά της και να μείνει άνεργη και απλήρωτη για μήνες αλλά χωρίς απόλυση ή επίδομα ανεργίας.

Αν βρούνε να πουλήσουν το σπίτι τους στο 33% της αντικειμενικής (στα 2.000€/τ.μ.) θα πάρουν 300.000€ μείον τον φόρο μεταβίβασηςj 10% επί της αντικειμενικής (τα 900.000 x 10% = 90.000) μείον έξοδα, συμβόλαια, κλπ., άντε 200.000€.
Ε! Να μην έχει και παράπονο. Με 200.000€ σήμερα κάνεις .... την τύχη σου το κερα#@ μου!

ΥΓ. Φαντάσου να τους ζητήσουνε και φόρο υπεραξίας, για την "υπεραξία" που απεκόμησαν -δηλαδή 15% από 1/1/2014. (διαφορά ανάμεσα στις αντικειμενικές αξίες πχ (900.000-165.000)=735.00x15%=110.250€

ΥΓ2. Φυσικά, στην πραγματικότητα, και τα δύο "υπόδειγματα" οικογενειών που έχω λάβει υπόψη καίνε την όποια αποταμίευση τους απέμεινε. Μέχρι πότε όμως;

ΥΓ3. Καλά αν έχουν και κανά οικόπεδο άκτιστο γιατί δεν είχαν λεφτά για να το χτίσουν ... δεν το συζητώ, δεν το συζητώ.

ΥΓ4. Αυτοί ανήκουν στο 5%, το προνομιούχο 5% για να είμαστε ειλικρινείς.

Κουίζ: Ποιός είναι ο πραγματικός συντελεστής φορολογίας του υποδείγματός μας;

Wednesday 30 October 2013

Διαθρωτικό και διαχρονικό προβλήματα της ελληνικής οικονομίας το υψηλό ποσοστό ιδιοκτησίας ακίνητης περιουσίας

(το άρθρο αναδημοσιεύεται από το site της επώνυμης γνώμης new-deal.gr - link)

Είναι γεγονός ότι ένα από τα διαθρωτικά προβλήματα της ελληνικής οικονομίας είναι το υψηλό ποσοστό ιδιοκτησίας (80% [1])  ακίνητης περιουσίας, είτε λόγω κληρονομιάς είτε λόγω αποταμιευτικής συνήθειας ή και κερδοσκοπίας. Σε κάθε περίπτωση, δυσανάλογα μεγάλο ποσοστό της οικογενειακής περιουσίας (μίας μέσης Ελληνικής οικογένειας) βρίσκεται εγκλωβισμένο σε οικόπεδα/ακίνητα τα οποία ταυτόχρονα υπό-αποδίδουν ή δεν αποδίδουν τίποτα (χωράφια, αγροτεμάχια, κλπ). Ακόμα και προ κρίσης, η μέση απόδοση ενοικίου δεν ξεπερνούσε το 1-1,5% όταν τα μεσο-μακροχρόνια επιτόκια ήταν (την προηγούμενη δεκαετία 1998-2008) μεταξύ 3,5% και 7% και η μέση μερισματική απόδοση 4 με 5%. Δεν συνυπολογίζω τις τραπεζικές καταθέσεις (προθεσμιακές) που απέδιδαν από 3% έως 7% κατά περιόδους γιατί αυτά είναι επιτόκια βραχυχρόνιας απόδοσης ενώ ο ορίζοντας ωφελιμότητας ενός ακινήτου είναι πλέον της δεκαετίας.
Ταυτόχρονα, παραγωγικές επενδύσεις όπως το επιχειρηματικό κεφάλαιο, κινούνταν σε διψήφια ποσοστά απόδοσης (ROE) μεταξύ 10-30% ετησίως. Και αυτού του είδους οι επενδύσεις συνεισφέρουν στο ΑΕΠ με τον μέγιστο πολλαπλασιαστή, ειδικά όταν γίνονται σε εξωστρεφείς επιχειρηματικές δραστηριότητες.

Γιατί φτάσαμε σε τόσο υψηλό ποσοστό ιδιοκτησίας;
Ιστορικά, υπάρχουν πολλοί λόγοι που επέτρεψαν σε αυτό να συμβεί. Κοιτώντας πίσω στον χρόνο, ο σημερινός μέσος Έλληνας άνω των πενήντα ετών έζησε ο ίδιος ή μεγάλωσε σε ένα οικογενειακό περιβάλλον που βίωσε υπερπληθωρισμό, καταστροφή πλούτου και περιουσιών (πόλεμο, κατοχή, κλπ) τις συνεχείς υποτιμήσεις της δραχμής, χρηματιστηριακές καταστροφές ή/και την χρεοκοπία του κράτους. Μεγάλωσε δε σε ένα περιβάλλον οικονομικής ανασφάλειας και έλλειψης σύννομων εναλλακτικών επενδυτικών/αποταμιευτικών επιλογών. Γενικά, οι μόνες σταθερές αξίες στην πολυτάραχη οικονομική ιστορία του τόπου υπήρξαν ο χρυσός (χρυσή λίρα, κλπ) και η γη ή οποία έχει αξία γιατί παράγει. Η μαζική αστικοποίηση στο δεύτερο μισό του 20ου αιώνα μετέτρεψε και τα ακίνητα-σπίτια, αστικά οικόπεδα (φυσική επέκταση της «γης») σε «σταθερή αξία». Λόγω του πληθωρισμού και τον υποτιμήσεων, τα ακίνητα και η γη ανέβαιναν συνεχώς και θεωρούνταν ως η μόνη μακροχρόνια τοποθέτηση. Ειδικά για την δημιουργία ενός συνταξιοδοτικού κεφαλαίου και εισοδήματος. Έτσι εντυπώθηκε η ψευδαίσθηση ότι «δεν χάνουν» και ότι είναι η μόνη φυσική προστασία από το ασθενές νόμισμα και την οικονομική κρίση.

Η εντύπωση αυτή δεν είναι τελείως λάθος αλλά ισχύει υπό κάποιες προϋποθέσεις:
α) ισχύει για την γη που παράγει εισόδημα από λιγότερο ελαστικές «ανάγκες» όπως η γεωργική παραγωγή (ανελαστική ζήτηση για τρόφιμα),
β) ισχύει όσο δεν υπάρχουν άλλες εναλλακτικές μακροχρόνιες τοποθετήσεις (πχ 10-ετή, 30-ετή ομόλογα) για σύγκριση,
γ) ισχύει σε περιβάλλον κλειστών αγορών, περιορισμού κίνησης κεφαλαίων (μη δυνατότητα πρόσβασης σε διεθνής αγορές, συνάλλαγμα ή άλλες παρεμφερείς επιλογές),
δ) ισχύει περισσότερο όταν δεν υπάρχει μια πολυετής επιχειρηματική δραστηριότητα (εταιρείες με 50-60 ή 100 χρόνια ιστορίας, με πολυμετοχικό σχήμα, εισηγμένες σε προσβάσιμη χρηματιστηριακή αγορά,
ε) ισχύει εφόσον το κόστος διακράτησης και συντήρησης είναι χαμηλό
στ) και τέλος εφόσον το μακροχρόνιο ισοζύγιο προσφοράς και ζήτησης παραμένει αρνητικό (ζήτηση > προσφοράς).

Πολλά όμως άλλαξαν τα τελευταία 20-25 χρόνια. Πολλά που ίσως δεν έγιναν αντιληπτά, κυρίως ως προς τις επιπτώσεις που θα επέφεραν στην αγορά ακινήτων.
Αναπτύχθηκε ένα ευρύ πεδίο εναλλακτικών επιλογών που σε συνδυασμό με την έλευση του Ευρώ και την πλήρη απελευθέρωση της κίνηση κεφαλαίων κατέστησε την προηγούμενη εμπειρία μια καταστροφική συνήθεια. Θα εξηγήσω το γιατί.
Πρώτα όμως λίγο ακόμα ιστορία, για να καταλάβουμε την πηγή της διαχρονικής ανόδου των τιμών, ειδικά κατά τα τελευταία κρίσιμα είκοσι χρόνια.
Παραδοσιακά, οι περισσότεροι αποκτούσαν ακίνητο ή ακίνητα από κληρονομιά (γονείς αλλά και συγγενείς που μετανάστευαν στο εξωτερικό τις προηγούμενες δεκαετίες). Ελάχιστοι είχαν πρόσβαση σε στεγαστικά δάνεια, και αυτοί ήταν κυρίως δημόσιοι υπάλληλοι (τα καλά της μονιμότητας). Και βέβαια ακίνητα αγόραζαν όσοι είχαν ή αποκτούσαν περιουσία από την δραστηριότητά τους.
Η οικονομική ανάπτυξη της μεταπολεμικής περιόδου προκάλεσε νέα ζήτηση και μετακίνηση πληθυσμών. Η μαζική επέκταση των πόλεων και ειδικά της Αθήνας μετέτρεψε τα περιαστικά και αστικά οικόπεδα και παλιά σπίτια σε πολυκατοικίες και διαμερίσματα μέσω της αντιπαροχής ενώ αναπτύχθηκε και η δευτερογενής συναλλαγή. Οι παλιοί κάτοικοι των κέντρων μετακινήθηκαν προς τα προάστια (νέα ζήτηση) καθώς νέοι κάτοικοι συνέρρεαν στην πόλη. Μετά την πρώτη εσωτερική μετανάστευση ήρθε και μια δεύτερη λόγω της μετανάστευσης πληθυσμών προς την Ελλάδα (κυρίως από την δεκαετία του ’90 μέχρι σήμερα) που συντήρησε την συνεχή κινητικότητα στην αγορά ακινήτων. Όπως η κάθοδος των πρώτων ελληνικών φύλων έσπρωχνε τους προηγούμενους σε νέες περιοχές και προκάλεσε την μετανάστευσή τους στην Ιωνία και την Μεγάλη Ελλάδα.
Τέλος, να μην αγνοήσουμε και την επέκταση του δικτύου των πανεπιστημίων ΑΕΙ/ΤΕΙ, κυρίως στις επαρχίες, που πρόσθεσε νέα ζήτηση για κατοικίες κατά τα τελευταία είκοσι χρόνια.

Γιατί όμως έγινε καταστροφική η συνήθεια; Τι άλλαξε;
Η αποταμιευτική αξία των ακινήτων/γης εξαρτάται από τις έξι προϋποθέσεις που περιέγραψα νωρίτερα. Χωρίς πολύ φλυαρία τις τελευταίες δύο δεκαετίες έχουν αναιρεθεί οι περισσότερες. Όμως υπήρξε και μία άλλη αλλαγή. Το Ευρώ.
Το Ευρώ, εκτός από την νομισματική σταθερότητα έφερε μαζί του και τα χαμηλά επιτόκια. Αυτό ήταν το αποτέλεσμα της σημαντικής δημοσιονομικής προσαρμογής, η μεγάλη σύγκλιση της εποχής Σιμίτη, που σε συνδυασμό με την απελευθέρωση της καταναλωτικής και στεγαστικής πίστης επέτρεψαν στον καθένα να επενδύει σε ακίνητη περιουσία με ένα τρόπο τελείως διαφορετικό από τον παραδοσιακό.
Αυτό έδωσε μια νέα ώθηση στην αγορά αλλά και την κατέστησε λιγότερο ασφαλή. Μετέτρεψε την διαδικασία από αποταμιευτική σε καταναλωτική. Αντί για την μακροχρόνια αποταμίευση με στόχο την αγορά κατοικίας (για τον αγοραστή - όπως θα γινόταν στο παρελθόν) με τα χαμηλά επιτόκια, έναντι ενός τιμήματος «ενοικίου» (της δόσης που πλέον έγινε προσιτή για πολλούς) προκαταναλώνεις μελλοντική αποταμίευση δανειζόμενος τα χρήματα «μπροστά». Ο κίνδυνος στο παρελθόν ήταν το να μην μπορέσεις να συγκεντρώσεις κάποτε τα λεφτά. Ο κίνδυνος στην νέα εποχή είναι να μη μπορείς να αποπληρώσεις εάν στερηθείς τα εισοδήματά σου. Ο κίνδυνος αυτός αντισταθμίζεται από την αξία της υποθήκης/προσημείωσης που εγγράφει η τράπεζα. Γι αυτό και παραμένει χαμηλό το επιτόκιο σε σχέση με ένα κοινό καταναλωτικό δάνειο. Όμως η Τράπεζα δίνει λεφτά και παίρνει υποσχέσεις. Λεφτά (κατάθεση) θα πάρει εάν ο πωλητής που τα εισέπραξε τα καταθέσει. Όμως η ξαφνική υπεραξία που αποκόμισαν οι πωλητές/κατασκευαστές τους οδήγησε στο συμπέρασμα ότι «δεν χάνουν» όπως και στο παρελθόν και έτσι αύξησαν την προσφορά.  Όμως τίποτα δεν είναι πια το ίδιο.
Στο παρελθόν, τα ακίνητα συσσώρευαν τον παραχθέντα πλούτο ενώ τώρα τον προεξοφλούν μέχρι … μέχρι να έρθει η κρίση.

Ξαφνικά οι τιμές των ακινήτων πέφτουν. Πέφτουν γιατί το προεξοφλημένο εισόδημα δεν υπάρχει πια και έτσι η απαίτηση της Τράπεζας θα πρέπει να καλυφτεί εν μέρει από την πώληση του ακινήτου. Έτσι ξαφνικά, αλλά όχι απρόσμενα, το πάντα αρνητικό ισοζύγιο γίνεται γρήγορα θετικό (προσφορά > ζήτηση). Αυξάνεται δυσανάλογα γρήγορα η προσφορά και πλέον δεν υπάρχει επαρκής ζήτηση. (a buyer’s market [2])
Η ζημιά θα εγγραφεί είτε από τον ιδιώτη είτε από την τράπεζα (ή και από τους δύο). Ζημιά σημαίνει ότι αυτός που πριν από είκοσι χρόνια αγόρασε ένα ακίνητο για την σύνταξή του, ίσως να μην πάρει ούτε τα μισά από ότι υπολόγιζε.

Βάλε τώρα και το κόστος διακράτησης. Οι Φόροι (Τέλος, ΦΑΠ, κλπ)
Οι φόροι στα ακίνητα δεν είναι απαραίτητα λάθος. Η ανυπαρξία κόστους διακράτησης κατέστησε τα ακίνητα ασφαλές καταφύγιο αλλά στέρησε και την παραγωγική οικονομία από πόρους. Η ανάπτυξη μέσω της αγοράς ακινήτων έχει ένα όριο. Ακόμα και αν εισάγεις νέους κατοίκους (συνταξιούχους από τον Βορρά, κλπ) υπάρχει ένα όριο. Ταυτόχρονα, ο πολλαπλασιαστής στην οικονομία από την κατασκευή κατοικιών είναι μακροχρόνια μικρός. Ένα εργοστάσιο, μια παραγωγική μονάδα μπορεί να συνεισφέρει συνεχώς στο εθνικό προϊόν ενώ ένα ακίνητο (εκτός εάν παράγει εισοδήματα) είναι μια καταναλωτική δαπάνη και συνεισφέρει μόνο το κόστος κατασκευής της. Την επόμενη χρονιά πρέπει να χτίσεις άλλο ένα, κλπ. Εάν δε μείνει απούλητο τότε εγκλωβίζεις τα κεφάλαια σε αυτό. Ήταν όμως αρκετά επικερδής δραστηριότητα και σχετικά γρήγορη σε σχέση με μια παραγωγική επένδυση που μπορεί να θέλει και 5-6 χρόνια να για να περάσει σε κερδοφορία. Στο ίδιο διάστημα ένας εργολάβος θα είχε τζηράρει 3-4 φορές τα λεφτά του συν το περιθώριο κέρδους.
Βάλε και την έλλειψη «πόθεν έσχες» … το τέλειο πλυντήριο. Ο αγαπημένος κλάδος του πολιτικάντη. Δουλειές και ανάπτυξη! Ναι, αλλά για πόσο; Και με τι κόστος τελικά;
Έτσι κατέρρευσε το Ισπανικό μοντέλο! Έτσι χρεοκόπησε (σχεδόν) το Ντουμπάι.        

Το πρόβλημα λοιπόν δεν είναι οι φόροι στα ακίνητα. Είναι το ύψος των φόρων και κυρίως το γεγονός ότι δεν υπολογίζονται επί πραγματικών αξιών αλλά επίπλαστων (αντικειμενικές αξίες - διοικητικά καθορισμένες). Το πρόβλημα είναι ότι κάποιος παίζει με ένα «excel» υπολογίζοντας ότι μπορεί να εισπράξει 4 δις ευρώ από την κυριολεκτικά «ακίνητη» περιουσία σε μία οικονομία που φέτος μόνο έχασε 8 δις σε εισοδήματα (σε όρους ονομαστικού ΑΕΠ) και πάνω από 50 δις σωρευτικά από την αρχή της ύφεσης (-22% από το 2008 μέχρι σήμερα).

Επίσης, το ετήσιο πλέον κόστος δεν λαμβάνει υπόψη ότι ακόμα και τα πιο ακριβά  ακίνητα δεν θα αξίζουν τίποτα εάν υπερφορολογηθούν. Και μπορεί η ακίνητη περιουσία να ήταν σχεδόν τζάμπα μέχρι σήμερα, η μεταβίβασή της όμως δεν ήταν. Φόροι μεταβίβασης, κληρονομιάς, κλπ. Επίσης, μια σειρά από «ελεύθερα» επαγγέλματα παρασιτούνε με αμοιβές δεμένες στον «αντικειμενικό» αυτό σύστημα (όπως συμβολαιογράφοι, μηχανικοί, κ.α.) εις βάρος της αγοράς.

Με πάνω από το 70% του πληθυσμού να κατέχει ακίνητο/α, για λόγους που ιστορικά εξηγούνται αλλά που έχουν πλέον οριστικά παρέλθει, είναι ανάγκη να απελευθερώσουμε παραγωγικούς πόρους και να τους ανακατευθύνουμε στην παραγωγική οικονομία. Η υπερφορολόγηση δεν οδηγεί πουθενά! Πουθενά που να θέλεις να πας τουλάχιστον. Δεν είναι ούτε κίνητρο για να πουλήσεις. Σε ποιόν να πουλήσεις; Ποιός θα αγόραζε την υποχρέωση να πληρώνει 5, 10 ή 30 χιλ ευρώ τον χρόνο για πάντα; Για πάντα, δηλαδή μέχρι την επόμενη αναθεώρηση: αύριο-μεθαύριο; Και σε ποιά τιμή; Εδώ κοντεύουν οι φόροι μεταβίβασης (λόγω αντικειμενικών αξιών) να ξεπεράσουν το τίμημα. Να φορολογηθείς μετά και για την «υπεραξία» που δεν έχεις και δεν εισέπραξες. Τρελοκομείο!
<>

_______________________________________________________________
Πηγές: Bloomberg (τιμές, επιτόκια, κλπ), BOG/ECB (στοιχεία αγοράς ακινήτων)

Υποσημειώσεις/Παραπομπές
[1]Current developments and prospects of the Greek property market”, presentation by C. Akantziliotou, V. Vlachostergiou and T. Mitrakos, Real Estate Market Analysis Section - Bank of Greece, 8 October 2013 at MEGARON, Nikos Skalkotas Hall, Athens
[2] A situation in which supply exceeds demand, giving purchasers an advantage over sellers in price negotiations. Buyer's Market is commonly used to describe real estate markets, but it applies to any type of market where there is more product available than there are people who want to buy it. The opposite of a buyer's market is a seller's: market a situation in which demand exceeds supply and owners have an advantage over buyers in price negotiations.

Saturday 19 October 2013

Europe; where do we go from here?

Germany is going to push for a new Europe, one that will be less of a Union and more of a community with "shared values and policies". More power to the member state governments and less to the Commission and European bodies. A community of tight fiscal rules and disciplined budgets. 

PanGermania über alles.
This development, is empowered by the surging victory and vindication of Merkelismus, after the recent German elections. Such a development is expected to find allies in the UK political scene. Such a development will mean that suffering in the periphery and in particular Greece is going to continue. Growth for measures! Only for the willing.

This scenario did not come out of my head. Let's hope this stays a scenario and nothing more than that.

If the past serves as a guide for the future, the fall of the Roman Empire didn't happen in a day. It was a series of events. In our times, where historic time moves in warp speed, the chain of events may have already started. Is it too late? Only time will tell.

Friday 11 October 2013

GREcovery: a return to the markets?

Well, not quite yet. The Greek 10Year yield is now trading at below 9% ... A second instance since last May and after three years of double digits (distressed levels).
Another 500 basis points and we start gazing at a more-or-less decent return to the markets ... !
Still that will be greater than the current debt servicing cost but what the heck!


GERCOs: Austria, Netherlands
FRANCOs: Belgium, France
PIIGS: Portugal, Ireland, Italy, Greece, Spain

Friday 13 September 2013

Το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι η ανεργία

«Θα περίμενε κανείς ότι η ανεργία θα ένωνε τους επικεφαλής υπουργείων και ινστιτούτων, υπουργούς και επιστήμονες, ανήκουν ή όχι στον ίδιο ιδεολογικά χώρο, για να συζητήσουν το ‘πώς’ και το ‘γιατί’, τρόπους βελτίωσης και σταδιακής θεραπείας. Αντί να ξιφουλκούν δημοσίως προκαλώντας τη γενική καχυποψία ότι η σύγκρουση αφορά κυρίως στην επικοινωνιακή διαχείριση της καταστροφής (τι άλλο μπορεί να είναι το πάνω από 25% ανεργία για μια χώρα), δεν θα ήταν προτιμότερο να συμβάλουν ο καθένας με τις δυνάμεις, την κατάρτιση και την εμπειρία του στην κοινωνική αποσυμπίεση μέσα από προγράμματα ανάπτυξης;»
Μαρία Κατσουνάκη στην Καθημερινή (Η ανεργία, «μήλον της Έριδος») 

H ανεργία είναι το μεγαλύτερο πραγματικό πρόβλημα αυτής της χώρας. Το δημόσιο όμως δεν μπορεί να προσλάβει τους 1 εκατ. ανθρώπους που έχασαν την δουλειά τους. Ακόμα και αν το θέλει, δεν το μπορεί. Και «δραχμές», που λέει ο λόγος, να τυπώσει αυτές δεν θα αξίζουν τίποτα. Εργοστάσια δεν φτιάχνονται με «δραχμές» γιατί τα πάγια, οι επενδύσεις, θα πρέπει να αγοραστούν από το εξωτερικό. Οι πρώτες ύλες το ίδιο. Στα λόγια οι λύσεις είναι εύκολες. Στην πράξη όμως δεν φτάνει να κάνεις όνειρα (ας πούμε σχέδια) για την παραγωγική ανασυγκρότηση. Πρέπει να βρεις και τον τρόπο να την χρηματοδοτήσεις και .... λεφτά δεν υπάρχουν! Τα σπίτια δεν γίνονται εργοστάσια και μηχανήματα. Τα χωράφια θέλουν εργαλεία, ενέργεια, υδάτινους πόρους για να παράγουν.

Το κράτος δεν μπορεί να εγγυηθεί εισοδήματα και άρα να ρίξει την ανεργία γιατί δεν έχει εισόδημα άλλο από τους φόρους που εισπράττει από την ιδιωτική δραστηριότητα. Χωρίς αυτήν, δεν έχει τίποτα. Ανακυκλώνει τα ίδια λεφτά. Αλλά, λεφτά δεν υπάρχουν. Και αυτά που υπήρξαν ήταν δανεικά.

Μόνο ο ιδιωτικός τομέας μπορεί να βγάλει την χώρα, την κοινωνία από την κρίση και αυτός βάλλεται ένθεν και ένθεν. Ο μόνος τρόπος να αυξηθούν τα έσοδα του κράτους είναι η ανάπτυξη. Όχι κάθε είδους ανάπτυξη αλλά η εξωστρεφής, εξαγωγική ανάπτυξη που θα στηρίζεται σε εγχώρια προστιθέμενη αξία και παραγωγή. Το κράτος χρειάζεται να μπορεί να συνεισφέρει κεφάλαια και εγγυήσεις αλλά όχι το σύνολο της επένδυσης γιατί τότε γυρνάμε στο κρατικοδίαιτο μοντέλο και είπαμε: λεφτά δεν υπάρχουν.

Όμως η ανεργία είναι και το μεγαλύτερο πρόβλημα της Ευρώπης. Αυτό παραδέχτηκε και ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Μπαρόζο (Barroso). Όμως η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι διχασμένη, κατακερματισμένη καλύτερα, σε Ευρωζώνη και οι άλλοι, σε Βορρά και Νότο, σε πυρήνα και περιφέρεια. Χωρίς συλλογικότητα, χωρίς πολιτική ενοποίηση (ομοσπονδία κρατών) δεν μπορεί να προτείνει και κυρίως να εφαρμόσει πραγματικές λύσεις.

Οι Ευρωεκλογές του Μαΐου θα μπορούσαν να είναι εφαλτήριο για ένα νέο ξεκίνημα αλλά οι πολιτικές πραγματικότητες στο εσωτερικό των κρατών μελλών δεν επιτρέπουν την αισιοδοξία. Αντίθετα, οι λαϊκιστές και οι λογής εθνικιστές και ευρωσκεπτικιστές θα κυνηγήσουν την ψήφο αποδοκιμασίας και αγανάκτησης κατά των πολιτικών. Κατά των κομμάτων που μας οδήγησαν σε αυτήν την τεράστια κρίση, με τις λάθος πολιτικές, το πελατειακό σύστημα και τη διασπάθιση του δημοσίου χρήματος.


ΥΓ. Στο πλαίσιο αυτό, χαιρετίζω και την πρωτοβουλία της ΔΡΑΣΗΣ με την «αντί-ΔΡΑΣΗ στην ανεργία». Κάθε συμβολή ακόμα και συμβολική είναι θετική. Θετικότερη από την απραξία και την απάθεια ή την λαϊκίστικη εκμετάλλευση του πόνου ή του τρόμου.

Thursday 29 August 2013

Μία πρόταση για την εκκλησία του δήμου

Βουρκάρι, Τζια
Τα τελευταία χρόνια, περνάω κάποιες μέρες του χρόνου στην Τζια, μια αποκάλυψη για μένα καθώς την αγνοούσα για χρόνια, κακώς! Παρά την εγγύτητά της με την Αττική, η Τζια (Κέα) διατηρεί μια πιο αρχέγονη ομορφιά με στοιχεία κυκλαδίτικα από μια άλλη εποχή αλλά και πολύ «αστικό» πλούτο συγκεντρωμένο τα τελευταία χρόνια. Πάρα πολλά σπίτια και οικισμοί που ξεφύτρωσαν την τελευταία εικοσαετία. Όλοι αυτοί οι έποικοι αλλά και οι κάτοικοι εξυπηρετούνται από ένα δημόσιο ιατρείο, το Πολυδύναμο Περιφερειακό Ιατρείο Κέας όπου υπηρετεί (ούσε) μόνο ένας γενικός γιατρός. Και αυτός έφυγε (φεύγει).

Κι αναρωτιέμαι, είναι δυνατόν; Και έτσι αρχίζει το γνωστό «που είναι το κράτος», «τι κάνει το υπουργείο», κλπ. Και εντωμεταξύ, τι κάνουν οι «Τζιώτες», ρωτάω εγώ; Τι κάνει ο δήμος (όχι η Κοινότητα αλλά οι άνθρωποι-ο λαός-ο δήμος); Γιατί δεν κάνουν το πολυδύναμο ιατρείο δημοτική, κοινωνική (πες το όπως θες) επιχείρηση; Γιατί δεν αναλαμβάνουν να το συντηρούν αφού το έχουν ανάγκη και αυτοί αλλά και οι χιλιάδες έποικοι του καλοκαιριού;

Μόνο το διάστημα Ιούλιος- Αύγουστος περίπου 80.000 άνθρωποι πάνε και έρχονται (πχ. περίπου 160.000 εισιτήρια). Το εισιτήριο κοστίζει 10-11€. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι δεν θα είχαν το συμφέρον να λειτουργεί το Ιατρείο επαρκώς; Δεν θα ήταν διατεθειμένοι να πληρώσουν 1 με 2 ευρώ παραπάνω στο εισιτήριο για να απολαμβάνουν μια βασική ιατρική κάλυψη; Ας βάλουνε λοιπόν ένα Ιατρειόσημο στο εισιτήριο. Μόνο στους δύο αυτούς μήνες θα συγκέντρωναν από 160 έως 320 χιλ ευρώ, αρκετά για να καλύψουν πχ 4 ιατρούς με 2.500€ μικτά και τρείς νοσηλεύτριες με 1.000€ μικτά και 9.000 ευρώ τον μήνα για αναλώσιμα για όλο το έτος. Το παράδειγμα δεν είναι οικονομοτεχνική μελέτη αλλά μπακαλοπροϋπολογισμός. Θα μπορούσε να συνεισφέρει και κάθε μεγαλόσχημος που διατηρεί ένα σπίτι στο νησί, έτσι σαν χορηγία. Υπάρχουν αρκετοί!

Σε κάθε περίπτωση, αυτό που προτείνω είναι ότι η αυτό-οργάνωση σε τοπικό επίπεδο είναι εφικτή, αρκεί να το σκεφτείς και αρκεί να το θελήσεις.

Από ένα χρεοκοπημένο κράτος δεν μπορούμε μόνο να ζητάμε. Δεν μπορούμε να προσάπτουμε την αποτυχία του μόνο στους άλλους. Μπορούμε όμως να αναλάβουμε την ευθύνη και να δράσουμε. Αλλιώς, η προσωπική αποτυχία μετουσιώνεται σε συλλογική μέσω της ατομικής ευθύνης. Είναι δε πάντα πιο εύκολο να λες στον άλλο να αλλάξει, παρά να αλλάζεις εσύ ο ίδιος. Έτσι όμως τίποτα δεν θα αλλάξει ποτέ!

Wednesday 14 August 2013

Ποιός φοβάται την Βιρτζίνια ...

Ποιός φοβάται την Βιρτζίνια Γουλφ; «Εγώ», λέει η ηθοποιός, «διαβάζοντας το έργο καταλαβαίνεις πόση ζωή, πόση αληθινή ζωή περιέχει. Γι' αυτό και είναι δύσκολο. Μιλάει για αυταπάτες, ψευδαισθήσεις, όνειρα… Όλοι δεν θέλουμε το παραμύθι; Μόνο που του Τζορτζ και της Μάρθας είναι σκληρό, επώδυνο. Γιατί ο καθένας τους έχει δίκιο, το δικό του δίκιο.» (Μίρκα Παπακωνσταντίνου, Μάρθα)



Όμως δεν γράφω για το έργο του Έντουαρντ Άλμπι. Η αφορμή ήταν αυτή η φράση που διάβασα ανοίγοντας τον υπολογιστή το πρωί:

"The best road to progress is freedom's road."
John F. Kennedy

Έτσι αναπόφευκτα η σκέψη μου με οδήγησε αλλού. Σε αυτούς τους αμετανόητους του πρώην «ΠΑΣΟΚ» και νυν ΣΥΡΙΖΑ, που ψάχνουν ακόμα τον «άλλο δρόμο» για την πρόοδο λες και δεν τον περπάτησαν ποτέ, λες και δεν μας έφεραν ως εδώ, λες και η δεκαετία του '80 ήταν ένα οικονομικό θαύμα. Αυτοί που ονειρεύονται μια κυβέρνηση από τ' αριστερά της σοσιαλδημοκρατίας και μέχρι την εξωκοινοβουλευτική αριστερά (Κου-Κου-ρουκου). Αυτοί που μαζί με τους πρώην «ΚΚΕ» και τους αρκετούς άλλους (μ-λ, κ-λ, κλπ) ευαγγελίζονται μια ουτοπία. Όμως ούτε ο Πλάτωνας που την φαντάστηκε δεν την έφτιαξε. Και η ουτοπία αυτή δεν είναι τίποτα άλλο από μια χίμαιρα. Αυταπάτες και ψευδαισθήσεις. Ένα χάιδεμα στα αυτιά του «λαού». Μια χυδαία υπενθύμιση ότι ο λαϊκισμός της αριστεράς είναι εξίσου αν όχι περισσότερο σαγηνευτικός από τον λαϊκισμό της συντηρητικής δεξιάς. Γιατί μιλάει και υπόσχεται την κοινωνική δικαιοσύνη, την ευημερία, και την κοινωνική αυτό-οργάνωση. Έναν καλύτερο άνθρωπο ενταγμένο (υποταγμένο) στο σύνολο. Κακά τα ψέματα, στον πυρήνα του ΣΥΡΙΖΑ είναι ο κομμουνισμός αλλά χωρίς τα σφυροδρέπανα.

Ποιός λοιπόν φοβάται να ζει χωρίς τις ψευδαισθήσεις;

Πρόοδος είναι το να πηγαίνεις μπροστά, να αλλάζεις, και όχι να μένεις ο ίδιος υπέροχος εαυτός σου. Αυτό δηλαδή που υπόσχονται στους πολλούς για να εκλεγούν. Ο ορισμός του λαϊκισμού. Και μετά, όπως λέει και η βίβλος του «original» κόμματος «Στρατηγικός στόχος ... είναι η κατάκτηση της επαναστατικής εργατικής εξουσίας, η δικτατορία του προλεταριάτου, για τη σοσιαλιστική οικοδόμηση.»  Εντάξει, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι ακριβώς κομμουνιστικό κόμμα, αλλά πολλά από τα ηγετικά στελέχη του ήταν και υπήρξαν, η παιδεία τους είναι τέτοια και η λογική τους είναι τέτοια επίσης. Απλά για την αναγκαία δικτατορία του προλεταριάτου, ο ορισμός του προλεταριάτου διαφέρει. Δεν είναι εργατικό-βιομηχανικό το προλεταριάτο αλλά κοινωνικό. Αποτελείται από δημόσιους υπάλληλους και πρώην πασοκοβολεμένους, συντεχνίες και συνδικαλιστές, κρατικοδίαιτους καθηγητές και «πρίγκιπες» του αμφιθεάτρου.

Υπάρχουν και οι άλλοι, οι μαχητές του δρόμου και της κοινωνίας που ονειρεύονται την αποκαθήλωση της αστικής τάξης και την κατάλυση της «δημοκρατίας» (ρεπάμπλικ) και την σύσταση μιας αληθινής δημοκρατίας, μιας «εκκλησίας του δήμου» στην οποία όλοι θα μετέχουν. Όλοι; Και όσοι διαφωνούν; Όπως την περίοδο της κατασκήνωσης στο Σύνταγμα που όλοι έπαιρναν τον λόγο αρκεί να μην ήθελαν να πουν τίποτα αντίθετο. Όπως στις φοιτητικές συνελεύσεις, ένα πράμα. Τέτοια δημοκρατία! Έχεις κάθε δικαίωμα να διαφωνείς, αλλά τότε δεν μπορείς να είσαι μαζί μας και αφού δεν είσαι μαζί μας είσαι ο εχθρός!

Όμως σύντροφοι, δεν υπάρχει καν προλεταριάτο, αλλά μόνο «νέο-έλληνες» και τα μικρό-συμφέροντά τους, του καθενός ατομικά και της συντεχνίας του. Όλοι θέλουμε το παραμύθι, μόνο που στην περίπτωσή μας, όπως και του Τζορτζ και της Μάρθας στο έργο του Άλμπι, είναι σκληρό, επώδυνο. Γιατί ο καθένας μας έχει δίκιο, το δικό του δίκιο. Και δεν χωράνε αυταπάτες. 

“Socialism is the same as Communism, only better English”  (George Bernard Shaw)
    &
“Communism doesn't work because people like to own stuff.” (Frank Zappa)

Wednesday 24 July 2013

Ζήτω η Δημοκρατία ...

... και ας είναι λιγότερο τέλεια από ότι θα θέλαμε


Ένας φίλος έγραψε σχολιάζοντας το μήνυμα του Προέδρου της Δημοκρατίας Παπούλια για τα 39 χρόνια από την αποκατάσταση της Δημοκρατίας, και το παραθέτω ολόκληρο:

«I beg to differ ... Δημοκρατία ΔΕΝ είναι α) οταν μια μικρή κλίκα πολιτικών φατριών και οικογενειών κυβερνά αυτή τη χώρα για 30 χρόνια έχοντας κατακλέψει και κατασπαταλήσει τα χρήματα των φορολογούμενων, β) οταν μια ομάδα επιχειρηματιών-εκδοτών-μοδιστρων-ιδιοκτητών κεντρων διασκέδασης και άλλων καλών παιδιών μπορούν και έχουν για δεκαετίες χρέη δισεκατομμυρίων προς το δημόσιο και παράλληλα να εξασκούν τις δραστηριότητες τους και να πλουτίζουν ατομικά όλο και περισσότερο, γ) οταν καταστρεφεις τη μεσαία ταξη και την πιο παραγωγική μερίδα του ιδιωτικού τομέα για να προστατέψεις τα κεκτημένα σου, σαν γνήσιος ολιγάρχης-δικτάτορας. 
Να χαίρεστε κύριε Πρόεδρε τη "δημοκρατία" σας....
ΥΓ. Και εύχομαι να ΜΗΝ τα εκατοστήσει με αυτη τη μορφή...»

Και κάποιος συμπλήρωσε: «Αντί για 30 χρόνια πες καλύτερα 150 χρόνια. Από την δολοφονία του Καποδίστρια και μετά, η χώρα σταμάτησε να είναι ευνομούμενη και έγινε όλα αυτά που περιγράφεις.»

Δεν διαφωνώ με το περιεχόμενο και κυρίως με το νόημα αλλά με την μομφή προς τον θεσμό. (Να χαίρεστε κύριε Πρόεδρε τη "δημοκρατία" σας....)

Πρώτον, δεν είναι «σας» αλλά «μας»! Δεύτερον, δεν είναι το πρόσωπο αλλά ο θεσμός του Προέδρου της Δημοκρατίας. Η Δημοκρατία είναι πολιτειακό σύστημα. Προτιμώ μια κακή δημοκρατία από μια «Χούντα» ανερμάτιστων, ρατσιστών, φασιστό-κομμουνιστών και κάθε άλλης λογής ψευτό[1]-επαναστατών. Γιατί σε αντίθεση με την αρχαία Αθήνα, την τυραννίδα δεν θα την φέρουν οι αριστοκράτες (οι άριστοι δηλαδή) αλλά οι χείριστοι δικτατορίσκοι και οι απανταχού ψεκασμένοι, δημαγωγοί και λαοπλάνοι. Οι ίδιοι δηλαδή που σήμερα (από την εποχή του Καποδίστρια) σφετερίζονται τις ελευθερίες της δημοκρατίας αλλά απέχουν των υποχρεώσεων.

Ζήτω η Δημοκρατία και ας είναι λιγότερο τέλεια από ότι θα θέλαμε. Είναι θέμα αρχής!
Κάτω η μεταπολίτευση! Αυτή πρέπει να είναι η ουσία της μεταρρύθμισης. Η αλλαγή της και όχι η επαναφορά στο εμφυλιοπολεμικό μας παρελθόν. (αυτή η χώρα είνα γεμάτη φαντάσματα)

Γιατί η μεταπολίτευση, εκτός από ένα πλαίσιο πολιτειακής οργάνωσης και πολιτικής χειραφέτησης που πριν από 50 χρόνια θα φαινόταν αδιανόητο, μας κληροδότησε και μια κλίκα πολιτικών φατριών και οικογενειών που κυβερνά αυτή τη χώρα για 40 χρόνια. Που έχουν κατακλέψει και κατασπαταλήσει τα χρήματα των φορολογούμενων μαζί με μια ομάδα επιχειρηματιών-συνδικαλιστών-εκδοτών-μόδιστρων-ιδιοκτητών κέντρων διασκέδασης και άλλων καλών παιδιών που μπορούν και έχουν για δεκαετίες χρέη δισεκατομμυρίων προς το δημόσιο αλλά παράλληλα να εξασκούν ανεμπόδιστοι τις δραστηριότητές τους και να πλουτίζουν ατομικά. Μια κλίκα (πες την τάξη) πολιτικών-διαπλεκόμενων-συνδικαλιστών που σήμερα πια ελέω κρίσης καταστρέφουν την μεσαία τάξη και την πιο παραγωγική μερίδα του ιδιωτικού τομέα για να προστατέψουν τα κεκτημένα τους. Που έχουν από κοινού μεταλλάξει το πολιτειακό μας σύστημα προς μία γνήσια ολιγαρχική δικτατορία με το περίβλημα δημοκρατίας.

Και τώρα, μέσα από τις στάχτες της χρεοκοπίας μας, αναδύεται ο μαύρος καπνός της εθνικιστικό-σοσιαλιστικής και της κομμουνιστικής επανάστασης σαν να μη ζήσαμε τον Εικοστό Αιώνα και σαν να μην χύθηκε το αίμα δεκάδων και τα δάκρυα εκατοντάδων εκατομμυρίων ανθρώπων από τις συνέπειές τους.  

____________________________________
[1] Οι ψευτό-επαναστάτες σε αντιδιαστολή με τους πραγματικούς Επαναστάτες. Δύσκολος ο διαχωρισμός μεταξύ της εθνικής απελευθέρωσης και ανεξαρτησίας από την Οθωμανική Αυτοκρατορία (Επανάσταση του '21) και του ταξικού αγώνα ή της κατάληψης της εξουσίας στο όνομα του λαού, του στρατού, του έθνους, κλπ καθώς όλες οι επαναστάσεις/στάσεις έχουν ως κοινό τόπο την αλλαγή του Status-quo (καμιά φορά και την βίαιη διατήρησή του). Υπάρχει όμως αλλά δεν θα το συζητήσω εδώ αυτό.  

Wednesday 17 July 2013

«Υπάρχει θέμα αν ...»

Αφορμή ήταν η συνέντευξη της Ν. Μπακογιάννη στον ΣΚΑΪ σήμερα 17/7/13. Να διαβάσουν ιστορία όσοι μιλούν για «Γουναράδικα» λέει!


Και όμως υπάρχει θέμα, και δυστυχώς δεν γίνεται αντιληπτό από πολλούς ότι μία μεγάλη μερίδα αυτοανακηρυγμένων επαναστατών που κατά τα άλλα βρίθουν από αγανάκτηση και ζητούν περισσότερη δημοκρατία, καλούν ταυτόχρονα σε κινηματική δράση τον λαό κατά των μνημονίων και όποιου άλλου βρεθεί μπροστά τους. Τι είναι εξάλλου η δημοκρατία μπροστά στην ανατροπή ...


Μερικές χρήσιμες σκέψεις, γιατί «είναι παλιά αλήθεια ότι, στην πολιτική, συχνά πρέπει να διδαχθείς απ’ τον εχθρό.» (Β.Ι. Λένιν)


«Η απόγνωση είναι φυσιολογική για αυτούς που δεν καταλαβαίνουν την αιτία του κακού, δεν βλέπουν καμία διέξοδο και δεν έχουν τη δύναμη να αγωνιστούν.»


Έτσι λοιπόν, επειδή «χωρίς επαναστατική θεωρία δεν μπορεί να υπάρξει επαναστατική δράση» και επειδή «στην πολιτική, ηθική δεν υπάρχει, υπάρχει μόνο σκοπιμότητα», χρησιμοποιούνται όλα τα μέσα καθώς:


«Ένα επαναλαμβανόμενο ψέμα, γίνεται αλήθεια», 

«Αλήθεια είναι ότι συμφέρει το λαό»,
και στο κάτω, κάτω
«Η αλήθεια είναι μια μικροαστική εμμονή.»

Και βέβαια, όπως μας απέδειξε η ιστορία (το λέει άλλωστε και ο ίδιος) «ο λαός δεν έχει ανάγκη την ελευθερία, επειδή η ελευθερία είναι μια από τις μορφές της αστικής δικτατορίας.»


Μην έχετε αυταπάτες. Η «κρίση» ανέσυρε τα μισοξεχασμένα τέρατα του 20 αιώνα. Ναζισμός και Κομμουνισμός ετοιμάζονται να δώσουν ξανά την μάχη στα ματωμένα αλώνια. Ίσως και να είναι ήδη αργά.

Friday 12 July 2013

Απορίες Αφελούς: Μνημόνια ή ΣΥΡΙΖΑ!

Η μεγάλη Έξοδος των μνημονιακών!
(όπως την φαντάζεται ο ποιητής)
Σκέψεις Αφελούς Πολίτη, εμπειριολόγου, α-πολιτικού και νέο-φιλελεύθερου κατά κάποιους.

Τόσα χρόνια κάποιοι πιστεύουμε ότι τον τόπο συγκυβερνούν οι ολιγαρχίες μαζί και οι «αριστερές» (συνδικάτα, συνδικαλιστές-πελάτες, καθηγητές και συντεχνίες επαγγελματιών, κλπ αν και ο πολιτικός τους προσδιορισμός είναι επί το πλείστον συγκυριακός). Είναι δε σχετικά ανέξοδο αυτό, αφού σε τελική ανάλυση είναι «win-win» για όλους αυτούς. Μήπως, λέω μήπως, ήρθε η ώρα να αναλάβουν και την ευθύνη των λόγων και πράξεών τους;

«Δεν είμαστε σπορά της τύχης. Ερχόμαστε από πολύ μακριά και πάμε πολύ μακριά. Και  ξέρουμε σε κάθε στιγμή, σε κάθε στροφή, σε κάθε περίπτωση με ποιον είμαστε, προς τα πού πηγαίνουμε. Κι αυτό δεν το διαπραγματευόμαστε με κανέναν και για τίποτε.» λέει ο Αλέξης Τσίπρας (1ο Συνέδριο ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ), μέσω Κ. Βάρναλη.
«Δεν είμαι εγώ σπορά της Τύχης, ο πλαστουργός της νιας ζωής», από το ποίημα «Οδηγητής» - «Το Φώς που καίει» του Κ. Βάρναλη.

Δεσμεύτηκε ότι ως κυβέρνηση θα προχωρήσει στην ακύρωση του μνημονίου:
-          Με σκληρή διαπραγμάτευση για το χρέος.
-          Με στόχο διαγραφή μεγάλου μέρους του, τη ρήτρα ανάπτυξης και το πάγωμα αποπληρωμής των τόκων.
-          Με δυνατή Συμμαχία του Νότου
-          Με στόχο μια Διεθνή διάσκεψη για το χρέος, στα πλαίσια της διάσκεψης του Λονδίνου το 1953, για τη Γερμανία.

Περιέγραψε τα διλήμματα της περιόδου ως εξής:
-          Μνημόνια ή δημοκρατία.
-          Μνημόνια ή κοινωνική δικαιοσύνη.
-          Μνημόνια ή εθνική ανεξαρτησία.
Και κατέληξε συμπυκνώνοντας και υπεραπλουστεύοντας ως γνήσιος λαϊκιστής και δημαγωγός: Μνημόνια ή ΣΥΡΙΖΑ!

«Έχουμε χέρια καθαρά, μυαλό ανοιχτό και ψυχή βαθιά. Έχουμε αγάπη για την Ελλάδα και το λαό μας. Έχουμε το δίκιο με το μέρος μας και δεν έχουμε εξάρτηση από κανένα. Δεν διεκδικούμε τίποτα για εμάς» είπε στους παρόντες στο συνέδριο Φωτόπουλο, Μπαλασόπουλο και Καλφαγιάννη μεταξύ άλλων.
«Για αυτό και είμαστε σε θέση να διεκδικήσουμε τα πάντα για όλους.
Όλα για όλους και τίποτα για εμάς.»


Μήπως λοιπόν; Λέω μήπως! (απορίες αφελούς)

Thursday 11 July 2013

Αφήνοντας πίσω το μνημόνιο (Σ.Θ.)

(του Σαράντου Θεοδωρόπουλου)

Το Μνημόνιο θα τελειώσει. Ή ο Λαός θα το ανατρέψει πριν οι "εταίροι" μας θα μας εγκαταλείψουν. Γι' αυτό πρέπει να εστιάσουμε στην προτασιακή διαδικασία για τη μεταμνημονιακή εποχή.

Περιληπτικά

« Μετά το μνημόνιο η Χώρα θα πρέπει να πορευτεί στη Διεθνή Πραγματικότητα πατώντας στα ποδάρια της. Θα είναι μία χώρα που έχει υποχωρήσει σε απίστευτο βαθμό στον διεθνή πολιτικό χώρο, στη διεθνή οικονομική ζωή και στον διεθνή καταμερισμό εργασίας …
...
Η «διάσωση» της Χώρας δεν ήταν Σωτηρία. Πρέπει να απαντηθεί το γιατί δεν τέθηκε ποτέ αυτά τα χρόνια ένα, έστω αφηρημένο, αντισταθμιστικό σχέδιο αύξησης παραγωγής πλούτου, παρά μόνο το καταστροφικό και αναγόμενο στη σφαίρα της ψυχιατρικής μοντέλο του «ελληνικού προγράμματος εξυγίανσης» …
Ο αντιπολιτευτικός λόγος θα πρέπει να αντικατασταθεί από επιθετική πολιτική διεκδίκησης της καλυτέρευσης της καθημερινότητας μέσα από την οργάνωση και την ιεράρχηση της παραγωγής μέσα από τη Δουλειά και την Αξιοπρέπεια. »

Για το πλήρες κείμενο

Friday 5 July 2013

Μεταρρύθμιση και Λαϊκισμός. Σκέψεις και προβληματισμός.

Όταν η μετακίνηση (κινητικότητα) ανάγεται σε μέγα-μεταρρυθμιστικό επίτευγμα (όχι το γεγονός – αλλά ο στόχος), είναι αλήθεια ότι δεν μπορούμε να έχουμε σοβαρές ελπίδες! Γιατί η μετακίνηση ενός άχρηστου = άχρηστη, ενώ η μετακίνηση ενός ικανού = τουλάχιστον απώλεια μέχρι να επιτύχει ένα βαθμό επάρκειας στα νέα του καθήκοντα ενώ υπάρχει και ο κίνδυνος της αναπλήρωσης. Σε κάθε περίπτωση, η αναμφίβολα απαραίτητη κινητικότητα (με σεβασμό στις ανθρώπινες διαστάσεις του θέματος αλλά όχι με τη επικυριαρχία τους) είναι ένα εργαλείο και όχι ο στόχος της μεταρρύθμισης.

Ο δε στόχος της μείωσης του κόστους λειτουργίας του δημοσίου δεν είναι μεταρρύθμιση αλλά κοινή λογική, λογιστική. Είναι η απαραίτητη προϋπόθεση για να έχεις έναν δημόσιο τομέα και τις απαραίτητες κοινωνικές παροχές προς τους αδυνάτους. Το «μέτρον άριστον» είναι το εφικτό.

Είναι άλλο το όραμα (προς τα πού θα ήθελες να πας) και άλλο η πραγματικότητα του τι μπορείς να έχεις σήμερα. Το πλάνο, αυτό που κανείς δεν έχει αλλά και δεν νοιάζεται να φτιάξει, είναι το σχέδιο για το πώς θα πας από το πραγματικό σήμερα στο οραματικό αύριο. Δεν υπάρχουν αυτόματα! Ούτε με λαϊκή κυριαρχία, ούτε μόνο με την λαϊκή βούληση δεν γίνεται αυτό.

Λαϊκισμός είναι να απευθύνεσαι στο συναίσθημα των ανθρώπων και να προτάσεις το ειδικό συμφέρον στο γενικό. Να το αποκαλείς Λαϊκό ενώ είναι μόνο συνδικαλιστικό ή έστω μίκρο-ταξικό (αφορά τους λίγους). Ακόμα και αν αυτοί οι «λίγοι» είναι πολλοί (δ/υ, και όλοι οι αμειβόμενοι από τον κρατικό προϋπολογισμό ασχέτου σχέσεως εργασίας) πάλι δεν είναι το σύνολο, η κοινωνία. Λαϊκισμός είναι επίσης το δίνεις υποσχέσεις για την θεραπεία φανταστικών αδικιών. «Το λεξικό ορίζει το λαϊκισμό ως μια πολιτική φιλοσοφία που υποστηρίζει τα λαϊκά δικαιώματα και τη λαϊκή κυριαρχία, συνήθως απέναντι σε μια προνομιούχα άρχουσα τάξη» γράφει ο Άλαν Γκρίνσπαν (πρώην πρόεδρος της FED) στο βιβλίο του «Η εποχή των αναταράξεων» (εκδόσεις Ωκεανίδα). Δυστυχώς, ο ορισμός είναι καλύτερος από την πρακτική!

Αντίθετα, μεταρρύθμιση είναι το σύνολο των αναγκαίων αλλαγών, τα προαπαιτούμενα, για να μπορούμε να πάμε από το πραγματικό σήμερα στο οραματικό αύριο. Είναι αλήθεια ότι ο καθένας μας μπορεί να έχει ένα διαφορετικό όραμα ή έτσι να νομίζει.

Η «αλλαγή» είναι σύνθημα, όχι όραμα. Η μείωση της γραφειοκρατίας και η αποϋλοποίηση της σχέσης πολίτη, κράτους (μία πηγή της διαφθοράς) είναι ένα μεταρρυθμιστικό όραμα. Η απόλυση «τόσων» χιλιάδων δ/υ, κλπ δεν είναι ούτε όραμα, ούτε μεταρρύθμιση. Είναι όμως ένα απαραίτητο μέτρο για την επανεκκίνηση της οικονομίας καθώς το βάρος των ελλειμμάτων (λόγω του κόστους λειτουργίας του δημοσίου) δεν επιτρέπει την μείωση της φορολογίας και άρα την όποια επιχειρηματικότητα και ανάπτυξη.

Ανάπτυξη δεν είναι η κολεκτιβοποίηση της παραγωγής. Ανάπτυξη είναι η αύξηση του εθνικού πλούτου. Αυτό στην ολοένα και πιο αλληλοεξαρτούμενη οικουμενική πραγματικότητα συνεπάγεται την συνεχή βελτίωση της ανταγωνιστικότητάς σου στις επιμέρους αγορές. Είναι άλλο η εσωτερική επάρκεια εφόσον την έχεις και άλλο η ανάπτυξη. Δυστυχώς ο όρος «ανάπτυξη» έχει υποστεί πολιτική κακοποίηση από τους λαϊκιστές (και όχι μόνο).

«Κατά τη γνώμη μου» λέει ο πρώην τραπεζίτης και σημαίνον οικονομολόγος «ο οικονομικός λαϊκισμός είναι μια αντίδραση ενός εξαθλιωμένου λαού σε μια αποτυχημένη κοινωνία, μια κοινωνία που χαρακτηρίζεται από μια κοινωνική άρχουσα τάξη που θεωρείται τάξη των καταπιεστών. Υπό καθεστώς οικονομικού λαϊκισμού, η κυβέρνηση ανταποκρίνεται στις απαιτήσεις των λαϊκών στρωμάτων αγνοώντας παντελώς τόσο τα ατομικά δικαιώματα όσο και την οικονομική πραγματικότητα του πώς ο πλούτος ενός έθνους μπορεί να αυξηθεί ή ακόμη να διατηρηθεί στο ίδιο επίπεδο. Με άλλα λόγια, οι αρνητικές οικονομικές συνέπειες των χρησιμοποιούμενων μεθόδων αγνοούνται, είτε εκούσια είτε κατ’ ανάγκην.»
«Ο οικονομικός λαϊκισμός δίνει μεγάλες υποσχέσεις, χωρίς να σκέφτεται πώς θα τις χρηματοδοτήσει. Πολύ συχνά η προσπάθεια υλοποίησης των υποσχέσεων απολήγει σε δημοσιονομική στενότητα, η οποία καθιστά αδύνατο το δανεισμό από τον ιδιωτικό τομέα ή από ξένους επενδυτές. Αυτό σχεδόν πάντα οδηγεί στην εξάρτηση από την Κεντρική Τράπεζα, η οποία καλείται να παίξει το ρόλο του ταμία. Η απαίτηση από μια κεντρική τράπεζα να τυπώσει χρήμα για να αυξήσει την αγοραστική δύναμη της κυβέρνησης οδηγεί κατά κανόνα σε πληθωριστική χιονοστιβάδα. Τα αποτελέσματα που βλέπουμε στην ιστορία είναι κατά κανόνα … σοβαρή απειλή για τον κοινωνικό ιστό των κοινωνιών τους.»

Ο λαϊκισμός έφερε την Ελλάδα εδώ με κύριους εκφραστές του τον Ανδρέα Παπανδρέου και τον Κώστα Καραμανλή. Όχι ότι όλο το πολιτικό σύστημα δεν συνέπλευσε. Ακόμα και το ΚΚΕ, για να κερδίσει σε απήχηση, ξεχείλωσε την ταξική του βάση (προλεταριάτο) συμπεριλαμβάνοντας μικρομεσαίους επιχειρηματίες και επιχειρήσεις και «προσλαμβάνοντας» αβανταδόρους πολιτευτές (βλ. Λ. Κανέλλη) για προβολή.

Σήμερα, η παταγώδης αποτυχία και η εν τέλει χρεοκοπία του οικονομικού λαϊκισμού «αλλά ελληνικά» (κάτι μεταξύ Λατινικής Αμερικής και πρώην Ανατολικού μπλοκ) καθιστά την μεταρρύθμιση μονόδρομο. Μόνο που την μεταρρύθμιση την επαγγέλλονται όλοι. Και οι λαϊκιστές της δεξιάς και της αριστεράς. Ουέ και αλίμονο!

Friday 28 June 2013

"Save ERT"


Στο άρθρο του στην Athens Voice ο Νίκος Γιάννης δίνει μια λιγότερο προφανή (σε κάποιους) αλλά συνάμα ρεαλιστική ερμηνεία στο «πανευρωπαϊκό» φαινόμενο "Save ERT".

«Τελικώς, η μεγαλύτερη δυσκολία σε μια δημοκρατία είναι να τα βάλεις με τα μικρά συμφέροντα των πολλών» γράφει. 

Μερικοί θα πουν μα φυσικά, η πολιτική μας είναι για τα συμφέροντα των πολλών μικρών. Όμως, τα μικρά συμφέροντα των πολλών μικρών είναι στην περίπτωσή μας και όλα αυτά που έρχονται σε αντίθεση με τα συμφέροντα όλων των άλλων και της κοινωνίας στο σύνολό της. Γιατί οι «κατακτήσεις» στον ιδιωτικό τομέα είναι ένα θέμα. Μπορεί να επηρεάζουν την ανταγωνιστικότητα, ευελιξία, αλλά στην τελική ο εργοδότης το κλείνει το μαγαζί, (βλ. ανεργία). Σε αντίθεση, στον δημόσιο τομέα είναι απλά και μόνο μεταφορά χρημάτων από το σύνολο (φορολογούμενοι) στο μερικό και συγκεκριμένα σε μικρές ομάδες που αποκτούν δύναμη είτε μέσω του πελατειακού συστήματος είτε απλά γιατί ελέγχουν τον διακόπτη (τα μέσα παραγωγής) ή τα μέσα της «προπαγάνδας» όπως στην ΕΡΤ.
_________________________________________________________________________________


With his article in Athens Voice, Nicos Yannis gives a less obvious yet realistic, in my opinion, interpretation of the pan-European phenomenon "Save ERT"! The Article is in Greek and I will not attempt to translate it. I will present, however, a brief summary of my understanding (my inherence) as well as my comments.

The author argues that this "Save ERT" phenomenon gained popularity amongst certain European countries and publics because 1) it triggered some democracy issues the way this decision was announced and executed, and that this has been further manipulated by the ERT people (points 5, 6), 2) EBU members face similar pressures in many other European countries like Austria, the Netherlands, and France among others and the ERT example could set precedence therefore they had a “vested interest” to proliferate the issue, 3) journalists and media people have a high international networking ability and they could propagate their cause (in solidarity) very easily and effectively, 4) converging European politics have come to share some common pro-socialistic, pro-statetism reflexes that clash with the more liberal, progressive policies of the EU bodies (very loose inherence).

The author gives further evidence to the rise of populism as a result of that political clash in Europe, part of a greater rise of extremist voices from the far right and far left (communist party and the alikes) fueled by the .
He finally argues that it is a reform movement that clashes with the status-quo. At the end of the day, the greatest challenge in a democracy is to curtail the little interests of the many, he writes.

Some will argue but of course. The aim of politics should be to take care of the needs and interests of the many little. However, the little interests of the many are in our case those that work against the greater interests of the many and society as a whole. Working class gains in the private sector is one thing. They may affect competiveness and flexibility but then again it’s a negotiated process and at the end of the line there is unemployment as it’s in the entrepreneur’s prerogative to close the business and move it to another place. On the contrary, in the public sector, such gains are just a mare transfer of money from the whole (the taxpayers) to the part (the civil servants/workers). The latter’s power to negotiate such gains arises from either the client/spoils system or from a false idea of “ownership” of the means of production (holding the power switch as we say) or of the media (propaganda means) like in the case of ERT.

Friday 14 June 2013

Πολίτης: Νίκος Χρυσολωράς: Η ΕΡΤ και η Απεργία της ΕΣΗΕΑ

Πολίτης: Νίκος Χρυσολωράς: Η ΕΡΤ και η Απεργία της ΕΣΗΕΑ: Η απόφαση της κυβέρνησης να κλείσει με αυτόν τον τρόπο η ΕΡΤ ήταν απαράδεκτη. Από την πρώτη στιγμή που ανακοινώθηκε, έκανα αυτό που θεω...

Το αναδημοσιεύω (χωρίς άδεια). Συμφωνώ επί της αρχής.
____________

Το σχόλιό μου (GL)

Από προχθές το απόγευμα, ζούμε σε μία νέα Οργουελική πραγματικότητα. Ζούμε στην εποχή του "στο κόκκινο"! Απαγορεύεται στα ιδιωτικά ΜΜΕ να λειτουργούν εκτός εάν μεταδίδουν το "απεργιακό" πρόγραμμα. Δηλαδή η ΕΣΗΕΑ και τα λοιπά όργανα, εκδίδουν πιστοποιητικό απεργιοσύνης (στα ημέτερα) και επιτρέπουν την λειτουργία ή μη των μέσων. Μάλιστα αποφάσισαν κυλιόμενες 24ωρες απεργίες. Έτσι λοιπόν η ενημέρωση είναι πλέον μόνο η δική τους εκδοχή, και του ΚΚΕ (902 αριστερά στα fm). Από χθές κόπηκε και το Internet και οι εφημερίδες.

Δεν καταλαβαίνω την στάση των άλλων μέσων και των "δημοσιογράφων". Ζητάνε ανοιχτή ΕΡΤ και επιτρέπουν το κλείσιμο των ιδιωτικών σταθμών! Είναι αδιανόητο αυτό που συμβαίνει.

Μεγάλωσα στην εποχή της κρατικής τηλεόρασης. Της κρατικής προπαγάνδας. Της ανυπαρξίας αντίλογου. Της επανάστασης του Αθήνα 9-84 και της ελεύθερης ραδιοφωνίας και τηλεόρασης. Τότε που η αστυνομία και τα ραδιογωνιόμετρα έκαναν επιδρομές. Τότε που το να γίνεις δημοσιογράφος πέρναγε μέσα από τα μικρά γραφεία των συντακτών εφημερίδων. Τότε που τα έντυπα ήταν η μόνη πηγή ενημέρωσης. Τότε που ονειρεύονταν οι νέοι την εποχή της απελευθέρωσης από τον κρατικό εναγκαλισμό.
Και τώρα βλέπεις παιδιά, καθοδηγημένα, να "ονειρεύονται" να γίνουν δημοσιογράφοι -λέει- στην δημόσια ΕΡΤ!
O tempora! O mores!

Wednesday 12 June 2013

Εδώ Πολυτεχνείο, Εδώ Ραδιομέγαρο ΕΡΤ

Το ότι το δημόσιο δεν μπορεί να αλλάξει με ημίμετρα είναι πασιφανές, εκτιμώ, αλλά στην δημοκρατία την ευθύνη την έχουν όλοι. Είναι λάθος να την παίρνει πάνω του «πραξικοπηματικά» ο ένας και να φουντώνει έτσι και η ανευθυνότητα. Πολύ δε περισσότερο κρίσιμο είναι αυτό στο πλαίσιο μιας κυβέρνησης συνεργασίας που λειτουργεί κάτω από τόσο ιδιαίτερες συνθήκες πίεσης και υπό διεθνή έλεγχο λόγο της χρεοκοπίας. Αυτού του είδους η πόλωση είναι και η χειρότερη. Αλλά ο Σαμαράς επαναλαμβάνει το ίδιο λάθος, ξανά και ξανά.

Για να είμαι δίκαιος, κάθε κόμμα και καημός. Το ΠΑΣΟΚ του GAP αποφάσισε να δώσει τον εμβληματικό του αγώνα για την μεταρρύθμιση και την ανάπτυξη με την απελευθέρωση των επαγγελμάτων, δηλαδή των ταξί!

Ο κ. Καραμανλής είχε επιλέξει την Ολυμπιακή Αεροπορία!

Ο κ. Σαμαράς φαίνεται ότι επέλεξε την ΕΡΤ!

Το τραγικό στην υπόθεση είναι ότι ο υποτιθέμενος ιδιωτικός τομέας, μόνο ελεύθερος δεν είναι αφού ελέγχεται από τις ΠΟΣΠΕΡΤ, ΕΣΗΕΑ, ΠΟΕΣΥ … κλπ! Σε κάθε περίπτωση ελέγχεται και για την επιχειρηματική διαπλοκή του με τον πολιτικό κόσμο, για να το πω διακριτικά.

Έτσι φτάνουμε στο ατυχές «εδώ Πολυτεχνείο, εδώ ραδιομέγαρο ΕΡΤ» της χθεσινής νύχτας όπου ο καθένας στο όνομα της Δημοκρατίας καταπατεί κάθε έννοια και αρχή δικαίου αλλά και δίκιου.

____________________________________________

Νωρίτερα τη ίδια ημέρα είχα γράψει στο (FB)

"Και τώρα τι θα γένουμε χωρίς βαρβάρους.
Οι άνθρωποι αυτοί ήσαν μια κάποια λύσις."
                                            (Κ.Π.Καβάφης)

Ελληνική Δημοκρατία

Η κυβέρνηση αποφάσισε να κλείσει την ΕΡΤ, για να επιτύχει την αναδιοργάνωση του πολύπαθου αυτού κομματιού του Δημόσιου τομέα. Ο ιδιωτικός τομέας κάνει απεργία συμπαράστασης! Το δικαίωμα της ενημέρωσης των πολιτών θυσιάζεται στον βωμό των συντεχνιακών συμφερόντων. Ταυτόχρονα, η ΕΡΤ -οι εργαζόμενοι ως ιδιοκτήτες- εκπέμπει "ενημερωτικό" αντιστασιακό πρόγραμμα!

Τώρα εμείς θέλουμε την εξυγίανση του δημόσιου τομέα; Τι να εξυγιάνουμε; Ότι κι αν υπήρχε, δεν είναι πια εδώ, δεν είναι πια ζωντανό. Άντε όλοι μαζί στον πάτο.

ΥΓ. Απεργία συμπαράστασης θα κάνει και το ΡΙΚ! Ήμαρτον Κύριε!
ΥΓ2. Δεν σχολιάζω το αν πρέπει να γίνει έτσι, αν είναι ή δεν είναι σωστό. Το σίγουρο είναι ότι πρέπει ν´ αλλάξει. Τις συνέπειες όμως θα τις υποστούμε όλοι.

ΥΓ3. Η αλήθεια πάντως να λέγεται. Η κυβέρνηση αυτή, δυστυχώς, είναι επικίνδυνη. Κάνει τα όποια σωστά πράγματα με τον πιο λάθος τρόπο! Μπαχαλάκηδες κανονικοί, που λέει και ένας άλλος.

Wednesday 22 May 2013

"The End of the Beginning"


Building on any positive image, Greece has seemingly regained in the international media, won’t be easy or straight forward. The change in the media mood toward Greece has to be accredited to the determination of our society as a whole – despite our differences - to implement necessary reforms and deliver and more importantly to the country’s achievements. For the first time since all this started, the basis of the discussion has shifted from the failures or omissions to the results. We are still in the middle of the storm. I don’t know if this is the beginning of the end but it is definitely the end of the beginning (as W. Churchill so elegantly put it in his November 10, 1942 speech.)

After a series of defeats from Dunkirk to Singapore, Churchill could finally tell that "we have a new experience. We have victory - a remarkable and definite victory."
I believe the Greek PM Samaras is entitled to claim a victory. However this is only a battle in a long series of battles that need to be won. We only need to put national interests ahead of political ones!

As Dr George N. Tzogopoulos, research fellow at ELIAMEP, concludes in his article on the international image of Greece on LSE Blog-Euro Crisis in the Press (Mediating a Greek Success Story?): 
“… a window of opportunity is now open. Valuable time has been offered for Greece to benefit from the current international climate in order to meet its fiscal targets and return to growth. It is in the hands of the coalition government to positively surprise international media leading them to rebrand the lemma ‘Greece’ and disassociate it from terms such as ‘fakelaki’ and ‘rousfeti’.”

Ref: The Lord Mayor's Luncheon, Mansion House, "The End of the Beginning", November 10, 1942
http://www.churchill-society-london.org.uk/EndoBegn.html