Wednesday 19 February 2014

Ο τρίτος πόλος προς τον ... παραλογισμό

Ο ένας, είναι πλέον μόνο ένας αλλά Ναπολέων, ο άλλος είναι κυρ-Φώτης και είναι ξεθυμασμένος και οι άλλοι είναι πολλοί (58+/-) και όπου λαλούν πολλοί κοκόροι αργεί να ξημερώσει! Αυτός ο υποτιθέμενος τρίτος πόλος, πόσους πόλους έχει; Και τι τρέχει με το "τρίτος"; Πρώτα είχαμε τον τρίτο δρόμο προς ... (από δω πάνε κι άλλοι) και μετά ανακαλύφθηκε ο τρίτος πόλος! 

Η τριάδα, κατά Αριστοτέλη, είναι ο αριθμός του όλου, που περιέχει μια αρχή, μέση και τέλος. Όμως στις διεθνείς σχέσεις και κάποιες φορές στην πολιτική, η ύπαρξη ενός τρίτου ή περισσότερων πόλων προϋποθέτει την σχετική ισοδυναμία επιρροής. Έτσι, ένας τρίτος πόλος σήμερα, θα σήμαινε εκλογική επιρροή μεταξύ 15-25% και για να είναι πραγματικά τρίτος θα έπρεπε να είναι και διαφορετικός. Πχ. Η ΧΑ, δυστυχώς, είναι ή πήγε να γίνει τρίτος πόλος. Ευτυχώς, αυτό αρχίζει να ξεφτίζει. 

Όμως τι το διαφορετικό έχει σήμερα να προτείνει η κεντροαριστερά που δεν το προτείνει ήδη ο ΣΥΡΙΖΑ ή η μεταλλαγμένη (πασοκοποιημένη) ΝΔ; Όχι πολλά φοβάμαι!

Η μόνη πραγματικά διαφορετική προσέγγιση σήμερα είναι το λιγότερο κράτος, λιγότεροι φόροι, περισσότερη δουλειά, διαφάνεια και αξιοκρατία και αυτό είναι φιλελευθεριάζουσα προσέγγιση αλλά και διαχρονικά μειοψηφική. Οπότε, δεν συζητάμε στην πραγματικότητα για τρίτο πόλο αλλά απλά για έναν άλλο πόλο στην θέση του ΣΥΡΙΖΑ ή της μεταλλαγμένης πασοκονεοδημοκρατίας. Μιλάμε δε κυρίως για τα πρόσωπα που θα τον εκφράζουν και πολύ λιγότερο για το τι θα αντιπροσωπεύει. Αλλά ούτε αυτό περνάει στον κόσμο, καλώς ή κακώς! 

Υπάρχουν πολλοί λόγοι για αυτή την αδυναμία συσπείρωσης γύρω από μια υπεύθυνη και λογική προσέγγιση της πραγματικότητας. Ο κατακερματισμός της κοινωνίας, η πολυσυλλεκτικότητα του πολιτικού/κομματικού παρελθόντος (συνέπεια και του εκλογικού συστήματος), η ανυπαρξία τάξεων κατά την παραδοσιακή (Μαρξιστική) έννοια σε αντίθεση με την ύπαρξη ομάδων συμφερόντων και συντεχνιών, η αυτοπαγίδευση στον αιώνιο χρόνο και τον ετεροπροσδιορισμό, η έλλειψη εξελικτικής κουλτούρας και πίστης στις δυνατότητές μας, ο ελληνικός μαξιμαλισμός σε αντίθεση με την μεγιστοποίηση της ωφέλειας. Όλα αυτά, και άλλα πολλά, μας κάνουν αυτό που είμαστε. Ένα μίζερο, οπισθοδρομικό, Ευρωμεσανατολικό υβρίδιο με ανευπλοειδία. Αποτέλεσμα μιας ιδιότυπης τριπολικής μίτωσης και όχι φυσιολογικής εξέλιξης. 


«Η ανευπλοειδία είναι μια αριθμητική χρωμοσωμική ανωμαλία στην οποία υπάρχει ένα επιπλέον ή ένα λιγότερο χρωμόσωμα. Είναι η συνηθέστερη χρωμοσωμική ανωμαλία με κλινικό αντίκτυπο. Τα άτομα με ανευπλοειδία λέγοντα ανευπλοειδή. Συνήθως τα ανευπλοειδή άτομα έχουν τρισωμία (τρία αντί για δύο αντίγραφα ενός χρωμοσώματος) ή μονοσωμία (με ένα μόνο αντίγραφο ενός χρωμοσώματος). Και οι δύο καταστάσεις έχουν σοβαρές επιπτώσεις στο φαινότυπο ενός ατόμου, ο οποίος είναι σε όλες τις περιπτώσεις σωματική ή/και νοητική υστέρηση.»

Οι περισσότερες ανευπλοειδίες είναι θανάσιμες. Στην δική μας περίπτωση επιζούμε αλλά φέρουμε όλες τις συνέπειες και δυσλειτουργίες που την συνοδεύουν. Έτσι, εμπιστευόμαστε περισσότερο την αντιπαράθεση με έναν αντίπαλο, το ή μαζί μας ή με τον εχθρό, παρά την λογική και την σύνθεση για την προσέγγιση σύνθετων και πολύπλοκων προβλημάτων όπως η σημερινή κρίση. 

Ο τρίτος πόλος απαιτεί την κριτική ματιά, την αναζήτηση της αλήθειας στην αμφισβήτηση του δίπολου μαμά-μπαμπάς. Απαιτεί την ανάληψη της ευθύνης του εαυτού μας. Απαιτεί την ενηλικίωση. 

ΥΓ1. Τα κακοποιημένα παιδιά ενίοτε όταν μεγαλώσουν κακοποιούν και αυτά με την σειρά τους (βλ. Ψηφίζω ΧΑ για να τους εκδικηθώ! Ποιούς αλήθεια;). 
ΥΓ2. Μια άλλη ερμηνεία της εποχής των τεράτων.

Friday 7 February 2014

Ελεύθερος Συνειρμός

Διάβασα αυτό

«Κατά κάποιο τρόπο συμβαίνει η εξής ακολουθία: εντοπίζεται ένα πρόβλημα, ακολουθεί η σύνταξη και η ψήφιση ενός σχετικού νόμου, και η διαδικασία θεωρείται λήξασα (και μάλιστα επιτυχώς). Η ιδέα πως μπορείς να προχειρογράψεις έναν νόμο και αυτομάτως να λύσεις το πρόβλημα που επιθυμείς δείχνει πόσο βαθιά άγνοια υπάρχει για τη δυναμική της πραγματικότητας. Ο συγγραφέας αφιερώνει ένα ολόκληρο κομμάτι του βιβλίου του στο πόσο κακό κάνουν οι ακατάλληλοι νόμοι και όταν εφαρμόζονται και όταν δεν εφαρμόζονται.»
(Αντιγόνη Λυμπεράκη στο AV, γενικότερες σκέψεις με αφορμή το βιβλίο του Αρίστου Δοξιάδη «Το Αόρατο Ρήγμα» εκδ. Ίκαρος)

Δεν είναι μόνο ένας Νόμος ή ένας άνθρωπος στην κατάλληλη θέση ή το αντίθετο. Είναι η έλλειψη οράματος και ενός σχεδίου για το πώς θα πάμε από το «Α» (το σήμερα) στο «Β» (το ζητούμενο). Αυτό είναι το βασικό πρόβλημα. Όσο δε δεν συζητάμε και δεν διαμορφώνουμε το «Β», τίποτα δεν θα αλλάξει.

Το «Μνημόνιο», κόκκινο πανί για τους μισούς συμπολίτες μας, από μόνο του δεν μπορεί να εξυπηρετήσει τον σκοπό αυτό γιατί είναι μόνο ένα τμήμα της εξίσωσης και όχι ο στόχος. Και αυτό το ίδιο είναι κακογραμμένο από άλλους για εμάς χωρίς εμάς, αν και για το δεύτερο δεν είμαι απόλυτα βέβαιος μιας και τα μέτρα του είναι δικής μας κοπής.

Το πρόβλημα εντοπίζεται στο ότι οι κυβερνήσεις και η γραφειοκρατία που κυβερνάνε την χώρα δεκαετίες τώρα δεν προτείνουν ένα όραμα και δεν παράγουν ένα σχέδιο για να πάμε στο «Β» (και δεν εννοώ ένα Plan B). Απλά αντιδρούν, καθυστερημένα τις περισσότερες φορές, στα εξωτερικά ερεθίσματα και στις όποιες συνθήκες. Η ένταξή μας στη Ευρωπαϊκή Ένωση και το Ευρώ το επέτειναν αυτό γιατί κακά τα ψέματα υπάρχει μια κάποια ασφάλεια στην Ένωση («Οι άνθρωποι αυτοί ήσαν μια κάποια λύσις», όπως θα έλεγε και ο Κ.Π. Καβάφης).

Είναι κυρίως έλλειμμα φαντασίας και ηγεσίας.

Η αριστερά που τσαλαβουτάει στα οράματα και τις παραισθήσεις διεγείρει μεν για αυτό αλλά δεν απαντά ικανοποιητικά στις σημερινές ανάγκες γιατί, στο κάτω-κάτω, είναι η αριστερά και έχει ένα πλάνο και μία λύση. Έχει ένα όραμα συγκεκριμένο και σε γενικές γραμμές αποτυχημένο, όπου και όποτε εφαρμόστηκε. Και ναι υπάρχει αντίλογος για την αποτυχία του, αλλά σε κάθε περίπτωση και η κακή εκτέλεση ενός «τέλειου» σχεδίου μπορεί να προκαλέσει κακό (όπως και έχει κάνει άλλωστε). Πόσο μάλλον αν το σχέδιο είναι ακατάλληλο ή προχειρογραμμένο.

Οι υπόλοιποι του δημοκρατικού τόξου (δεν ασχολούμαι με τους φασίστες ή τους καπνισμένους εθνοπατριδοκαπηλευτές) τσαλαβουτάνε στην μικρότητα και την αδιαλλαξία, την φαυλότητα και την υποκρισία. Έτσι, ο «βιαστής» βαφτίζεται και εμφανίζεται ως «σωτήρας» για να σε γλιτώσει από τον «βιασμό» του «άλλου»! Και ο «άλλος», παρουσιάζεται ως «νέος» αλλά με νοοτροπία ίδια και προτάσεις από τον 19ο αιώνα για τα προβλήματα και τις προκλήσεις του 21ου.

Δεν θέλουμε τον Σοσιαλισμό του Μαρξ, του υπαρκτού ή του ανύπαρκτου! Δεν θέλουμε και τον Καπιταλισμό της βιομηχανικής εποχής, τύπου Κάρνεγκι και J.P. Morgan (ο ιδρυτής της και όχι η γνωστή τράπεζα).

Θέλουμε μια σύγχρονη, φιλελεύθερη και προοδευτική κοινωνία, όπου το κράτος ρυθμίζει αλλά δεν παρεμβαίνει στις σχέσεις των πολιτών. Όπου το κράτος και ο Νόμος παρεμβαίνει και διορθώνει αδικίες χωρίς να δημιουργεί άλλες. Όπου η πολιτική είναι η υπεράσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων του πολίτη και όχι των κεκτημένων των ημετέρων, συντεχνιών και πελατών, πολιτικών ή και οικονομικών. Θέλουμε σεβασμό στην ελευθερία του ατόμου και την ιδιοκτησία του, υλική και πνευματική, που αποκτήθηκε ως αποτέλεσμα του κόπου και της εργασίας του και όχι με την καταπάτηση ή την συνδιαλλαγή με την δημόσια διοίκηση.
Θέλουμε διαφάνεια αντί για διαφθορά.

Και κάπου εκεί ακούω μέσα μου …
Freud Sofa
«Να `μαι στα σύννεφα ψηλά
μ’ ένα τηλέφωνο αγκαλιά
όπως οι φλέβες δυνατά
τ’ ακούω πάλι να χτυπά
Υποχρεώσεις και δουλειά
μου κλέβουν κάτι απ’ τη χαρά
Είναι πληγή να σ’ αγαπώ
όταν μου είσαι μακριά
Μόνο αν είσαι εσύ, εγώ απαντώ...
Μη, δεν είμαι εδώ, όνειρο ζω
και μη με ξυπνάτε τώρα
Μη, για ό,τι καλό ή ό,τι κακό
τα λέμε άλλη ώρα...»

Η ώρα σας τελείωσε! Τα ξαναλέμε!
<>

Σημείωση: Ο ελεύθερος συνειρμός (free association) αποτελεί θεμελιώδη κανόνα με τον οποίο λειτουργεί η ψυχαναλυτική συνεδρία και συστατικό στοιχείο της ψυχαναλυτικής τεχνικής. Συνίσταται στην έκφραση όλων ανεξαιρέτως των σκέψεων που περνούν από το μυαλό του αναλυόμενου, είτε αυτές αφορμώνται από κάποιο συγκεκριμένο στοιχείο (π.χ. μια λέξη, μια εικόνα, κάποιο στοιχείο του ονείρου) είτε αναδύονται αυθόρμητα (βλ. Laplanche & Pontalis 1986, 179-181 το σχετικό λήμμα). Στόχος της τεχνικής αυτής είναι να εξαλείψει την εκούσια επιλογή σκέψεων και, αίροντας τις αντιστάσεις, να γίνει δυνατή η πρόσβαση στο ασυνείδητο.