The "Wirtschaftswunder"

Deutsche Welle (DW), Germany's international broadcaster carries a piece (http://www.dw.de/german-economic-miracle-thanks-to-debt-relief/a-16630511) in celebration of 60 years since the chain of events that allowed Germany to perform its "Wirtschaftswunder" and resurrect from the dead.

We read: Many Germans are still proud of the so-called "economic miracle." Post-war growth was extraordinary - the new Federal Republic's economic output doubled between 1953 and 1963 alone. Generations of schoolchildren have since be taught that the Germans are simply unbelievably hardworking people who were supported by US money after the war.

"That is a very regrettable part of the suppression of history in this country," says Joachim Kaiser of erlassjahr.de, an alliance that campaigns for the cancellation of debts in the developing world. He believes that the Germans have forgotten that they were hopelessly in debt after World War II, not unlike Greece today.

What! The German economic miracle was thank's to a debt relief? A selective default, as we would call it today?

The London Debt Agreement of 1953 established a framework whereby Germany would repay debts on which she had defaulted prior to the WWII, and repay obligations arising out of postwar assistance from the United States and Britain. The Agreement wrote down the total outstanding debt by about 50 percent and established a repayment schedule that spread payments over 30 years. Germany’s obligations in any one year were fixed so as not to exceed her ability to make transfers abroad. The agreement delayed part of the back interest due on the debt until such time as Germany reunified. With unification in 1990, Germany issued a new set of bonds that when retired will have paid off all the debts from the 1920s, 1930s, and immediate post-World War II era.

One important motivation for the debt settlement was to strengthen the German economy. Demanding that the Germans service an enormous debt was incompatible with that goal. The London Debt Agreement covers a number of different types of debt from before and after the second World War. Some of them arose directly out of the efforts to finance the reparations system (WWI), while others reflect extensive lending mostly by U.S. investors to German firms and governments i.e. "The Dawes and Young Loans", business loans between WWI and WWII, loans to German governments including Prussia and Austria -during the period of Anschluss. The agreement specifically excluded several other types of obligations, including claims for damages arising out of the Second World War and any other loan and/or obligation or "expropriation" made by the Nazi lead German government in occupied territories, i.e. Greece.

As historian Albrech Ritschl of London School of Economics points out in a 2011 interview to Spiegel On-line:

(Ritschl) - Yes, then-Chancellor Helmut Kohl (1990) refused at the time to implement changes to the London Agreement on German External Debts of 1953. Under the terms of the agreement, in the event of a reunification, the issue of German reparations payments from World War II would be newly regulated. The only demand made was that a small remaining sum be paid, but we're talking about minimal sums here. With the exception of compensation paid out to forced laborers, Germany did not pay any reparations after 1990 -- and neither did it pay off the loans and occupation costs it pressed out of the countries it had occupied during World War II. Not to the Greeks, either.

And he continues: "If the mood in the country turns, old claims for reparations could be raised, from other European nations as well. And if Germany ever had to honor them, we would all be taken the cleaners".

The London Debt Agreement deferred settlement of the reparations question, including the repayment of war debts and contributions imposed by Germany during the war, to a conference to be held after unification. This conference, however, never took place as the German government has refused to reopen this issue. The only such compensation paid has been mostly to forced workers. Only Greece, from time to time, has challenged this openly but to no avail.

The issue is not going to go down easily as "bankrupt" Greece battles to avoid social unrest, before even trying to repay a humongous public debt that is getting bigger and bigger (instead of smaller) because of the inappropriate treatment by its creditors, the mighty "Troika" (IMF, ECB, European Commission). Unlike Germany in 1950's, the current Greek plan's motivation was not to strengthen the Greek economy but rather to punish it. For spending "beyond its means" funding an exploding trade deficit (to EU partners, mostly due to the Euro) and an uncontrollable budget deficit that has derailed in the post-Lehman era (2009).

The London Debt Agreement laid the foundation for the birth of an export nation. West Germany's export strength was boosted, as the country could only service its debts as long as it earned money through foreign trade. That, as Joachim Kaiser points out, meant creditors had an incentive to buy German products. In his opinion, a similar agreement today would help highly indebted Greece - particularly as the country spent billions on German tanks shortly before the debt crisis began.

"If we said: the Germans will only get their money if they agreed to a Greek trade balance surplus - then the Greeks could export for a long time and bring in German tourists, until they had finally paid for these damned tanks," says Kaiser.

Historian Ursula Rombeck-Jaschinski of Stuttgart University says the situation 60 years ago cannot be transferred to today's problems so easily, but she does think the Germans shouldn't forget that their own country was once hopelessly indebted and dependent on foreign help.

It’s also good to remember that on top of all this, the emergence of the EEC, the EU and the common currency - the EURO – has helped Germany solidify that “export nation” status and also helped it adsorb the unification costs, themselves.

Other Sources: Timothy W. Guinnane, "Financial Vergangenheitsbewältigung: The 1953 London Debt Agreement" (Economic Growth Center, Yale University, 2004)

Η αβάσταχτη ελαφρότητά του είναι ...

(υποσημείωση τίτλου: προσοχή στους τόνους)

Δεν θα πω σε ποιόν η σε ποιούς αναφέρομαι αλλά είμαι σίγουρος ότι όλοι ξέρετε ... κάποιον ή κάποια.

Yπάρχουν τόσοι λόγοι να είσαι θυμωμένος με την σημερινή κατάσταση, αλλά ο μόνος λόγος που θα με κατέβαζε στο δρόμο θα ήταν το να σταματήσουμε να πληρώνουμε τα ελλείμματα που δημιουργούν όλοι αυτοί που διεκδικούν ειδικές παροχές από το κράτος, ευνοϊκή φορολόγηση, εξαίρεση από το ένα ή το άλλο, αυτοτέλεια (με την ετυμολογική προέλευση της λέξης).

Μου προκαλεί αλεργία η βλακεία των ανθρώπων, τα ψέματα, ο ναρκισισμός που εκπέμπουν άτομα όπως ο Μηλιός χθές το βράδυ (18/2) στο MEGA. Μια ολόκληρη γενιά νέων παραμυθιάζεται με Μπαρουφολογίες και τις αναπαράγει. Δεν μπορώ να τους αδικήσω όμως γιατί είναι νέοι και μπορούν να πιστεύουν σε χίμερες. Έτσι έρχεται η οριμότητα.

Μα αυτό δεν είναι τίποτα μπροστά στους +40 πρώην βολευμένους στο Σοσιαλιστικό Κίνημα (ΠΑΣΟΚ) και την Λαϊκή Δεξιά (ΝΔ) που «επαναστατούν» κατά του διευθαρμένου «εαυτού» τους. Η ειρωνία είναι ότι εάν πετύχει η επανάστασή τους, αυτοί οι πρώην βολεμένοι θα είναι οι πρώτοι που θα φαγωθούν, αφού πρώτα φάνε εμάς τους Καζαντζάκηδες (αυθαίρετη γενίκευση). 

Είναι τέτοιο το μίσος και η βλακεία τους που μόνο διάλογο με τον εαυτό τους μπορούν να κάνουν. Βλέπουν παντού γερμανοτσολιάδες προσκυνημένους. Κάθε ένας που τους παραθέτει κάποιο επιχείρημα τον στολίζουν με πολιτικολογημένα κοσμητικά επίθετα και χαρακτηρισμούς. Καταφαντασίαν «αίωνιοι» έφηβοι, κομπλεξικοί μεσήλικες, ανώριμοι και ανίκανοι να ενηλικιωθούν, φαντασιώνουν την επανάσταση που δεν έκαναν σαν έφηβοι και την μετουσίωνουν μέσω της πλατείας, της διαδήλωσης, της αφίσας ή του διαδικτύου. Μέσω των σύγχρονων «ερτζιανών», τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, εκπέμπουν βία και φασισμό με την καταπιεσμένη επιθετικότητά τους. Καλή απεργία σύντροφοι ...

(από ανάρτηση σε ιστοσελίδα κοινωνικής δικτύωσης, με αφορμή ανάρτηση σε ιστοσελίδα κοινωνικής δικτύωσης)

Προτείνω στους επίδοξους «Γκεβάρα» τα δουν το: "Land of the Blind" (2006) 

Οι Βρυκόλακες της Βαϊμάρης

Προτείνω να μην αγνοηθεί η δυναμική της 20^ης Φεβρουαρίου (γενική απεργία). Πιστεύω ότι θα ζήσουμε μία κορύφωση στο δράμα. Η αντοχή του «συστήματος» θα δοκιμαστεί. Δυστυχώς, ο άκρατος λαϊκισμός των συνιστωσών της αντιπολίτευσης αλλά και μέρους της συμπολίτευσης σε συνδυασμό με την πραγματική αγωνία και απόγνωση μεγάλου μέρους της κοινωνίας δεν επιτρέπουν εφησυχασμό.

Έχει καλλιεργηθεί εδώ και πολύ καιρό από πολλούς για μικροπολιτικά οφέλη η αντίληψη ότι υπάρχει μια συνομωσία κατά των Ελλήνων, του Λαού, της πατρίδας, της κοινωνίας, κλπ. Δυστυχώς, αυτή βασίζεται σε παραπληροφόρηση και στην γενική άγνοια αλλά και άρνηση της πραγματικότητας. Δεν κατηγορώ τους κοινωνούς αυτής της αντίληψης γιατί αναγνωρίζω την αδυναμία κατανόησης του διακυβεύματος. Ταυτόχρονα δε, η λαϊκίστικη αντίληψη ενός τμήματος της κυβερνώσας «δεξιάς», το δόγμα «νόμος και τάξη» οξύνει τα πράγματα.

Οι συνθήκες για την προετοιμασία μιας εξέλιξης των πραγμάτων τύπου «Βαϊμάρης» είναι σε πλήρη ωρίμανση. Καθημερινά στρατολογούνται παιδιά και νέοι στα στρατόπεδα των «ταγμάτων εφόδου» από την μία και των «πυρήνων» της κάθε καταστροφικής μηδενιστικής ιδεολογίας από την άλλη. Με την επίσημη ανεργία στους νέους να φτάνει το εξωφρενικό 61% (παρά την αδήλωτη εργασία που γενικεύεται σε τμήματα της «παραοικονομίας») και την αφασιακή κατάσταση της μέσης και ανώτερης/ατης εκπαίδευσης δεν είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς το γιατί. Μία σπίθα χρειάζεται και η «20^η του Φλεβάρη» προσφέρεται.

Το διαδίκτυο κατακλύζεται καθημερινά από κλήσεις και καλέσματα «γενικής πολιτικής απεργίας» και «μίσους»και η «αντιμνημονιακή» μπαρούφα συνεπαίρνει τα πλήθη, αλλά ακόμα και τμήματα της λεγόμενης αστικής τάξης που «προλεταριοποιήται» ταχύτατα. Ταυτόχρονα, κάθε ψευδοπροφήτης της«συντέλειας» του κόσμου αλλά και της «επανάστασης», σαν τους βρυκόλακες του Ίψεν ηθικολογεί για την:

<<  κοινωνική υποκρισία, τα φαντάσματα και τους «βρυκόλακες» που στοιχειώνουν την ανθρώπινη ύπαρξη και κληρονομούνται από τους αυστηρούς θεσμούς, τους συμβιβασμούς, το «νόμο»και την «τάξη» που υποβάλλουν οι αταίριαστες με την ανθρώπινη ψυχή,συμπεριφορές αλλά και την ασφυκτική πίεση που ασκούν συχνά στον άνθρωπο οι κοινωνικοί κανόνες. >>

Απόσπασμα από το blog “lets talk about theatre”, http://theatrokaioximono.blogspot.gr/          

Βέβαια όλοι διακατεχόμενοι από την ημιμάθεια της «μοναδικής πηγής», του ενός βιβλίου της μαθητείας μας, της μιας ιδεολογίας (ή ιδεοληψίας) φέρουν μια αυθεντία συγκλονιστική, καταγγελτική και συνάμα αφοριστική για την άλλη άποψη και την οπτική του άλλου. Και αυτό πλέον παίρνει βίαιες διαστάσεις. Έτσι, η κατάλυση της δημοκρατίας έχει ήδη συντελεστεί (αφού αρχή της δημοκρατίας είναι ο διάλογος και ο σεβασμός της αντίθετης άποψης) και μένει μόνο να γίνει η επικύρωση του γεγονότος με ένα συμβολικό συμβάν. Μια «νύχτα των κρυστάλλων».    

Η «Ουτοπία»

Η «Ουτοπία του ΣΥ-μερα»

Το πρόβλημα, σήμερα, με την Ουτοπική προσέγγιση της ριζοσπαστικής αριστεράς και των συνιστωσών, ότι δηλαδή υπάρχει ένα άλλο σύστημα που δεν θα βασίζεται στο κέρδος αλλά στην αταξική κοινωνία, είναι ότι και στο παρελθόν η προσέγγιση αυτή απέτυχε οικτρά. Είτε στην εφαρμογή της είτε εκ του αποτελέσματος οδήγησε σε απερίγραπτο πόνο και απελπισία εκατομμύρια ανθρώπους στον πλανήτη.

Είναι όμως ταυτόχρονα αλήθεια ότι ένα από τα μεγαλύτερα εμπόδια για τον εκσυγχρονισμό της Ελλάδας, και βασική αιτία της χρεοκοπίας μας, είναι οι ολιγαρχίες: Οικονομικές, συντεχνιακές και πολιτικές. Όμως η κατάργησή τους δεν μπορεί να περνάει μέσα από την αντικατάστασή τους από άλλες «κομματικές» τύπου υπαρκτού σοσιαλισμού, κάτι το οποίο κρίνεται απαραίτητο για την συνέχιση της λειτουργίας του κράτους, έστω και προσωρινά (ή μόνιμα κατά τον Στάλιν και τον Μάο). Έτσι, την δύναμη του χρήματος –βασικό χαρακτηριστικό των ολιγαρχιών- θα την αντικαταστήσει η επιρροή του πολιτικού γραφείου και της κομματικής ιεραρχίας η οποία θα νέμεται την εξουσία.

Στις φιλελεύθερες κοινωνίες της ελεύθερης αγοράς, όλοι έχουν πρόσβαση στην δυνατότητα απόκτησης πλούτου (ευμάρεια) και στις πιο ανεπτυγμένες από αυτές υπάρχουν και επαρκείς ασφαλιστικές δικλείδες ώστε να μην δημιουργείται υπερσυγκέντρωση ή τουλάχιστον να μην περιορίζεται η πρόσβαση στις ίσες ευκαιρίες. Παράλληλα στην Ευρώπη της Σοσιαλδημοκρατίας γίνεται και κάποια αναδιανομή του πλούτου μέσω του κοινωνικού κράτους. Στις λιγότερο ανεπτυγμένες χώρες, όπως η Ελλάδα, το παιχνίδι χάνεται συνήθως στις ασφαλιστικές δικλείδες αλλά και στην ανισότητα πρόσβασης στις «ίσες ευκαιρίες». Εδώ, υπάρχει αυτό το ιδιώνυμο «μετά-σοβιετικό» μοντέλο όπου οικονομικές και συντεχνιακές ολιγαρχίες και οι πολιτικοί τους σύντροφοι συμπεριφέρονται στους άλλους όπως ο Στάλιν στους αντιπάλους του. Τους εξοντώνουν με την γραφειοκρατία, την ανομία και την αναλγησία του ψευδό-φιλελευθερισμού που αντί να ανοίγει ευκαιρίες τις κλείνει.

Όμως στις ελεύθερες αγορές η δυνατότητα απόκτησης πλούτου έχει και μια άλλη σημαντική διάσταση, αυτή της αξιοκρατίας και αντικειμενικότητας. Ο καλύτερος ξεχωρίζει και ο ικανός επίσης. Ταυτόχρονα ο καθένας μπορεί να αγωνιστεί για να βελτιώσει την θέση του. Οι παλιότεροι το έλεγαν άμιλλα (ευγενής ή όχι αλλά πάντως άμιλλα:  συναγωνισμός για τα πρωτεία).   

Εάν όμως δεν είναι αξιοκρατικό-αντικειμενικό το σύστημα αλλά υποκειμενικό, όπως η Ουτοπική προσέγγιση του «ΣΥ-μερα», τότε η δύναμη περνάει αυτούσια στα χέρια των λίγων εκλεκτών και ιδανικά φωτισμένων ηγετών της νέας τάξης (ή επανάστασης). Και μέσω αυτών καταλήγει στα χέρια των λιγότερο φωτεινών "ταξικών" συντρόφων τους που την διαχειρίζονται εξίσου υποκειμενικά όπως και την απέκτησαν. Άρα κάθε μορφή ισότητας ή αξιοκρατίας καταλύεται. (το έχουμε δει το έργο αυτό με την επέλαση των πρασινοφρουρών) 

Επίσης υπάρχει το πρόβλημα της ασυμβατότητας της Ουτοπικής προσέγγισης με τον υπόλοιπο κόσμο, την παγκόσμια αλλά και κυρίως την Ελληνική οικονομική συγκυρία. Έτσι επιλέγοντάς την θα οδηγούμασταν στο περιθώριο. Ο απομονωτισμός και η εσωστρέφεια μιας τέτοιας «Ουτοπίας» είναι ένα από τα βασικά αίτια της αποτυχίας κάθε τέτοιου εγχειρήματος στο παρελθόν. Πόσο μάλλον σε συνθήκες χρεοκοπίας. Δεν θα άντεχε ούτε μια μέρα.

Ακόμα και στην Κίνα, το πείραμα οδηγεί πλέον σε μια νέα πραγματικότητα. Και αυτή ακόμα δεν είναι απαλλαγμένη ούτε από τις παθογένειες του παλιού ούτε και από τις αδυναμίες του καινούργιου. 

Σε κάθε περίπτωση, δεν είναι το σύστημα λάθος αλλά ο τρόπος που το λειτουργούμε. Για να πάμε μπροστά, χρειάζεται περισσότερη ελευθερία και λιγότερος παρεμβατισμός. Χρειάζεται προπαντός «άμιλλα», κατά προτίμηση «ευγενής».

_________________________________________________________________

Ο ΤΟΙΧΟΣ ΕΛΕΓΕ:

-    Η Ουτοπία είναι αυτό που όταν κάνεις ένα βήμα προς το μέρος του απομακρύνεται δύο, όταν κάνεις δύο βήματα απομακρύνεται τέσσερα, όταν κάνεις τρία απομακρύνεται έξι ....

-    και τότε σε τι χρησιμεύει η Ουτοπία;

-    Σε κάνει να προχωράς ...

History is the fabric of our existence

King George I of Greece and Tsar
Ferdinand of Bulgaria at Thessaloniki,
December 1912.

This post emerged as a reaction to the historical content of this week's "Picture of the Week", namely (1912-1913) Balkan Wars. I felt I had to explain why I used a historical picture from such an ambiguous and politically sensitive period for Greece, its Balkan neighbours and Europe at large. For Greece this period marks the beginning of the end (later in 1922) of its adolescence. For the Balkans it has been an era of redrawing the map as religious and ethnic minorities and majorities class for space and influence and eventual breakaway from a dying Ottoman Empire and an emerging "New Turks" Turkey. For Europe, The Treaty of London, 1913 is possibly the last act of the Great Powers before the events that led to WWI that led to WWII that led to the creation of the European Coal and Steel Community (ECSC) in 1951 that has evolved into the EEC, the EC and finally the EU. The ECSC was an international community based on supranationalism and international law, designed to help the economy of Europe and prevent future war by integrating its members.

History provides us with a collective memory; it gives us a sense of connection to place, time and community. And that sensibility is being lost. The destruction of the past and of the social mechanisms that link one's contemporary experience to that of earlier generations, is one of the most characteristic and worrying phenomena of the late 20th century. Most young people at the century's end grow up in a sort of permanent present lacking any organic relation to the public past of the times they live in. This is true for Greece as it is true for all Europe, more or less.

History is not an elective course, one for memorizing names and dates. History is the fabric of our existence. Without it, we are nothing more than children. Cicero: "To be ignorant of what occurred before you were born is to remain always a child. For what is the worth of human life, unless it is woven into the life of our ancestors by the records of history?"

History is not a weapon but it has been used as such. Also dangerous, if not more so, is to falsify history for propaganda reasons; the artificial creation of a non-existing collective memory. This kind of propaganda creates zealots and "zealotry". This has been exercised many times in the not so distant past with notable examples the Nazis and the Soviets but also by many other self proclaimed ethnic groups that soil their zealotry on an artificially constructed history.

None the less, the lack of proper teaching of European and national history is even more critical now. As more and more the memories of the generations of War disappear into oblivience, we witness the return of separatism, nationalism and fascism. Soon -if not already- the younger generations will not be able to understand why Europe should have a Union. What led to this. Why should the "northern voters" pay with their surpluses for the deficits of the "reckless south". Soon the consequences of the loss of our collective memory will lead us to another War. This seems inevitable but is not unavoidable.

Sober Analysis

The analysis in the following paragraphs is a clear example of soberness in contrast to the obsessive irrationality and/or superstition prevailing in the Greek political scene. This was taken from 'Fidelity Analyst Survey for 2013' publication without permission*.

Deleveraging and it's consequences will be felt for a long time

}The period from the early 1980s to the mid-2000s, now often described as the ‘Great Moderation’, was one when a number of disparate factors (such as demographics, monetary policy and deregulation) combined to create a positive environment that facilitated rising asset prices, coupled with generally lower macroeconomic volatility. The same backdrop also led to an unprecedented increase in private sector debt in the developed world. The collapse of the US subprime mortgage market was just the first chapter of a much broader global debt crisis that affected individuals, financial institutions and, ultimately, governments.~

}From an individual’s perspective, excess debt can usually be reduced by belt tightening. From a national perspective, the belt tightening option, via cuts in public sector jobs for example is widely known as ‘austerity’. However, this approach has attracted criticism from those who argue it is counterproductive because of its negative impact on economic growth which results in lower tax receipts and potentially deflationary effects (something that effectively increases the real value of debt).~

And it continues elsewhere:

}Many European countries will likely endure sustained periods of low economic growth despite low interest rates. This is because with high national debt to GDP, many governments need to go through a deleveraging process that is structural rather than cyclical in nature. This constrains their ability to spend on upgrading their infrastructure, whether it is physical (such as rails, roads, or power grids) or social (such as education and healthcare). Our analysts expect consumption in Europe to suffer from low economic growth and household deleveraging.~

*These }...~ paragraphs appear as they were in the report. Data charts are from other sources.

Happy New Year

2013!

December 21st has come and past. We are still here. And now what shall become of us without any prophesies? Those, end-of-the-world, prophesies were some kind of solution, to paraphrase K.P.Kavafis’ great poem “Waiting for the Barbarians” (Kavafis, 1863-1933).

Well, we are now left with our renewed new year resolutions. 2013 definitely has to be the time of miracles (and not of monsters – Antonio Gramsci). It has to if we are to stand here next year too! So bye bye “Greek default”, so long “fiscal cliff” and farewell Eurozone break-up. I wish for this year to bring a recovery of hope, a prosperous resurrection of economic activity and an end to the austerity-medicine prescribed. I can still hope, can’t I?

In the meanwhile, “Live as if you were to die tomorrow. Learn as if you were to live forever.” (Mahatma Gandhi)